Wie schrijft, die blijft! 

Mijn middelbare schoolperiode was verre van normaal, en heb de jaren op de middelbare moeten verdelen over maar liefst 3 verschillende scholen. Niet dat ik echt een lastpost was, maar omdat de situaties daar destijds nu eenmaal op vroegen. Waarom ik begin over mijn middelbare schooltijd heeft te maken met de reden waarom ik nòg meer van schrijven ben gaan houden. Als brugpieper begon ik op de Paulus Mavo in Delft en had daar Nederlandse les van Leo Leenders. Voor mij persoonlijk de beste leraar Nederlands ooit. Deze man had een -voor mij perfecte- manier van straffen als je je huiswerk niet op orde had…

Leenders liet je namelijk voor straf een opstel schrijven. Een opstel van twee a4-tjes en hij verzon ter plekke het onderwerp. Het leukste van alles: de volgende les van hem was het moment dat je het voor moest dragen voor de klas. De meesten vonden het ècht een straf, en zorgden er veelal voor dat ze hun zaakjes wel op orde hadden. Ik daarentegen, zorgde wel dat ik een opstel mocht schrijven. Hij heeft me grotendeels aangezet om iets met schrijven te gaan doen. Zonder dat hij het ooit geweten heeft is hij mijn kickstarter geweest voor het schrijven wat ik vandaag de dag nog steeds doe en misschien wel het leukste vind om te doen. Jammer genoeg is hij in 2004 overleden, en heb ik hem nooit kunnen zeggen dat hij iets in me wakker gemaakt heeft destijds.

Columnisten en bloggers

Bloggen leek in eerste instantie een modetrend, maar inmiddels is bloggen zó veel meer dan alleen een modetrend. Bloggen kan -naast dat het natuurlijk waanzinnig leuk is om te doen- extreem lucratief zijn. Bloggers maken veelal zelfs meer het verschil voor een bedrijf ten opzichte van de influencers van tegenwoordig. Columnisten en bloggers hoeven zich volgens mij ook totaal geen zorgen te maken om de opkomende AI of ChatGPT, omdat in deze situaties de tone-of-voice, naast de onderwerpen en schrijfstijl misschien, nog wel het  belangrijkste is. De tone-of-voice is datgene, waardoor de lezers besluiten of ze het willen lezen of juist niet. Een blogger kan zijn of haar publiek boeien door een onderwerp, maar zeker ook met hun tone-of-voice. Sommigen slaan de plank hier echter volledig mis, terwijl sommige anderen de spijker juist recht op de kop meppen. En heel soms, zijn er van die bloggers die je verrassen… 

Ik kan happy worden van bloggers als faithly.nl . Een goed voorbeeld van hoe een blogger een blog schrijft wat gewoon enorm lekker wegleest. Het lijkt  zelfs zonder moeite te zijn geschreven, maar ze (Fallon Poorter) is uiterst kritisch over datgene wat ze schrijft, en als je tussen de regels doorleest merk je dat ook. Ze is buiten een begenadigd schrijver ook een veel gevraagd schrijver, en dat kun je zien aan haar vele samenwerkingen met grote bedrijven zoals bijvoorbeeld Hello Fresh.

Maar ook blogs als Claires Mission en Lisanne Leeft! zijn erg goede voorbeelden van bijvoorbeeld een lifestyle-blog. Luchtig geschreven, voor iedereen fijn leesbaar en je kan je er in vele gevallen heerlijk in vinden. Bloggers die je graag eens meenemen in hun dagelijkse beslommeringen en je kan nog veel van ze opsteken ook, tenminste, als je de tips die ze geven meepakt.

Scherpe randjes

Persoonlijk vraag ik me weleens af of ik me nu columnist of blogger moet / mag noemen. Ik heb  het niet over lifestyle, en ook al niet over mindfulness. Ik heb soms een rauw randje die je nu eenmaal fijn vindt, of juist niet. Sommige columns zijn emotioneel en soms zelfs sentimenteel, terwijl de andere no-nosense zijn en soms zelfs extreem direct, omdat ik van mezelf uit een best sterke mening heb. Ik  schrijf graag wat me bezig houdt, en dat kan over het veel te vroege overlijden van jeugdvriend Charo gaan, maar een ander nmoment kan het zomaar een ultra scherp stuk zijn over de bizarre manier waarop de Nederlandse overheid omgaat met één van de hoogst gedecoreerde militairen die ons land kent. Hoe je het went of keert: ik wind er vaak geen doekjes om.

Columnisten die ik geweldig vind om te lezen zijn bijvoorbeeld Ebru Umar, de columniste die door haar columns vast kwam te zitten in Turkije. Maar ook Luuk Koelman, die al vijfentwintig jaar columns schrijft over de meest uiteenlopende onderwerpen. En ook zeker mag Youp van ‘t Hek niet aan het lijstje ontbreken. Met de scherpheid en de humor waarmee hij schrijft krijgt hij vrijwel altijd wel een lach op mijn gezicht. Het zijn voorbeelden voor me, die mij altijd aansporen om te schrijven, te strepen en te herschrijven. Bovengenoemde bloggers en columnisten zijn dan ook meer dan de moeite waard om te volgen! 

Het bericht Wie schrijft, die blijft! verscheen eerst op .

Van Bulk tot Hulk

Ruben (@rubenrealfitness) is zo’n persoon die heel goed weet waar zijn balans ligt en een ijzersterke discipline heeft om zijn doel binnen handbereik te houden, maar ook de wilskracht heeft om bepaalde dingen zeker te laten. Hij is al heel wat jaren bezig, maar begint inmiddels behoorlijk op een niveau te komen dat je dan gewoon keihard boven een bepaalde standaard uit stijgt. Maar: daar moet je dingen voor doen èn voor laten. Zijn dag bestaat bijvoorbeeld in de bulk-periode vooral uit eten en sporten. Ruben’s bulk is niet per definitie een dirty bulk, want het eten wat hij consumeert is wèl gezond, alleen zorgt hij er wel voor dat hij gemiddeld achtduizend calorieën binnenkrijgt.

