In 1999 besloot ik mijn koksbuis aan de wilgen te hangen. Ik had extreem veel gewerkt in allerlei mooie keukens, gekookt voor voorbeelden en grote sterren. Zelfs gekookt voor koningshuizen van vreemde landen. Maar ondanks de mooie momenten was de (financiële-) waardering op dat vlak ver te zoeken voor het vele en vaak fysiek zware werk in die tijd. Ik besloot het roer om te gooien, en werd na een aantal sollicitaties door Kees Vogelaar aangenomen bij BCC. Voorwaarde was wel dat ik van voetbal kijken moest houden en bier dronk. Een sollicitatiegesprek om nooit meer te vergeten.
Peter en Ron Brussel
Het BCC van toen werd gerund door een driekoppige directie. Peter en Ron Brussel en Gabri Martel, Gabri Martel werd later geloof ik opgevolgd door Michiel den Haan. Toen ik in 1999 bij BCC terecht kwam, was het twee jaar daarvoor al door de familie Bakker verkocht aan Kingfisher, een beursgenoteerd retailconcern uit het Verenigd Koninkrijk. Onder Kingfisher kon BCC groeien met deze retailgigant in de rug. In 1999 begon ik op het 10e filiaal aan de Neherkade in Den Haag. Het voelde gelijk als een warm bad. Had ik al gezegd dat ik absoluut geen ervaring had in de retail?
Ik denk dat de periode tot 2010 de beste periode is geweest voor BCC. Juist omdat Peter en Ron Brussel deze retailer leidde. Peter en Ron kende ook letterlijk iedereen bij naam en toenaam. Zij waren verantwoordelijk voor het quasi familiaire gevoel. Mede door dat familiaire gevoel was er ook veel mogelijk. Van voetbalwedstrijden kijken na werktijd onder het genot van een hele partij flessen Bacardi Limòn tot met z’n allen uit eten gaan tijdens de pauze op een koopavond, waardoor de winkel toen nog een heel uur dicht kon. Het was prettig werken bij dit BCC, omdat het vaak niet eens echt voelde als werken.
Veranderingen en overnames
Kingfisher werd KESA, KESA werd Darty en Darty werd overgenomen door FNAC. Alle beleidsplannen zorgde er in 2010 voor dat Peter en Ron Brussel het bedrijf verlieten. Ik ben van mening dat dat het begin van het einde inleidde voor BCC zoals ik het kende. BCC werd daarna ook behoorlijk onpersoonlijker en het personeelsverloop werd steeds groter. Ook werden er steeds vaker beslissingen genomen waarvan ik persoonlijk vond dat ze niet des BCC’s waren. Ik miste de hand van de directie zoals ik die kende, zo bleek achteraf.
In 2020 werd BCC overgenomen door de Mirage Retail Group van Michiel Witteveen. Een strategische zet, want deze Michiel Witteveen was overduidelijk geen BCC-er. Hij had he-le-maal niets met dit bedrijf, dat op het moment van de overname al bijna 75 jaar bestond. Hij had eveneens overduidelijk niets met de mensen die iedere dag de klanten hielpen op de best mogelijke manier, ook al werden dat er ook steeds minder. Witteveen is een pienter man gebleken, die weet hoe hij winst moet maken door te kopen en te verkopen. Maar Witteveen is ook een zakenman en zoals het wel vaker blijkt zijn zakenmensen vaak ver van menselijk. ‘It’s business, not personal…’
BCC, het kind van de rekening
Mirage Retail Group (MRG) had niet alleen BCC in de portefeuille. Ook was het eigenaar van onder andere Blokker, Big Bazar en Intertoys. BCC werd overgenomen van het Franse FNAC voor een symbolisch bedrag. In de volksmond noem je zoiets een appel en een ei. Mooiste is: ze kregen het vastgoed en de voorraden van BCC er gratis bij. Dat was gunstig, want daar heeft deze formule behoorlijke winsten mee gemaakt. De vermoedens worden alleen wel steeds sterker dat de winsten die zijn gemaakt op dit vastgoed en de voorraden, zijn gestoken in Intertoys en Blokker. Intertoys stond al aan de rand van de afgrond en is nu plotseling ineens een winstvolle onderneming die te koop staat aangeboden. Ik zie er gek genoeg alleen bijna nooit een hond binnen.
Blokker zal straks wellicht ook met enorme winst verkocht gaan worden aan een andere investeringspartij. Michiel Witteveen is een poenschepper zonder scrupules die het geen ene flikker uitmaakt of er gezinnen in de kou staan, in een toch al steeds meer onbetaalbare maatschappij. Natuurlijk; Daar is het UWV als een vangnet, maar we weten allemaal dat het geen vetpot is, als je zeventig procent van je laatstverdiende loon krijgt. De salarissen in de retail zijn namelijk al niet bepaald riant, en met dertig procent minder, heb je dan ècht honger. Maar Michiel maakt zich geen zorgen, want zìjn rekeningen zijn allemaal wèl keurig netjes betaald.
Schamen
Nee, Michiel Witteveen, een echte zakenman ben je niet. Althans; geen zakenman met een hart. Daarom noemde ik je in de voorgaande alinea al een poenschepper. Als die zogenaamde beursgang van Mirage door was gegaan, dat wil zeggen, dat als je destijds rekening had gehouden met die ver van tevoren aangekondigde loonsverhoging van het minimum loon, dan had BCC er misschien vandaag de dag nog geweest. Net zoals wanneer je het geld wat eerlijker had geschoven. Misschien hadden er dan nu geen honderden mensen in de wachtrij hoeven staan voor een uitkering. Zaten je ogen in je zak ofzo, Michiel? Nee, zoals je zelf al zei: ‘je was er klaar mee’, en daardoor laat je honderden mensen die al jaren met trots voor een concern werken, keihard in de stront zakken.
Als ik jou was, zou ik ergens in een hoekje gaan zitten en mijn ballen uit mijn broek schamen. Jij bent de koning van de faillissementen. Je eigen modeketen ‘Witteveen’ is al twee keer failliet gegaan, je hebt aangestuurd op het faillissement van Big Bazar, wat inmiddels ook al een feit is en nu dan ook BCC. Hieruit blijkt dan niets anders dan dat je letterlijk over lijken gaat. Het gaat je niet om de mensen achter en in de organisaties, die grote delen van hun leven met hart en ziel hebben gegeven voor hun werkgever. Niet alleen om het salaris, maar ook omdat het een onderdeel is geworden van hun leven. Maar het is meer dan duidelijk dat dat minder belangrijk is gebleken dan jouw bankrekening.
Sterkte BCC’ers!
