Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, hebben we het hoger beroep van Maurice Vissers net achter de rug. Michael Ruperti stond hem bij, en de Minister van Defensie werd vertegenwoordigd door haar advocaat, of nog beter gezegd, onze advocaat. Onze advocaat, omdat deze firma ieder jaar rond de dertig miljoen euro opstrijkt van onze belastingcenten. Dus als je het heel krom wilt trekken heeft Maurice meebetaald aan de verdediging van zijn eigen opponent. Best ziek toch? Maar als je iets verder leest, is dat nog niet het ziekste wat mijn verhaal vertelt. Het kan namelijk nog veel zieker.
Slotconclusie
Maurice stelde dat het nogal hypocriet is dat hij ontslagen is door het zogenaamd hebben van banden met criminelen terwijl de motorclubs waar hij mee in verband is gebracht tóen nog niet eens verboden waren, terwijl het rijk gelieerd is met advocatenkantoor Pels Rijcken, die ook niet bepaald vrij is gebleken van het hebben van banden met criminelen. Sterker nog: zíj hadden een bestuursvoorzitter die voor rond de elf miljoen euro fraudeerde bij hun eigen klanten, zonder dat ze het naar eigen zeggen doorhadden. Dus in hoeverre durven ze zich uit te spreken over een ander terwijl ze zelf geen haar beter zijn? De fraude gaat de boeken in als de grootste fraude die ooit door een notaris is gepleegd. Zelfs in de Verenigde Staten spreken ze er schande van. Iets met een splinter en een oog…
Mijn conclusie is dat wanneer Maurice zijn hoger beroep alsnog verliest, de overheid ook maar beter afscheid kan nemen van dit advocatenkantoor, want hey, gelijke monniken, gelijke kappen. Banden met criminelen zijn banden met criminelen. Ik weet uiteraard dat deze vlieger wellicht niet op zal gaan, en dat ze zullen zeggen dat dat ‘anders’ is en dat ze zelf ook het slachtoffer zijn, maar uit onderzoek bleek wel dat ze zelf de deur open hebben gezet waardoor deze fraude kon worden gepleegd. Nee, het is anders omdat we in Nederland nou eenmaal te maken hebben met klassenjustitie. Gelukkig wordt Maurice in dat geval misschien niet gesteund door de staat en door zijn werkgever waar hij nagenoeg dertig jaar meermaals zijn leven voor wilde geven, maar overduidelijk wèl door een extreem brede achterban.
Mister Integrity
Zo werd Frank Oranje jaren lang genoemd, omdat hij altijd maar vertelde dat integriteit cruciaal was voor een functie van notaris. Hij hield alles bij en zelfs de meest minuscule uitgaven stonden keurig netjes in de papieren. Het was een man die alles had. Een gezin, een topfunctie bij een flink advocatenkantoor, en een kapitale villa in het Haagse Belgisch park. Zoals dat klinkt had die man een fantastisch leventje… Maar zoals ze het zelf zeggen bij Pels Rijcken: ‘Hoe je kijkt, bepaalt hoe je het ziet.’ Het was kennelijk toch niet genoeg, want hij heeft in een kleine twintig jaar toch miljoenen achterover gedrukt. De grootste klapper maakte hij in 2018 door in één keer een bedrag te verduisteren van zeven komma acht miljoen euro, dat eigenlijk toebehoorde aan de gedupeerden van een verzekeringsmaatschappij. Zo integer was hij dus niet. Sterker nog, hij was verre van integer.
Dat zegt dan ook iets over dit advocatenkantoor. Hij heeft dit al die jaren kunnen doen zonder dat er ooit een haan naar heeft gekraaid. De gelegenheid maakte overduidelijk de dief, en waar er rode vlaggen waren, werden deze door het gehele kantoor keihard genegeerd. Ook door collega-notarissen en zelfs zijn protege keken overal overheen. Toeval? Ik betwijfel dat ten zeerste, maar er kan geen bewijs voor worden gevonden. Iedereen bij Pels Rijcken had de ogen wel heel erg in de zak zitten, en ik vraag me dan af hoe zo’n kantoor aan kan blijven als advocaat van de staat. Banden met criminelen zijn immers banden met criminelen. Toch?
Gelijke Kappen
Frank Oranje was dus achteraf de luis in de pels van ‘onze’ landsadvocaat. Was, omdat Frank Oranje in 2020 zelf uit het leven stapte nadat FIOD zijn frauduleuze handelingen ontdekte. De zaak ‘Schaap’ lag uiterst gevoelig in Den Haag en meerdere kamerleden vroegen zich -geheel terecht- af of de overheid nog wel door kon met dit advocatenkantoor. Sommige ministers, zoals Ferd Grapperhaus, kregen het in ieder geval behoorlijk benauwd, omdat Frank Oranje ook meerdere bewindslieden adviseerde. Anno 2023 loopt er nog steeds een onderzoek, maar ze zijn nog steeds de landsadvocaat, en dat verbaast me nog al, want ik blijf bij het credo: banden met criminelen zijn banden met criminelen. Erger nog: Maurice gaf ze eens een hand en stond met sommigen op een foto, maar de staat werkte zelfs met ze samen. En dat is toch iets heel anders…
Ik snap dan ook niet zo goed waarom onze overheid het contract met deze landsadvocaat heeft verlengd afgelopen juni. Als je de zaken naast elkaar legt is het in mijns inziens duidelijk dat deze hele situatie een juiste reden zou moeten zijn om de reputatie van Maurice in ere te herstellen door hem zijn VGB terug te geven. Deze kerel verdient het simpelweg gewoon om zijn leven weer op te pakken. Want ik zie nu eenmaal liever iemand als Maurice het land verdedigen dan zo’n bureaucratische kantoorbobo die nauwelijks de juiste documenten kan vinden of niet weet naar welke artikelen ze verwijst, zoals laatst tijdens de zitting.
