Wij hebben een hond. Een heel mooie hond ook: we zijn de trotse eigenaar van een kruising tussen een husky en een border collie. Nou moet ik eerlijk zijn: ik heb me in het begin een beetje vergist in de slimheid en het uithoudingsvermogen van deze kruising. Ik heb dat een beetje… onderschat, denk ik. Maar we hebben absoluut geen minuut spijt gehad van onze keuze. Ze heeft het ook echt goed bij ons. Ze leeft een heus hondeleven in de meest positieve zin van het woord.
Combinatie
De kruising op zich is al best een uitdaging. We hebben de husky, wat een echte werk hond is, en gewend is om in de koude een slee te trekken, en we hebben de border collie, wat ook een werk hond is, maar dan meer om schapen te drijven en zo. Als je die dan met elkaar kruist, dan weet je dat deze een drive zal hebben van heb ik jou daar. En dat klopt, want als wij na een rondje meer helemaal afgepeigerd bij de auto aankomen, staat deze zwart-witte bijgoochem alweer te kwispelen om te laten zien dat ze nog wel een rondje kan.
Daarnaast staat deze combinatie garant voor een zeer intelligent wezen. Binnen enkele weken nadat we haar als tien-weken-oude-pup hadden opgehaald, wist ze al hoe ze de bench -met trekveersluiting- vanuit de binnenkant open te maken. En ik de volgende dag op mijn donder krijgen van mijn vrouw, omdat ik de bench niet goed zou hebben afgesloten. Ja, ammehoela! Na een aantal dagen kwamen we er dan toch achter dat dat mormeltje het gewoon lekker zelf deed. Vanaf dat moment is de bench ook niet meer dicht gegaan, want het toch geen enkele nut.
Hondeleven
Onze hond. Had ik al gezegd dat er husky in zat? Je weet wel, van die poolhonden die het heerlijk vinden om door de sneeuw te dartelen? Onze kruising is een soort van kapot zeg maar. Onze husky combinatie heeft een hekel aan kou, regen en alle andere soorten weer op zon na dan. Komt het toch weer uit dat een hond op haar baasje lijkt. In de winter ligt ze dan ook steevast stijf tegen de kachel aan en in de zomer zoekt ze het liefst een plekje in de tuin, waarvan ze zeker weet dat daar de zon het langst schijnt. En dan ongegeneerd hè? Onze Shila doet dan gewoon de zeester na.
Onze viervoeter heeft dan ook een horloge. Als het tijd is om uit te gaan -wat bij ons dus achterstevoren wordt gezegd, anders verstaat ze het óók nog- dan staat ze al bijna bij de deur. Alsof ze wil zeggen:’Als je nu niet meegaat, mag je het zo zelf opruimen’ en om het feest compleet te maken, heeft ze ook een identiteitscrisis. Ongeacht dat ze rond de dertig kilo weegt, denkt ze dat ze een pommeriaantje is, of een chihuahua. Ze kruipt het liefst bij je op schoot. Een husky staat dichterbij een wolf dan gemiddeld, maar daar merk je dus geen reet van.
Idols
Mijn vrouw heeft een nummer van Omi als ringtone in haar telefoon. ‘Cheerleader’. Zo’n super-irritant deuntje dat wanneer je het gehoord hebt, het gelijk in je hoofd blijft rondzingen. Maar kennelijk vindt Shila dat dus ook. Of niet, en ze vindt het zo geweldig, dat ze het niet kan laten om vervolgens luidkeels mee te zingen. Maar dat doet ze dus. Op z’n husky’s. Vanaf het moment dat we dat dus weten, is er geen ochtend dat we dat nummer dus niet als wekker gebruiken, want als de wekker gaat, zou je dat nog wel eens kunnen missen, maar als Shila haar gouden strontje open gooit, geloof me, dan wordt je wèl wakker.
Shila, een heerlijk beest. We zouden niet meer zonder haar willen. Ook niet kunnen. Ze heeft gewoon teveel om van te houden. Haar antenne, die altijd aan staat als we het even moeilijk hebben bijvoorbeeld, is ook zoiets. Ze voelt ons haarfijn aan, en probeert waar ze kan, altijd te troosten. Ik geloof bijna dat we een hond hebben met een mensen-ziel. Onze hond begrijpt ons. En wij haar.
We hopen dan ook dat ze nog een hele tijd bij ons mag blijven. We weten dat er een moment komt, dat we afscheid moeten nemen van haar, maar daar zijn we voorlopig nog niet klaar voor, en daar willen we dan ook heel lang nog niet aan denken.
#hond #husky #menselijk #instinct #huisdieren
