Maurice Vissers kreeg een maand of wat geleden te horen dat hij het hoger beroep dat hij was begonnen tegen het minihysterie van defensie, verloren had. Ofwel: het minihysterie van defensie had gewonnen, en Maurice zou zijn VGB kwijt zijn, en daarmee was zijn roemrijke carriere als één van de gedecoreerde helden van Nederland ten einde gekomen. Maar zoals men wel vaker zegt, dat er geen winst is zonder strijd, zo blijkt dat ook in het echt te werken voor Maurice. Snapte?
Driemaal is militair-recht
Na de normale rechtsgang, waarin hij al werd bijgestaan door Michael Ruperti, gingen zij ook samen de strijd aan met de landsadvocaat inzake een hoger beroep. De landsadvocaat, dat binnen de muren van het Haagsche advocatenkantoor ruime ervaring had met misdaden en criminaliteit onder de eigen gelederen, had in de ogen van de raad der state toch voldoende argumenten om deze zaak te winnen, ook al snapt ieder weldenkend mens daar niets van.
Sterker: Het was op de dag van de zitting van het hoger beroep wellicht al een gemaakte zaak, omdat de achterkamertjespolitiek nu eenmaal zo werkt. Het is wat dat betreft net zoals in de film. ‘If I scratch your back, you’ll scratch mine’. Ze zullen elkaar niet afvallen, en wat dat betreft is Nederland in mijn ogen niet minder corrupt dan in landen waar je het zou kunnen verwachten. Wat was de reden ook alweer dat Maurice zijn VGB kwijtraakte? Omdat hij eem discussie aanging met een agent, en dat hij handen had geschud met een lid van een motorbende? Hou op hoor.
Stereotype veroordeling
Maurice -ruwe bolster, blanke pit- is geen crimineel, heeft altijd gediend voor volk en vaderland, en staat altijd klaar om een ander te helpen. Voorbeeld: een examenkandidate naar school brengen. Niet in een dikke wagen, of een vette slee, maar op ronkende en fonkelende Harley Davidsons. Drie motoren, en getooid met hun colors. Maar Maurice deed het, om de wens van deze jongedame uit te laten komen. Waarom? Omdat het kon, en niets minder dan dat.
De colors, de motoren, en de tatoeages. Ja, vooral die laatste. Die heeft hij wel inderdaad. Ik krijg langzaam maar zeker steeds meer het idee dat Maurice een slachtoffer is geworden van het stereotyperende outlaw-uiterlijk. Terwijl een ieder die Maurice ook maar enigszins kent, ziet dat dat slechts de buitenkant is. Het is vooral een opa met een hobby, waarvoor hij door de gevestigde orde wordt veroordeeld. En toen ze het niet meer konden winnen op feiten hebben ze hem via een handje-klap-deal alsnog laten verliezen. Want feiten? Die waren er nauwelijks.
Snapte
Het typerende snapte was het laatste woord van het bericht dat ik las van Maurice op Facebook. Een bericht dat ik niet zo snel verwacht had, was dan toch eindelijk daar. Het bericht dat het pas over is als er geen opties meer zijn, en dat het minihysterie van defensie zijn landsadvocaat weer van stal mocht gaan halen, omdat Michael Ruperti en Maurice de zaak naar het Europese hof gaan brengen. Een grote grijns was niet van mijn smoelwerk te vegen, want dit is Maurice ook: onverzettelijk, onvermurwbaar en straight to the point. Dit wordt vuurwerk. Dit wordt knallen.
De typerende ‘snapte’ aan het eind van het bericht lijkt een woord te zijn, dat bij Maurice in zijn mond bestorven ligt. Maar hoe het boven de rivieren ook wordt begrepen, nooit zal dit woord doeltreffender zijn dan aan het einde van dit bericht. Laten we ook hier Maurice weer in aanmoedigen, alsof hij letterlijk de champions league gaat spelen: Maurice gaat Europa in.
Wederom zal de hashtag #ikstaachtermaurice tot dat moment een duidelijk statement zijn. Misschien kunnen we de berichten die zullen volgen, sieren met de hashtag #snapte. Lijkt me vooral erg grappig.
Snapte?
