Een oud engels spreekwoord is ‘death is the grand leveller.’ Ofwel: De dood is de grote gelijkmaker. Hiermee bedoelen ze dat de dood gelijk is voor een ieder, het vergeet rangen en standen. Iedereen gaat een keer en de dood maakt geen onderscheid. Behalve natuurlijk als iemand op een zeer jonge leeftijd sterft, uit je nabije omgeving. Dan is het een oneerlijke dood. Althans, zo voelt dat in ieder geval voor mij.
Leven na de dood
Oke, Ik heb te maken met een path-stelling. Aan de ene kant geloof ik in reincarnatie, waarbij wordt verteld dat het leven een soort leer-traject is, om na volledig geleerd te hebben, de status van verlichting te bereiken. In dat geval zou je mogen spreken van een zegen als je sterft, omdat je dan genoeg geleerd hebt in het leven dat je geleefd hebt. Aan de andere kant is daar het verdriet van het nooit meer kunnen zien of horen van iemand die je graag zag, of waar je van houdt.
De dood is voor ons iets definitiefs. Het afscheid nemen van een gezicht, een persoon, dat zo enorm bekend voor ons is. Waar we ons aan hebben gehecht voor zo lang. Of zo kort. En dat is raar. Het is raar om iets of liever gezegd, iemand voorgoed te zien eindigen. Maar dat doet het eigenlijk niet. Want de persoon die wij kennen zal voortbestaan in onze herinneringen. Soms vervagen die herinneringen, maar van sommige personen blijven ze levend, en zijn ze pas ècht dood als wij ze zijn vergeten.
De oneerlijke dood
De reden van mijn schrijfonderwerp is omdat ik afgelopen week zelf geconfronteerd ben met de dood. En natuurlijk, er sterven iedere dag mensen, maar als dat dan zo dichtbij gebeurt, dan is dat confronterend. Zeker als dat gebeurt bij iemand die je heel hoog hebt straan. Charo was een maatje. Een maatje, die ik heel lang niet kon zien, maar waarvan ik wist, dat hij er altijd zou zijn, en dat het goed was. Charo was een ruwe bolster, blanke pit. Een vechter. Een spierbundel. Maar tegelijkertijd was hij voor de mensen om hem heen een rots.
Charo kreeg last van pijn in zijn rug, en wat op een gebroken rib leek dat hij had op kunnen lopen tijdens het trainen, bleek uiteindelijk uitgezaaide alvleesklierkanker te zijn. Een kankersoort dat tot op de dag van vandaag bijna niet te genezen is. In drie maanden is deze haast onuitputtelijke en dappere strijder, die vocht voor alles wat hem lief was, zoals zijn lieve zus Charlaine en zijn vijftien-jarige zoon Delano, uiteindelijk moegestreden en verloor hij zijn laatste gevecht, waarvan eigenlijk al vaststond dat deze niet te winnen was.
Ook al zie je zoiets aankomen, het komt altijd als een klap. Het nieuws zorgde er bij mij vooral voor dat ik boos werd. Boos om de onrechtvaardigheid. Waarom moest deze lieve gozer op 46-jarige leeftijd sterven, en wordt een nazi-kampbeul bijna honderd? Ik snap daar niets van. Ook al zegt dat stemmetje in mijn hoofd dat Charo dichterbij de verlichting is gekomen en de kamparts nog veel te leren heeft; de pijn die het je doet is er niet minder om.
En nu?
Ik ga deze gozert enorm missen. Ook al hadden we de laatste tijd vooral via socials vaak contact. Maar we hadden afgesproken om met de lente een pilsje te pakken op de beestenmarkt in Delft. Dat gaat nu niet meer, maar ik ga dat pilsje alsnog doen wanneer het mooier weer wordt. Om te vieren wie hij was. Misschien kunnen we er iets moois van maken, als een soort eerbetoon. Zoiets zou mooi zijn, en hij zou dat ook mooi vinden, dat weet ik zeker.
De dood is niet eerlijk. Het maakt alleen geen onderscheid zegt men. En ook al weet ik dat iedereen een keer gaat; ik zal er nooit echt aan kunnen wennen. En al helemaal niet wanneer hij of zij nog zoveel heeft om voor te leven. Het enige dat ik kan beloven is dat ik hem nooit zal vergeten. Want zolang je de herinnering hebt en koestert, is hij niet dood maar juist springlevend. de oneerlijke dood
Voor de uitvaart van Charo is een crowdfunding gestart: https://gofund.me/7243b127
Doneren jullie mee om Charo’s laatste reis onvergetelijk te maken?