Zijn plan is om zijn gewicht naar 115 kilo te krijgen, om dan vervolgens te cutten zodat hij droog op 100 kilo uitkomt. Een doel zonder plan blijft een droom, dus heeft hij van tevoren zijn plan uitgewerkt om daar te komen. Uiteraard gebruikt hij naast zijn voeding ook nog supplementen en die haalt hij bij body & shapestore. Hun producten als bijvoorbeeld de Applied Nutrition Critical Mass en Quamtrax Nutrition Premium Massive Gainer helpen je wel om kilo’s aan te komen om die vervolgens om te zetten in spiermassa, en zo verander je dus van bulk tot Hulk! Dus hou Ruben zeker in de gaten, want hij is hard omderweg om een hele grote te worden.

Hoe bulken?

Je kan op twee manieren bulken, maar je zou je eerst eens af moeten vragen of je wel zou móeten bulken. Het is namelijk lang niet altijd nodig! Als je een vetpercentage hebt van meer dan 24% is het sowieso een beter plan om te gaan cutten in plaats van te bulken. Maar als je wèl wilt gaan bulken, zijn er twee verschillende manieren: Dirty bulken en Lean bulken. Bij beiden is het in ieder geval de bedoeling om je vetpercentage omhoog te brengen, zodat je dit om kan gaan zetten naar spierweefsel. De manier waarop je dat doet bepaal je natuurlijk wel zelf.

Het verschil tussen lean- en dirty bulken zit hem in de energieconsumptie. Ieder lichaam heeft een bepaalde hoeveelheid calorieën nodig per dag. Een lean bulk is 250 tot 400 calorieën extra consumeren per dag, voornamelijk op een verantwoorde en gezonde manier. Je kan hierbij gebruik maken van een uitgebalanceerd dieet, waardoor je niet alleen in lichaamsgewicht aankomt, maar ook wat betreft spiergroei toeneemt. Dus eigenlijk win je in spiergroei en raak je vetpercentage kwijt. Zo anders is een dirty bulk: bij een dirty bulk let je minder op wat je eet, en is het de bedoeling dat je een maximaal overschot aan calorieën binnenkrijgt. Handig is het niet, want je creëert hiermee veel meer vetmassa, waardoor je langer moet cutten.

Kutten met Cutten

Na het bulken komt het cutten. Cutten is een ander woord voor het zogenoemde ‘droogtrainen’. Cutten is het verlagen van je vetpercentage, en als je dit op een verantwoorde manier doet, behoudt je je spiermassa, die je in je bulkpercentage hebt verworven. De juiste balans hierin ligt in het creeren van een calorie-tekort, krachttraining en cardio. De truc ligt hem in het eten van voldoende eiwitten (belangrijk voor de spiergroei: gemiddeld 2mg eiwit per kilo lichaamsgewicht per dag), het verhogen van je dosis cardio op je training, krachttraining te blijven doen voor spiergroei, voldoende water te drinken en voornamelijk voldoende rust te nemen.

Wees vooral erg geduldig, want cutten kan soms best lang duren om daar te komen waar je wilt zijn. Cutten is niet altijd even makkelijk, maar it wìll pay off. Keulen en Aken zijn ook niet op één dag gebouwd. Wat vooral belangrijk is, is dat je volhoudt en je doel voor ogen blijft houden. Zorg er vooral voor dat je een plan hebt om je doel te bereiken. Ruben heeft dat ook, en zie waar het hem gaat brengen. Op zijn instagram account staat letterlijk ‘Watch me turn pro’. En zijn consistentie gaat hem precies dáár brengen. Hij gaat letterlijk van Bulk tot Hulk!

Enige handige links voor handige supplementen: 

https://xxlnutrition.com/nl/catalogsearch?q=bulken

https://www.bodyenshapestore.nl/shop/applied-nutrition-critical-mass-original/

https://mbnutrition.com/collections/muscle-building

Het bericht Van Bulk tot Hulk verscheen eerst op .

Throwback Wednesday

Voor mij, als Delftenaar, was het vandaag vooral een weerzien van vrienden en kennissen die ik -eerlijk gezegd- te lang niet meer had gezien. Allemaal ouder geworden, allemaal wat grijzer geworden, en vooral volwassener geworden. Ook heb ik nieuwe mensen leren kennen, zoals Fallon Poorter, de rots in de branding voor Charo en zijn zus Charlaine. Zij zette een crowdfunding op voor Charo en zijn zus om de begrafeniskosten te dekken, omdat Charo geen uitvaartverzekering had; hij was immers gezond en in de kracht van zijn leven, toch?

Het leven van Charo, werd in grote lijnen aan ons afgespeeld. Zoals de geboorte van zijn zoon Delano, of zijn ‘Johnny Bravo’-kapsel uit vervlogen tijden. Ook zijn haast iconische rode Peugeot Rapido-scooter die hem zo typeerde. Foto’s van vroeger, en foto’s van vlak voor hij ziek werd. En wéér een afbeelding van die tekst uit zijn woonkamer: Enjoy the little things in life. Vier het leven. En zo blijkt, vier het leven zoveel als je kan, want het kan ook zomaar ineens over zijn. Mijn vrouw is nu 28 weken zwanger en ik wil hier ‘best nog wel een tijdje’ blijven, maar het leven heeft wèl een houdbaarheidsdatum. En soms haal je die houdbaarheidsdatum niet eens. Dus vier het leven nu het nog kan.

Zwaar beladen vloekwoord

En dames en heren, jongens en meisjes: laat me eerlijk zijn: ik kan vloeken als een bootwerker. Stap bij me in de auto en je wordt getrakteerd op een kakofonie van vloekwoorden waarvan je de helft waarschijnlijk zelfs nog nooit gehoord hebt. Paardelul is -by far- mijn favoriet. Maar ook een ‘tering’ passeert ook heus regelmatig de revue. Het enige woord wat ik alleen nooit gebruik om mijn retirades zogezegd kracht te geven, is het woord kanker. We zien nu hoe een fysiek gezonde kerel het af heeft moeten leggen tegen een vijand die nauwelijks bestrijdbaar blijkt te zijn in sommige gevallen.

