Op Valentijnsdag hebben we onze vriend Charo naar zijn laatste rustplaats gebracht. Een mooie vent met een hart van goud. Dat bleek ook wel, want er waren genoeg mensen die dit lieten blijken. Ook aan de oproep om een erehaag met fakkels te maken in de favoriete kleuren van Charo, was massaal gehoor gegeven. De boodschap van Charo was duidelijk: Enjoy the little things in life. Kortom: Vier het leven, ook de kleine dingen.
Throwback Wednesday
Voor mij, als Delftenaar, was het vandaag vooral een weerzien van vrienden en kennissen die ik -eerlijk gezegd- te lang niet meer had gezien. Allemaal ouder geworden, allemaal wat grijzer geworden, en vooral volwassener geworden. Ook heb ik nieuwe mensen leren kennen, zoals Fallon Poorter, de rots in de branding voor Charo en zijn zus Charlaine. Zij zette een crowdfunding op voor Charo en zijn zus om de begrafeniskosten te dekken, omdat Charo geen uitvaartverzekering had; hij was immers gezond en in de kracht van zijn leven, toch?
Het leven van Charo, werd in grote lijnen aan ons afgespeeld. Zoals de geboorte van zijn zoon Delano, of zijn ‘Johnny Bravo’-kapsel uit vervlogen tijden. Ook zijn haast iconische rode Peugeot Rapido-scooter die hem zo typeerde. Foto’s van vroeger, en foto’s van vlak voor hij ziek werd. En wéér een afbeelding van die tekst uit zijn woonkamer: Enjoy the little things in life. Vier het leven. En zo blijkt, vier het leven zoveel als je kan, want het kan ook zomaar ineens over zijn. Mijn vrouw is nu 28 weken zwanger en ik wil hier ‘best nog wel een tijdje’ blijven, maar het leven heeft wèl een houdbaarheidsdatum. En soms haal je die houdbaarheidsdatum niet eens. Dus vier het leven nu het nog kan.
Zwaar beladen vloekwoord
En dames en heren, jongens en meisjes: laat me eerlijk zijn: ik kan vloeken als een bootwerker. Stap bij me in de auto en je wordt getrakteerd op een kakofonie van vloekwoorden waarvan je de helft waarschijnlijk zelfs nog nooit gehoord hebt. Paardelul is -by far- mijn favoriet. Maar ook een ‘tering’ passeert ook heus regelmatig de revue. Het enige woord wat ik alleen nooit gebruik om mijn retirades zogezegd kracht te geven, is het woord kanker. We zien nu hoe een fysiek gezonde kerel het af heeft moeten leggen tegen een vijand die nauwelijks bestrijdbaar blijkt te zijn in sommige gevallen.
Dus waarom gebruiken we dat woord eigenlijk nog? Laten we eerlijk zijn: iedereen kent wel iemand in zijn omgeving die de strijd tegen deze ziekte heeft verloren. De meesten kennen zelfs meerdere mensen die hier aan onderdoor zijn gegaan. Waarom zou je een ander kwetsen met zo’n zwaar woord, als je weet hoeveel pijn en verdriet er achter dit woord schuil gaat? Ik denk dat je retirade geen kracht krijgt van deze uitgesproken rotziekte, maar dat het zelfs laat zien hoe zwak je retirade eigenlijk is. Kanker is een gewetenloze sluipmoordenaar, en kent geen genade noch onderscheid.
Geen zorgen
Charo, ik weet dat je dit niet meer leest, maar na vandaag is overduidelijk dat Charlaine, Fallon en Delano op een bijzondere hoeveelheid mensen om zich heen kunnen rekenen, waar ze bij terecht kunnen. Ze zijn niet alleen, en een ieder zal ze helpen waar ze kunnen, dat weet ik zeker. Je hebt drie maanden lang alles gegeven, gestreden als hoe we je kenden, en je laatste reis is begonnen. Geen zorgen om wie je hebt achtergelaten. Want zoals je zelf vaak genoeg zei:’komt goed’. Rust zacht vriend. Until we meet again…
