Na de tweede wereldoorlog werden nazi’s verantwoordelijk gehouden voor hun oorlogsmisdaden. Hierin was het bij vele nazi’s gewoon om het te scharen onder de term ‘Befehl ist befehl’, ofwel: een bevel is een bevel, en daarmee dachten deze nazi’s dat de kous af zou zijn. Het Nuremberg proces vond plaats tussen 20 november 1945 en 1 oktober 1946. Als je mijn oma (en haar generatie) nu zou vragen hoe zij deze term nú zou ervaren, zou ze per direct weer boos en onpasselijk worden.
Befehl ist Befehl anno nu
Als verkenners in 2008 de opdracht krijgen die praktisch onmogelijk uit te voeren zou zijn, zonder een gedegen voorbereiding, vragen ze aan hun desbetreffende kapitein een etmaal verlenging, zodat zij het alsnog professioneel ter uitvoering kunnen brengen. Zijn antwoord is dan ook stuitend te noemen. “De moeder van mijn moeder is Duits en ik ben een Pruisisch leider. Bij mij is het ‘Befehl ist befehl’, en het maakt mij niet uit of jij, jij of jij sneuvelt (wijzend naar zijn manschappen), jullie lichamen worden teruggevlogen naar Nederland en wij gaan door met de opdracht.”
De kapitein heeft een de Bundesadler op zijn bovenarm getatoeëerd, en is duidelijk een fan van de Duitse ideologie. En dit in onze Nederlandse krijgsmacht, terwijl ze op een vredesmissie in Afghanistan zijn. En een ieder maar denken dat de Nederlandse militairen psychologisch worden getest voor hun opkomst. Maar defensie zal wellicht verklaren dat ze van deze instellingen ‘nicht gewusst’ hebben, toen ze dit figuur aanstelling gaven. Bij het doorzetten van deze missie, zonder de juiste voorbereiding, waren er hoe dan ook een hoop Nederlandse militairen gesneuveld.
Represailles
Het resultaat van de kritiek die deze kapitein kreeg van de eenheid onder hem, was dat de hele eenheid van de opdracht afgehaald werd wegens insubordinatie. Een van de groepscommandanten wordt uit zijn functie ontheven en gerepatrieerd naar Nederland. Tegen de hele eenheid wordt aangifte gedaan wegens weigeren van een dienstbevel, wat een strafbaar feit is, en waar 5 jaar celstraf voor kan worden gegeven. Het weigeren van een dienstbevel is echter voor een militair een van de grootste beschuldigingen, en al helemaal als het simpelweg niet waar is. De marechaussee vindt na hun onderzoek echter geen strafbare feiten.
Twee groepscommandanten doen later hun verhaal, en doen aangifte tegen deze kapitein, die inmiddels gek genoeg bevorderd is tot majoor, en zich op dat moment klaarstoomt voor een volgende missie in Uruzgan, wat volgens deze twee groepscommandanten destijds onverantwoordelijk en zelfs levensgevaarlijk zou kunnen zijn voor een volgende lichting met militairen die wederom blootgesteld zouden worden aan de grillen van deze Pruisische majoor. Daarentegen hebben de militairen van deze eenheid nooit een rectificatie gezien van de beschuldigingen die tegen hen zijn gemaakt.
Maurice Vissers
Een van deze groepscommandanten die uiteindelijk aangifte doet, is niemand anders dan Maurice Vissers. Dezelfde Maurice Vissers die nu ontslagen is, na zijn promotie naar Sergeant-Majoor en na het ontvangen van het Kruis van verdienste. Na negenentwintig dienstjaren en talloze missies in voormalig Joegoslavië, Irak en Afghanistan krijgt hij te horen dat zijn VGB wordt ingetrokken omdat hij lid is van motorclub ‘the veterans’, zoals eerder beschreven in ‘Stank voor dank’. Bij het ontbreken van enig bewijs waar hij zich strafbaar maakt, kan er in mijn optiek alleen nog maar een conclusie getrokken worden.
Mijn conclusie is simpel: Maurice Vissers is tegen wil en dank, ’een ballast’ geworden voor defensie. Omdat hij open en eerlijk is geweest in een aflevering van Zembla in 2010, waar hij zonder blad voor de mond praat over de situatie betreffende de kapitein, eerder in Uruzgan. Hij heeft een probleem aan de kaak gesteld, waardoor defensie mogelijk gezichtsverlies lijdt. Tja, dan ben je volgens hen natuurlijk teveel. Doordat hij is bevordert tot Sergeant-Majoor en omdat ze hem welverdiend het Kruis van verdienste hebben opgespeld, lijkt defensie hem als een voorbeeld te stellen. In mijn optiek wordt Maurice nu dus achteraf bestraft voor het opentrekken van een beerput. En wordt het lidmaatschap van een motorclub, als reden misbruikt, omdat er anders geen reden zou kunnen zijn om hem te ontslaan.
Voorbeeld
Terwijl ik deze column schrijf, kan ik maar één ding bedenken. Als dit verhaal zo uitkomt, moet je je als militair van de Nederlandse Strijdkrachten goed bedenken wat je doet. Dit kan namelijk een ieder overkomen. Het maakt immers niet uit hoeveel missies je gedaan hebt, of welke gevaar je gelopen hebt. Sergeant-Majoor of niet. Onderscheidingen maken geen onderscheid. Iedereen die ook maar enigszins kritiek uit op een hoger geplaatste, kan hierdoor in serieuze problemen geraken. De hele situatie rondom Maurice lijkt om een wraakactie te gaan, door de woorden die zijn uitgesproken in 2010.
Het enige wat defensie hiermee bereikt is dat ze een krijger van de Nederlandse Krijgsmacht, die alles wilde geven voor het vaderland, van 100% patriot naar 100% anti-patriot beweegt. Althans, zo zou ik het zelf voelen, als ik in zijn kisten zou staan. Als er zo met veteranen omgegaan wordt, dan snap ik niet waarom er nog een veteranendag wordt georganiseerd. We zouden onze veteranen moeten eren en koesteren, en niet beschimpen en miskennen. Als deze conclusie uitkomt, zou dit een regelrechte schande zijn. Ik zou mijn onderscheidingen dan in ieder geval hebben ingeleverd, want defensie heeft dan deze onderscheidingen hierdoor zelf gedeprecieerd.
#Mauricevissers #Nurembergproces #pruissischekapitein #defensie #zembla