Dus waarom gebruiken we dat woord eigenlijk nog? Laten we eerlijk zijn: iedereen kent wel iemand in zijn omgeving die de strijd tegen deze ziekte heeft verloren. De meesten kennen zelfs meerdere mensen die hier aan onderdoor zijn gegaan. Waarom zou je een ander kwetsen met zo’n zwaar woord, als je weet hoeveel pijn en verdriet er achter dit woord schuil gaat? Ik denk dat je retirade geen kracht krijgt van deze uitgesproken rotziekte, maar dat het zelfs laat zien hoe zwak je retirade eigenlijk is. Kanker is een gewetenloze sluipmoordenaar, en kent geen genade noch onderscheid.

Geen zorgen

Charo, ik weet dat je dit niet meer leest, maar na vandaag is overduidelijk dat Charlaine, Fallon en Delano op een bijzondere hoeveelheid mensen om zich heen kunnen rekenen, waar ze bij terecht kunnen. Ze zijn niet alleen, en een ieder zal ze helpen waar ze kunnen, dat weet ik zeker. Je hebt drie maanden lang alles gegeven, gestreden als hoe we je kenden, en je laatste reis is begonnen. Geen zorgen om wie je hebt achtergelaten. Want zoals je zelf vaak genoeg zei:’komt goed’. Rust zacht vriend. Until we meet again…

Het bericht Vier het leven verscheen eerst op .

Leven na de dood

Oke, Ik heb te maken met  een path-stelling. Aan de ene kant geloof ik in reincarnatie, waarbij wordt verteld dat het leven een soort leer-traject is, om na volledig geleerd te hebben, de status van verlichting te bereiken. In dat geval zou je mogen spreken van een zegen als je sterft, omdat je dan genoeg geleerd hebt in het leven dat je geleefd hebt. Aan de andere kant is daar het verdriet van het nooit meer kunnen zien of horen van iemand die je graag zag, of waar je van houdt.

De dood is voor ons iets definitiefs. Het afscheid nemen van een gezicht, een persoon, dat zo enorm bekend voor ons is. Waar we ons aan hebben gehecht voor zo lang. Of zo kort. En dat is raar. Het is raar om iets of liever gezegd, iemand voorgoed te zien eindigen. Maar dat doet het eigenlijk niet.  Want de  persoon die wij kennen zal voortbestaan in onze herinneringen. Soms vervagen die herinneringen, maar van sommige personen blijven ze levend, en zijn ze pas ècht dood als wij ze zijn vergeten.

De oneerlijke dood

De reden van mijn schrijfonderwerp is omdat ik afgelopen week zelf geconfronteerd ben met de dood. En natuurlijk, er sterven iedere dag mensen, maar als dat dan zo dichtbij gebeurt, dan is dat confronterend. Zeker als dat gebeurt bij iemand die je heel hoog hebt straan. Charo was een maatje. Een maatje, die ik heel lang niet kon zien, maar waarvan ik wist, dat hij er altijd zou zijn, en dat het goed was. Charo was een ruwe bolster, blanke pit. Een vechter. Een spierbundel. Maar tegelijkertijd was hij voor de mensen om hem heen een rots.

Charo kreeg last van pijn in zijn rug, en wat op een gebroken rib leek dat hij had op kunnen lopen tijdens het trainen, bleek uiteindelijk uitgezaaide alvleesklierkanker te zijn. Een kankersoort dat tot op de dag van vandaag bijna niet te genezen is. In drie maanden is deze haast onuitputtelijke en dappere strijder, die vocht voor alles wat hem lief was, zoals zijn lieve zus Charlaine en zijn vijftien-jarige zoon Delano, uiteindelijk moegestreden en verloor hij zijn laatste gevecht, waarvan eigenlijk al vaststond dat deze niet te winnen was.

Ook al zie je zoiets aankomen, het komt altijd als een klap. Het nieuws zorgde er bij mij vooral voor dat ik boos werd. Boos om de onrechtvaardigheid. Waarom moest deze lieve gozer op 46-jarige leeftijd sterven, en wordt een nazi-kampbeul bijna honderd? Ik snap daar niets van. Ook al zegt dat stemmetje in mijn hoofd dat Charo dichterbij de verlichting is gekomen en de kamparts nog veel te leren heeft; de pijn die het je doet is er niet minder om.

En nu?

Ik ga deze gozert enorm missen. Ook al hadden we de laatste tijd vooral via socials vaak contact. Maar we hadden afgesproken om met de lente een pilsje te pakken op de beestenmarkt in Delft. Dat gaat nu niet meer, maar ik ga dat pilsje alsnog doen wanneer het mooier weer wordt. Om te vieren wie hij was. Misschien kunnen we er iets moois van maken, als een soort eerbetoon. Zoiets zou mooi zijn, en hij zou dat ook mooi vinden, dat weet ik zeker.

De dood is niet eerlijk. Het maakt alleen geen onderscheid zegt men. En ook al weet ik dat iedereen een keer gaat; ik zal er nooit echt aan kunnen wennen. En al helemaal niet wanneer hij of zij nog zoveel heeft om voor te leven. Het enige dat ik kan beloven is dat ik hem nooit zal vergeten. Want zolang je de herinnering hebt en koestert, is hij niet dood maar juist springlevend. de oneerlijke dood

Voor de uitvaart van Charo is een crowdfunding gestart: https://gofund.me/7243b127

Doneren jullie mee om Charo’s laatste reis onvergetelijk te maken?

Het bericht De oneerlijke dood verscheen eerst op .

