Ik schrijf al zolang ik een pen kan vasthouden. Ook kan ik me niet eens meer herinneren wanneer ik mijn eerste verhaaltje schreef, en ik weet ook dat ik er gewoon nooit meer mee kan stoppen. Ik heb altijd geleerd, dat wie schrijft die blijft, en natuurlijk; soms heb je -tijdelijk- even geen inspiratie, of kamp je even met een soort writersblock, maar die duren bij mij gelukkig nooit echt lang. Maar het mooiste dat je als ‘verteller’ kan overkomen is dat als iemand echt geraakt wordt door wat je schrijft. Of spontaan begint te glimlachen als hij of zij iets van je leest. Dan ben je pas ècht geslaagd!
Wie schrijft, die blijft!
Mijn middelbare schoolperiode was verre van normaal, en heb de jaren op de middelbare moeten verdelen over maar liefst 3 verschillende scholen. Niet dat ik echt een lastpost was, maar omdat de situaties daar destijds nu eenmaal op vroegen. Waarom ik begin over mijn middelbare schooltijd heeft te maken met de reden waarom ik nòg meer van schrijven ben gaan houden. Als brugpieper begon ik op de Paulus Mavo in Delft en had daar Nederlandse les van Leo Leenders. Voor mij persoonlijk de beste leraar Nederlands ooit. Deze man had een -voor mij perfecte- manier van straffen als je je huiswerk niet op orde had…
Leenders liet je namelijk voor straf een opstel schrijven. Een opstel van twee a4-tjes en hij verzon ter plekke het onderwerp. Het leukste van alles: de volgende les van hem was het moment dat je het voor moest dragen voor de klas. De meesten vonden het ècht een straf, en zorgden er veelal voor dat ze hun zaakjes wel op orde hadden. Ik daarentegen, zorgde wel dat ik een opstel mocht schrijven. Hij heeft me grotendeels aangezet om iets met schrijven te gaan doen. Zonder dat hij het ooit geweten heeft is hij mijn kickstarter geweest voor het schrijven wat ik vandaag de dag nog steeds doe en misschien wel het leukste vind om te doen. Jammer genoeg is hij in 2004 overleden, en heb ik hem nooit kunnen zeggen dat hij iets in me wakker gemaakt heeft destijds.
Columnisten en bloggers
Bloggen leek in eerste instantie een modetrend, maar inmiddels is bloggen zó veel meer dan alleen een modetrend. Bloggen kan -naast dat het natuurlijk waanzinnig leuk is om te doen- extreem lucratief zijn. Bloggers maken veelal zelfs meer het verschil voor een bedrijf ten opzichte van de influencers van tegenwoordig. Columnisten en bloggers hoeven zich volgens mij ook totaal geen zorgen te maken om de opkomende AI of ChatGPT, omdat in deze situaties de tone-of-voice, naast de onderwerpen en schrijfstijl misschien, nog wel het belangrijkste is. De tone-of-voice is datgene, waardoor de lezers besluiten of ze het willen lezen of juist niet. Een blogger kan zijn of haar publiek boeien door een onderwerp, maar zeker ook met hun tone-of-voice. Sommigen slaan de plank hier echter volledig mis, terwijl sommige anderen de spijker juist recht op de kop meppen. En heel soms, zijn er van die bloggers die je verrassen…
Ik kan happy worden van bloggers als faithly.nl . Een goed voorbeeld van hoe een blogger een blog schrijft wat gewoon enorm lekker wegleest. Het lijkt zelfs zonder moeite te zijn geschreven, maar ze (Fallon Poorter) is uiterst kritisch over datgene wat ze schrijft, en als je tussen de regels doorleest merk je dat ook. Ze is buiten een begenadigd schrijver ook een veel gevraagd schrijver, en dat kun je zien aan haar vele samenwerkingen met grote bedrijven zoals bijvoorbeeld Hello Fresh.
Maar ook blogs als Claires Mission en Lisanne Leeft! zijn erg goede voorbeelden van bijvoorbeeld een lifestyle-blog. Luchtig geschreven, voor iedereen fijn leesbaar en je kan je er in vele gevallen heerlijk in vinden. Bloggers die je graag eens meenemen in hun dagelijkse beslommeringen en je kan nog veel van ze opsteken ook, tenminste, als je de tips die ze geven meepakt.
Scherpe randjes
Persoonlijk vraag ik me weleens af of ik me nu columnist of blogger moet / mag noemen. Ik heb het niet over lifestyle, en ook al niet over mindfulness. Ik heb soms een rauw randje die je nu eenmaal fijn vindt, of juist niet. Sommige columns zijn emotioneel en soms zelfs sentimenteel, terwijl de andere no-nosense zijn en soms zelfs extreem direct, omdat ik van mezelf uit een best sterke mening heb. Ik schrijf graag wat me bezig houdt, en dat kan over het veel te vroege overlijden van jeugdvriend Charo gaan, maar een ander nmoment kan het zomaar een ultra scherp stuk zijn over de bizarre manier waarop de Nederlandse overheid omgaat met één van de hoogst gedecoreerde militairen die ons land kent. Hoe je het went of keert: ik wind er vaak geen doekjes om.
Columnisten die ik geweldig vind om te lezen zijn bijvoorbeeld Ebru Umar, de columniste die door haar columns vast kwam te zitten in Turkije. Maar ook Luuk Koelman, die al vijfentwintig jaar columns schrijft over de meest uiteenlopende onderwerpen. En ook zeker mag Youp van ‘t Hek niet aan het lijstje ontbreken. Met de scherpheid en de humor waarmee hij schrijft krijgt hij vrijwel altijd wel een lach op mijn gezicht. Het zijn voorbeelden voor me, die mij altijd aansporen om te schrijven, te strepen en te herschrijven. Bovengenoemde bloggers en columnisten zijn dan ook meer dan de moeite waard om te volgen!