Driemaal is militair-recht 

Na de normale rechtsgang, waarin hij al werd bijgestaan door Michael Ruperti, gingen zij ook samen de strijd aan met de landsadvocaat inzake een hoger beroep. De landsadvocaat, dat binnen de muren van het Haagsche advocatenkantoor ruime ervaring had met misdaden en criminaliteit onder de eigen gelederen, had in de ogen van de raad der state toch voldoende argumenten om deze zaak te winnen, ook al snapt ieder weldenkend mens daar niets van.

Sterker: Het was op de dag van de zitting van het hoger beroep wellicht al een gemaakte zaak, omdat de achterkamertjespolitiek nu eenmaal zo werkt. Het is wat dat betreft net zoals in de film. ‘If I scratch your back, you’ll scratch mine’. Ze zullen elkaar niet afvallen, en wat dat betreft is Nederland in mijn ogen niet minder corrupt dan in landen waar je het zou kunnen verwachten. Wat was de reden ook alweer dat Maurice zijn VGB kwijtraakte? Omdat hij eem discussie aanging met een agent, en dat hij handen had geschud met een lid van een motorbende? Hou op hoor.

Stereotype veroordeling

Maurice -ruwe bolster, blanke pit- is geen crimineel, heeft altijd gediend voor volk en vaderland, en staat altijd klaar om een ander te helpen. Voorbeeld: een examenkandidate naar school brengen. Niet in een dikke wagen, of een vette slee, maar op ronkende en fonkelende Harley Davidsons. Drie motoren, en getooid met hun colors. Maar Maurice deed het, om de wens van deze jongedame uit te laten komen. Waarom? Omdat het kon, en niets minder dan dat. 

De colors, de motoren, en de tatoeages. Ja, vooral die laatste. Die heeft hij wel inderdaad. Ik krijg langzaam maar zeker steeds meer het idee dat Maurice een slachtoffer is geworden van het stereotyperende outlaw-uiterlijk. Terwijl een ieder die Maurice ook maar enigszins kent, ziet dat dat slechts de buitenkant is. Het is vooral een opa met een hobby, waarvoor hij door de gevestigde orde wordt veroordeeld. En toen ze het niet meer konden winnen op feiten hebben ze hem via een handje-klap-deal alsnog laten verliezen. Want feiten? Die waren er nauwelijks. 

Snapte

Het typerende snapte was het laatste woord van het bericht dat ik las van Maurice op Facebook. Een bericht dat ik niet zo snel verwacht had, was dan toch eindelijk daar. Het bericht dat het pas over is als er geen opties meer zijn, en dat het minihysterie van defensie zijn landsadvocaat weer van stal mocht gaan halen, omdat Michael Ruperti en Maurice de zaak naar het Europese hof gaan brengen. Een grote grijns was niet van mijn smoelwerk te vegen, want dit is Maurice ook: onverzettelijk, onvermurwbaar en straight to the point. Dit wordt vuurwerk. Dit wordt knallen.

De typerende ‘snapte’ aan het eind van het bericht lijkt een woord te zijn, dat bij Maurice in zijn mond bestorven ligt. Maar hoe het boven de rivieren ook wordt begrepen, nooit zal dit woord doeltreffender zijn dan aan het einde van dit bericht. Laten we ook hier Maurice weer in aanmoedigen, alsof hij letterlijk de champions league gaat spelen: Maurice gaat Europa in. 

Wederom zal de hashtag #ikstaachtermaurice tot dat moment een duidelijk statement zijn. Misschien kunnen we de berichten die zullen volgen, sieren met de hashtag #snapte. Lijkt me vooral erg grappig. 

Snapte? 

Het bericht Snapte?! verscheen eerst op .

Bupapo

Ik ben er eens ingedoken. Het valt me op dat slechts vier ministers van defensie sinds 1959 een militaire achtergrond hadden. Wim van Eekelen, Bram Steemerdink, Willem den Toom en Piet de Jong waren militairen. En drie van hen heeft de ambt uitgezeten. De rest ‘van jullie’ had een ‘bupapo’, ofwel Burger Paspoort. Dus ik begrijp als ik eerlijk ben niet zo goed waarom een burger zonder militaire achtergrond op een positie zit, dat alles te maken heeft met het defensie-apparaat van Nederland.

Ik bedoel, je laat een slager ook geen vliegtuig besturen, evenmin dat je een cassiere van de plaatselijke buurtsuper geen levensreddende operatie uit laat voeren bij je dierbaren, toch? Ik vraag me dan ook hardop af waarom ze mensen zonder defensie-achtergrond dan wèl minister maken van één van de belangrijkste posten die ons land rijk is. Het heeft puur te maken met competenties. En begrijp me niet verkeerd, u heeft vast allemaal een hoop uitstekende competenties, die prima aansluiten bij een goede baan, maar waarom zouden we niet een militair met een uitstekende staat van dienst minister van defensie maken? 

Blunders

Op de website van defensie is te lezen dat we ooit beschikking hadden over ruim duizend Leopard 2 A6 tanks. Deze vormden de ruggengraat van de Nederlandse defensie. Toch hebben ze alle tanks in 2011 verkocht. De tank werd meermaals voor dood verklaard. Het is een leuk bruggetje naar de ruggengraat van defensie. Met de oorlog in Oekraïne heeft Nederland dan nu misschien weer een stukje fysieke ruggengraat terug, maar dat we de ruggengraat al jaren kwijt zijn, is met de zaak rond Maurice Vissers eens te meer duidelijk. De wijze waarop militairen van het kaliber van een Marco Kroon en een Maurice Vissers worden behandeld laten dit eens te meer zien.

Zo ook de situatie waarbij militairen van de Nederlandse strijdkrachten in 2016 ‘pang-pang’ moesten roepen tijdens oefeningen vanwege een drastisch tekort aan munitie, laat vooral zien dat er  op grote schaal is geblunderd bij het defensie-apparaat. Het is dat de oorlog in Oekraïne laat inzien dat een land simpelweg niet zonder een wapenarsenaal op volle sterkte kàn. Het is nagenoeg een feit dat wanneer er wèl een militair als eerdergenoemde namen, op de post had gezeten als een minister van defensie, dit wellicht nooit was gebeurd. Zij zijn namelijk strategisch een paar stappen verder dan een gemiddelde bureaucratische pennenlikker.

#ministermaurice

Dus, beste Kajsa (mag ik Kajsa zeggen?), nu de verkiezingen in een rap tempo dichterbij komen, zou je het land, zo in de herfstdagen van je positie als minister van defensie nog één groot plezier kunnen doen. Het is en blijft natuurlijk maar een geste, maar wellicht zou je Maurice Vissers naar voren kunnen schuiven als kandidaat voor jouw huidige positie. Het wordt er op deze manier alleen maar beter op. Een militair die gewend is om strategisch te denken, waar mogelijk een beslissing durft te nemen om op heldhaftige manier een compagnie bij de hand te nemen en ze te leiden naar veiligheid. Het klinkt me als muziek in de oren. 

Het is overigens ook het juiste om te doen, zeker na de situatie waar u en het ministerie van defensie, samen met de toch al alles behalve  eervolle vernoemde landsadvocaat, Maurice Vissers in hebben geplaatst. Het defensie-apparaat is toe aan een upgrade. En als ik eerlijk ben, en ik wéét dat ik namens vele Nederlandse burgers èn militairen spreek, zie ik liever een getatoeëerde motorrijdende minister ons land verdedigen als dat nodig is, dan een burger zonder kennis in een driedelig pak of een dameskostuum. 

Ik zit, net zoals velen met mij, al met het rode potloodje klaar, om te stemmen op een Michael Ruperti, Marco Kroon of Maurice Vissers als de volgende minster van defensie! Of nee, nog beter: laat ze een partij oprichten. Dan vind ik ‘the veterans’ wel een passende naam, wat denkt u? Passende naam he? Dekt ook gelijk de lading!

#ministermaurice

Het bericht #MinisterMaurice verscheen eerst op .

Peter en Ron Brussel

Het BCC van toen werd gerund door een driekoppige directie. Peter en Ron Brussel en Gabri Martel, Gabri Martel werd later geloof ik opgevolgd door Michiel den Haan. Toen ik in 1999 bij BCC terecht kwam, was het twee jaar daarvoor al door de familie Bakker verkocht aan Kingfisher, een beursgenoteerd retailconcern uit het Verenigd Koninkrijk. Onder Kingfisher kon BCC groeien met deze retailgigant in de rug. In 1999 begon ik op het 10e filiaal aan de Neherkade in Den Haag. Het voelde gelijk als een warm bad. Had ik al gezegd dat ik absoluut geen ervaring had in de retail?

Ik denk dat de periode tot 2010 de beste periode is geweest voor BCC. Juist omdat Peter en Ron Brussel deze retailer leidde. Peter en Ron kende ook letterlijk iedereen bij naam en toenaam. Zij waren verantwoordelijk voor het quasi familiaire gevoel. Mede door dat familiaire gevoel was er ook veel mogelijk. Van voetbalwedstrijden kijken na werktijd onder het genot van een hele partij flessen Bacardi Limòn tot met z’n allen uit eten gaan tijdens de pauze op een koopavond, waardoor de winkel toen nog een heel uur dicht kon. Het was prettig werken bij dit BCC, omdat het vaak niet eens echt voelde als werken.

Veranderingen en overnames

Kingfisher werd KESA, KESA werd Darty en Darty werd overgenomen door FNAC. Alle beleidsplannen zorgde er in 2010 voor dat Peter en Ron Brussel het bedrijf verlieten. Ik ben van mening dat dat het begin van het einde inleidde voor BCC zoals ik het kende. BCC werd daarna ook behoorlijk onpersoonlijker en het personeelsverloop werd steeds groter. Ook werden er steeds vaker beslissingen genomen waarvan ik persoonlijk vond dat ze niet des BCC’s waren. Ik miste de hand van de directie zoals ik die kende, zo bleek achteraf.

In 2020 werd BCC overgenomen door de Mirage Retail Group van Michiel Witteveen. Een strategische zet, want deze Michiel Witteveen was overduidelijk geen BCC-er. Hij had he-le-maal niets met dit bedrijf, dat op het moment van de overname al bijna 75 jaar bestond. Hij had eveneens overduidelijk niets met de mensen die iedere dag de klanten hielpen op de best mogelijke manier, ook al werden dat er ook steeds minder. Witteveen is een pienter man gebleken, die weet hoe hij winst moet maken door te kopen en te verkopen. Maar Witteveen is ook een zakenman en zoals het wel vaker blijkt zijn zakenmensen vaak ver van menselijk. ‘It’s business, not personal…’

BCC, het kind van de rekening

Mirage Retail Group (MRG) had niet alleen BCC in de portefeuille. Ook was het eigenaar van onder andere Blokker, Big Bazar en Intertoys. BCC werd overgenomen van het Franse FNAC voor een symbolisch bedrag. In de volksmond noem je zoiets een appel en een ei. Mooiste is: ze kregen het vastgoed en de voorraden van BCC er gratis bij. Dat was gunstig, want daar heeft deze formule behoorlijke winsten mee gemaakt. De vermoedens worden alleen wel steeds sterker dat de winsten die zijn gemaakt op dit vastgoed en de voorraden, zijn gestoken in Intertoys en Blokker. Intertoys stond al aan de rand van de afgrond en is nu plotseling ineens een winstvolle onderneming die te koop staat aangeboden. Ik zie er gek genoeg alleen bijna nooit een hond binnen.

Blokker zal straks wellicht ook met enorme winst verkocht gaan worden aan een andere investeringspartij. Michiel Witteveen is een poenschepper zonder scrupules die het geen ene flikker uitmaakt of er gezinnen in de kou staan, in een toch al steeds meer onbetaalbare maatschappij. Natuurlijk; Daar is het UWV als een vangnet, maar we weten allemaal dat het geen vetpot is, als je zeventig procent van je laatstverdiende loon krijgt. De salarissen in de retail zijn namelijk al niet bepaald riant, en met dertig procent minder, heb je dan ècht honger. Maar Michiel maakt zich geen zorgen, want zìjn rekeningen zijn allemaal wèl keurig netjes betaald.

Schamen

Nee, Michiel Witteveen, een echte zakenman ben je niet. Althans; geen zakenman met een hart. Daarom noemde ik je in de voorgaande alinea al een poenschepper. Als die zogenaamde beursgang van Mirage door was gegaan, dat wil zeggen, dat als je destijds rekening had gehouden met die ver van tevoren aangekondigde loonsverhoging van het minimum loon, dan had BCC er misschien vandaag de dag nog geweest. Net zoals wanneer je het geld wat eerlijker had geschoven. Misschien hadden er dan nu geen honderden mensen in de wachtrij hoeven staan voor een uitkering. Zaten je ogen in je zak ofzo, Michiel? Nee, zoals je zelf al zei: ‘je was er klaar mee’, en daardoor laat je honderden mensen die al jaren met trots voor een concern werken, keihard in de stront zakken.

Als ik jou was, zou ik ergens in een hoekje gaan zitten en mijn ballen uit mijn broek schamen. Jij bent de koning van de faillissementen. Je eigen modeketen ‘Witteveen’ is al twee keer failliet gegaan, je hebt aangestuurd op het faillissement van Big Bazar, wat inmiddels ook al een feit is en nu dan ook BCC. Hieruit blijkt dan niets anders dan dat je letterlijk over lijken gaat. Het gaat je niet om de mensen achter en in de organisaties, die grote delen van hun leven met hart en ziel hebben gegeven voor hun werkgever. Niet alleen om het salaris, maar ook omdat het een onderdeel is geworden van hun leven. Maar het is meer dan duidelijk dat dat minder belangrijk is gebleken dan jouw bankrekening.

Sterkte BCC’ers!

Het bericht BCC verscheen eerst op .

Slotconclusie

Maurice stelde dat het nogal hypocriet is dat hij ontslagen is door het zogenaamd hebben van banden met criminelen terwijl de motorclubs waar hij mee in verband is gebracht tóen nog niet eens verboden waren, terwijl het rijk gelieerd is met advocatenkantoor Pels Rijcken, die ook niet bepaald vrij is gebleken van het hebben van banden met criminelen. Sterker nog: zíj hadden een bestuursvoorzitter die voor rond de elf miljoen euro fraudeerde bij hun eigen klanten, zonder dat ze het naar eigen zeggen doorhadden. Dus in hoeverre durven ze zich uit te spreken over een ander terwijl ze zelf geen haar beter zijn? De fraude gaat de boeken in als de grootste fraude die ooit door een notaris is gepleegd. Zelfs in de Verenigde Staten spreken ze er schande van. Iets met een splinter en een oog…

Mijn conclusie is dat wanneer Maurice zijn hoger beroep alsnog verliest, de overheid ook maar beter afscheid kan nemen van dit advocatenkantoor, want hey, gelijke monniken, gelijke kappen. Banden met criminelen zijn banden met criminelen. Ik weet uiteraard dat deze vlieger wellicht niet op zal gaan,  en dat ze zullen zeggen dat dat ‘anders’ is en dat ze zelf ook het slachtoffer zijn, maar uit onderzoek bleek wel dat ze zelf de deur open hebben gezet waardoor deze fraude kon worden gepleegd. Nee, het is anders omdat we in Nederland nou eenmaal te maken hebben met klassenjustitie. Gelukkig wordt Maurice in dat geval misschien niet gesteund door de staat en door zijn werkgever waar hij nagenoeg dertig jaar meermaals zijn leven voor wilde geven, maar overduidelijk wèl door een extreem brede achterban.

Mister Integrity

Zo werd Frank Oranje jaren lang genoemd, omdat hij altijd maar vertelde dat integriteit cruciaal was voor een functie van notaris. Hij hield alles bij en zelfs de meest minuscule uitgaven stonden keurig netjes in de papieren. Het was een man die alles had. Een gezin, een topfunctie bij een flink advocatenkantoor, en een kapitale villa in het Haagse Belgisch park. Zoals dat klinkt had die man een fantastisch leventje… Maar zoals ze het zelf zeggen bij Pels Rijcken: ‘Hoe je kijkt, bepaalt hoe je het ziet.’ Het was kennelijk toch niet genoeg, want hij heeft in een kleine twintig jaar toch miljoenen achterover gedrukt. De grootste klapper maakte hij in 2018 door in één keer een bedrag te verduisteren van zeven komma acht miljoen euro, dat eigenlijk toebehoorde aan de gedupeerden van een verzekeringsmaatschappij. Zo integer was hij dus niet. Sterker nog, hij was verre van integer. 

Dat zegt dan ook iets over dit advocatenkantoor. Hij heeft dit al die jaren kunnen doen zonder dat er ooit een haan naar heeft gekraaid. De gelegenheid maakte overduidelijk de dief, en waar er rode vlaggen waren, werden deze door het gehele kantoor keihard genegeerd. Ook door collega-notarissen en zelfs zijn protege keken overal overheen. Toeval? Ik betwijfel dat ten zeerste, maar er kan geen bewijs voor worden gevonden. Iedereen bij Pels Rijcken had de ogen wel heel erg in de zak zitten, en ik vraag me dan af hoe zo’n kantoor aan kan blijven als advocaat van de staat. Banden met criminelen zijn immers banden met criminelen. Toch?

Gelijke Kappen

Frank Oranje was dus achteraf de luis in de pels van ‘onze’ landsadvocaat. Was, omdat Frank Oranje in 2020 zelf uit het leven stapte nadat FIOD zijn frauduleuze handelingen ontdekte. De zaak ‘Schaap’ lag uiterst gevoelig in Den Haag en meerdere kamerleden vroegen zich -geheel terecht- af of de overheid nog wel door kon met dit advocatenkantoor. Sommige ministers, zoals Ferd Grapperhaus, kregen het in ieder geval behoorlijk benauwd, omdat Frank Oranje ook meerdere bewindslieden adviseerde. Anno 2023 loopt er nog steeds een onderzoek, maar ze zijn nog steeds de landsadvocaat, en dat verbaast me nog al, want ik blijf bij het credo: banden met criminelen zijn banden met criminelen. Erger nog: Maurice gaf ze eens een hand en stond met sommigen op een foto, maar de staat werkte zelfs met ze samen. En dat is toch iets heel anders…

Ik snap dan ook niet zo goed waarom onze overheid het contract met deze landsadvocaat heeft verlengd afgelopen juni. Als je de zaken naast elkaar legt is het in mijns inziens duidelijk dat deze hele situatie een juiste reden zou moeten zijn om de reputatie van Maurice in ere te herstellen door hem zijn VGB terug te geven. Deze kerel verdient het simpelweg gewoon om zijn leven weer op te pakken. Want ik zie nu eenmaal liever iemand als Maurice het land verdedigen dan zo’n bureaucratische kantoorbobo die nauwelijks de juiste documenten kan vinden of niet weet naar welke artikelen ze verwijst, zoals laatst tijdens de zitting. 

Het bericht Gelijke kappen verscheen eerst op .

Harley Davidson

Toen ik aankwam was ik al niet de eerste, en de eerste Harley Davidsons stonden al keurig op een rijtje, en voor deze motoren stonden er al een aantal mannen, voorzien van de hesjes, de zogenaamde ‘colours’, die hoorden bij de aan hen gelieerde motorclub. Black Sheep MC, Demons MC, the Red Devils MC, Rocknrollas MC, Aureum MC, Old Bouncers MC, Wildcocks MC en the Veterans MC liepen langs elkaar en schudden elkaar de hand. Een heuse broederschap kon je gewoon proeven. Broederschap omwille de liefde van motoren, en waarschijnlijk nog meer vanwege de vriendschap die ze gemeen hebben met Maurice Vissers.

Dat Maurice veel vrienden heeft met de welbekende Harley Davidsons, dat werd met de minuut duidelijker: de ene na de andere fonkelende motor maakte -met het typische Harleygeluid- act de presence, en ze werden keurig op een rij naast elkaar geparkeerd. De een nog mooier dan de ander, en de berijders allemaal even vriendelijk naar elkaar. Als dit echt allemaal outlaws zijn, dan zou ik er een heel ander gevoel bij hebben. Nee, dit zijn allemaal vriendelijke gasten, dus ik snap het hele dilemma rond die motorclubs vanuit dit perspectief niet. Die hele OMG-certificering lijkt me vanuit dit oogpunt ook enorm overdreven. Ik voel me hierbij meer thuis dan bij een klasje kantoorpikken. Enkele afgezanten van de politie haaglanden kwamen al snel vrij zenuwachtig vragen wie de  coordinator was van dit bonte gezelschap, omdat de motoren die er inmiddels stonden al snel een hele stoep hadden gevuld. Het verzoek werd al snel ingewilligd, en de motoren werden verplaatst. Zonder blikken of blozen.

Michael Ruperti

Michael Ruperti is de advocaat van Maurice Vissers. Zelf ook een veteraan, en militair advocaat. Wat een strijder deze man. Laat zich door niemand uit het veld slaan, dat is voor zover als duidelijk. Waar hij met klinklare feiten naar voren  komt, laat hij duidelijk zien dat alles tot in den puntjes is voorbereid. Hoe anders was de advocaat die optrad namens het ministerie van defensie. Deze landsadvocaat (ook hier zal ik in een aparte column over schrijven, will  be continued…) had haar zaakjes een heel stuk minder goed op orde. Ze moest zoeken naar artikelen, kon belangrijke documenten niet vinden, ga zo maar verder.

Een van de sterkste punten vond ik nog wel, dat de persoon Maurice werd belicht. Een goodguy, die altijd in de opperste zin zijn werk heeft gedaan om een ander veilig te houden. Gewoon een goeie  vent, die ook nooit  een smet op zijn blazoen heeft gekregen in zijn beoordelingen Vannuit zijn commandant. Ja, hij heeft wel eens een woord gesproken met een Hells Angel. En wat dan nog. Ook werd er door de landsadvocaat geschutterd door hem in verband te brengen met de Vatos, een criminele motorclub uit de VS, omdat hij ooit op de foto heeft gestaan, terwijl hij die club niet eens kende destijds. Het hele verweer is gebaseerd op aannames.

#ikstaachtermaurice

De raadslieden bestonden in deze zaak uit drie rechters. Twee heren en een dame. Ik kreeg niet het idee dat zij  bij voorbaat al partijdig waren. Sterker nog: ze leken op sommige momenten zelfs op de kant van Maurice te vallen. Een van de heren rechters maakte een opmerking over de veterans MC. “Veterans, dat zijn toch Veteranen? Veteranen die hun eigen leven en veiligheid in de waagschaal stellen om de veiligheid van anderen te waarborgen? Hoe kan het dan zijn dat dit een OMG (Outlaw Motorcycle Gang) zou moeten zijn?” Een daverend applaus klonk van een ieder die in de zaal zat. Kippenvel.

Aan het einde van de zitting kreeg ook Maurice nog wat spreektijd. Alle spanningen hebben toch zo zijn stempel gedrukt, en je kon dat merkbaar zien aan Maurice. Of zoals hij dat zelf zegt: “dat hij zich op zat te vreten op de tegenpartij met hun onzinnige kwats”. Na nog een rake opmerking aan de tegenpartij werd de zaak afgerond. De uitspraak kan zeker nog zes weken duren. Als vrouwe Justitia hier geen waarheid ziet, dan verklaart dat in ieder geval de blinddoek. Laten we hopen op gerechtigdheid voor Maurice. Hasta la Victoria siempre!

#justice #ikstaachtermaurice #rechtzalzegevieren #landsadvocaat #mauricevissers #michaelruperti

Het bericht #ikstaachtermaurice verscheen eerst op .

Befehl ist Befehl anno nu

Als verkenners in 2008 de opdracht krijgen die praktisch onmogelijk uit te voeren zou zijn, zonder een gedegen voorbereiding, vragen ze aan hun desbetreffende kapitein een etmaal verlenging, zodat zij het alsnog professioneel ter uitvoering kunnen brengen. Zijn antwoord is dan ook stuitend te noemen. “De moeder van mijn moeder is Duits en ik ben een Pruisisch leider. Bij mij is het ‘Befehl ist befehl’, en het maakt mij niet uit of jij, jij of jij sneuvelt (wijzend naar zijn manschappen), jullie lichamen worden teruggevlogen naar Nederland en wij gaan door met de opdracht.”

De kapitein heeft een de Bundesadler op zijn bovenarm getatoeëerd, en is duidelijk een fan van de Duitse ideologie. En dit in onze Nederlandse krijgsmacht, terwijl ze op een vredesmissie in Afghanistan zijn. En een ieder maar denken dat de Nederlandse militairen psychologisch worden getest voor hun opkomst. Maar defensie zal wellicht verklaren dat ze van deze instellingen ‘nicht gewusst’ hebben, toen ze dit figuur aanstelling gaven. Bij het doorzetten van deze missie, zonder de juiste voorbereiding, waren er hoe dan ook een hoop Nederlandse militairen gesneuveld.

Represailles

Het resultaat van de kritiek die deze kapitein kreeg van de eenheid onder hem, was dat de hele eenheid van de opdracht afgehaald werd wegens insubordinatie. Een van de groepscommandanten wordt uit zijn functie ontheven en gerepatrieerd naar Nederland. Tegen de hele eenheid wordt aangifte gedaan wegens weigeren van een dienstbevel, wat een strafbaar feit is, en waar 5 jaar celstraf voor kan worden gegeven. Het weigeren van een dienstbevel is echter voor een militair een van de grootste beschuldigingen, en al helemaal als het simpelweg niet waar is. De marechaussee vindt na hun onderzoek echter geen strafbare feiten. 

Twee groepscommandanten doen later hun verhaal, en doen aangifte tegen deze kapitein, die inmiddels gek genoeg bevorderd is tot majoor, en zich op dat moment klaarstoomt voor een volgende missie in Uruzgan, wat volgens deze twee groepscommandanten destijds onverantwoordelijk en zelfs levensgevaarlijk zou kunnen zijn voor een volgende lichting met militairen die wederom blootgesteld zouden worden aan de grillen van deze Pruisische majoor. Daarentegen hebben de militairen van deze eenheid nooit een rectificatie gezien van de beschuldigingen die tegen hen zijn gemaakt.

Maurice Vissers

 Een van deze groepscommandanten  die uiteindelijk aangifte doet, is niemand anders dan Maurice Vissers. Dezelfde Maurice Vissers die nu ontslagen is, na zijn promotie naar Sergeant-Majoor en na het ontvangen van het Kruis van verdienste. Na negenentwintig dienstjaren en talloze missies in voormalig Joegoslavië, Irak en Afghanistan krijgt hij te horen dat zijn VGB wordt ingetrokken omdat hij lid is van motorclub ‘the veterans’, zoals eerder beschreven in ‘Stank voor dank’. Bij het ontbreken van enig bewijs waar hij zich strafbaar maakt, kan er in mijn optiek alleen nog maar een conclusie getrokken worden.

Mijn conclusie is simpel: Maurice Vissers is tegen wil en dank, ’een ballast’ geworden voor defensie. Omdat hij open en eerlijk is geweest in een aflevering van Zembla in 2010, waar hij zonder blad voor de mond praat over de situatie betreffende de kapitein, eerder in Uruzgan. Hij heeft een probleem aan de kaak gesteld, waardoor defensie mogelijk gezichtsverlies lijdt. Tja, dan ben je volgens hen natuurlijk teveel. Doordat hij is bevordert tot Sergeant-Majoor en omdat ze hem welverdiend het Kruis van verdienste hebben opgespeld, lijkt defensie hem als een voorbeeld te stellen. In mijn optiek wordt Maurice nu dus achteraf bestraft voor het opentrekken van een beerput. En wordt het lidmaatschap van een motorclub, als reden misbruikt, omdat er anders geen reden zou kunnen zijn om hem te ontslaan.

Voorbeeld

Terwijl ik deze column schrijf, kan ik maar één ding bedenken. Als dit verhaal zo uitkomt, moet je je als militair van de Nederlandse Strijdkrachten goed bedenken wat je doet. Dit kan namelijk een ieder overkomen. Het maakt immers niet uit hoeveel missies je gedaan hebt, of welke gevaar je gelopen hebt. Sergeant-Majoor of niet. Onderscheidingen maken geen onderscheid. Iedereen die ook maar enigszins kritiek uit op een hoger geplaatste, kan hierdoor in serieuze problemen geraken. De hele situatie rondom Maurice lijkt om een wraakactie te gaan, door de woorden die zijn uitgesproken in 2010.

Het enige wat defensie hiermee bereikt is dat ze een krijger van de Nederlandse Krijgsmacht, die alles wilde geven voor het vaderland, van 100% patriot naar 100% anti-patriot beweegt. Althans, zo zou ik het zelf voelen, als ik in zijn kisten zou staan. Als er zo met veteranen omgegaan wordt, dan snap ik niet waarom er nog een veteranendag wordt georganiseerd. We zouden onze veteranen moeten eren en koesteren, en niet beschimpen en miskennen. Als deze conclusie uitkomt, zou dit een regelrechte schande zijn. Ik zou mijn onderscheidingen dan in ieder geval hebben ingeleverd, want defensie heeft dan deze onderscheidingen hierdoor zelf gedeprecieerd.

#Mauricevissers #Nurembergproces #pruissischekapitein #defensie #zembla

Het bericht Befehl ist Befehl verscheen eerst op .