Wie schrijft, die blijft! 

Mijn middelbare schoolperiode was verre van normaal, en heb de jaren op de middelbare moeten verdelen over maar liefst 3 verschillende scholen. Niet dat ik echt een lastpost was, maar omdat de situaties daar destijds nu eenmaal op vroegen. Waarom ik begin over mijn middelbare schooltijd heeft te maken met de reden waarom ik nòg meer van schrijven ben gaan houden. Als brugpieper begon ik op de Paulus Mavo in Delft en had daar Nederlandse les van Leo Leenders. Voor mij persoonlijk de beste leraar Nederlands ooit. Deze man had een -voor mij perfecte- manier van straffen als je je huiswerk niet op orde had…

Leenders liet je namelijk voor straf een opstel schrijven. Een opstel van twee a4-tjes en hij verzon ter plekke het onderwerp. Het leukste van alles: de volgende les van hem was het moment dat je het voor moest dragen voor de klas. De meesten vonden het ècht een straf, en zorgden er veelal voor dat ze hun zaakjes wel op orde hadden. Ik daarentegen, zorgde wel dat ik een opstel mocht schrijven. Hij heeft me grotendeels aangezet om iets met schrijven te gaan doen. Zonder dat hij het ooit geweten heeft is hij mijn kickstarter geweest voor het schrijven wat ik vandaag de dag nog steeds doe en misschien wel het leukste vind om te doen. Jammer genoeg is hij in 2004 overleden, en heb ik hem nooit kunnen zeggen dat hij iets in me wakker gemaakt heeft destijds.

Columnisten en bloggers

Bloggen leek in eerste instantie een modetrend, maar inmiddels is bloggen zó veel meer dan alleen een modetrend. Bloggen kan -naast dat het natuurlijk waanzinnig leuk is om te doen- extreem lucratief zijn. Bloggers maken veelal zelfs meer het verschil voor een bedrijf ten opzichte van de influencers van tegenwoordig. Columnisten en bloggers hoeven zich volgens mij ook totaal geen zorgen te maken om de opkomende AI of ChatGPT, omdat in deze situaties de tone-of-voice, naast de onderwerpen en schrijfstijl misschien, nog wel het  belangrijkste is. De tone-of-voice is datgene, waardoor de lezers besluiten of ze het willen lezen of juist niet. Een blogger kan zijn of haar publiek boeien door een onderwerp, maar zeker ook met hun tone-of-voice. Sommigen slaan de plank hier echter volledig mis, terwijl sommige anderen de spijker juist recht op de kop meppen. En heel soms, zijn er van die bloggers die je verrassen… 

Ik kan happy worden van bloggers als faithly.nl . Een goed voorbeeld van hoe een blogger een blog schrijft wat gewoon enorm lekker wegleest. Het lijkt  zelfs zonder moeite te zijn geschreven, maar ze (Fallon Poorter) is uiterst kritisch over datgene wat ze schrijft, en als je tussen de regels doorleest merk je dat ook. Ze is buiten een begenadigd schrijver ook een veel gevraagd schrijver, en dat kun je zien aan haar vele samenwerkingen met grote bedrijven zoals bijvoorbeeld Hello Fresh.

Maar ook blogs als Claires Mission en Lisanne Leeft! zijn erg goede voorbeelden van bijvoorbeeld een lifestyle-blog. Luchtig geschreven, voor iedereen fijn leesbaar en je kan je er in vele gevallen heerlijk in vinden. Bloggers die je graag eens meenemen in hun dagelijkse beslommeringen en je kan nog veel van ze opsteken ook, tenminste, als je de tips die ze geven meepakt.

Scherpe randjes

Persoonlijk vraag ik me weleens af of ik me nu columnist of blogger moet / mag noemen. Ik heb  het niet over lifestyle, en ook al niet over mindfulness. Ik heb soms een rauw randje die je nu eenmaal fijn vindt, of juist niet. Sommige columns zijn emotioneel en soms zelfs sentimenteel, terwijl de andere no-nosense zijn en soms zelfs extreem direct, omdat ik van mezelf uit een best sterke mening heb. Ik  schrijf graag wat me bezig houdt, en dat kan over het veel te vroege overlijden van jeugdvriend Charo gaan, maar een ander nmoment kan het zomaar een ultra scherp stuk zijn over de bizarre manier waarop de Nederlandse overheid omgaat met één van de hoogst gedecoreerde militairen die ons land kent. Hoe je het went of keert: ik wind er vaak geen doekjes om.

Columnisten die ik geweldig vind om te lezen zijn bijvoorbeeld Ebru Umar, de columniste die door haar columns vast kwam te zitten in Turkije. Maar ook Luuk Koelman, die al vijfentwintig jaar columns schrijft over de meest uiteenlopende onderwerpen. En ook zeker mag Youp van ‘t Hek niet aan het lijstje ontbreken. Met de scherpheid en de humor waarmee hij schrijft krijgt hij vrijwel altijd wel een lach op mijn gezicht. Het zijn voorbeelden voor me, die mij altijd aansporen om te schrijven, te strepen en te herschrijven. Bovengenoemde bloggers en columnisten zijn dan ook meer dan de moeite waard om te volgen! 

Het bericht Wie schrijft, die blijft! verscheen eerst op .

Van Bulk tot Hulk

Ruben (@rubenrealfitness) is zo’n persoon die heel goed weet waar zijn balans ligt en een ijzersterke discipline heeft om zijn doel binnen handbereik te houden, maar ook de wilskracht heeft om bepaalde dingen zeker te laten. Hij is al heel wat jaren bezig, maar begint inmiddels behoorlijk op een niveau te komen dat je dan gewoon keihard boven een bepaalde standaard uit stijgt. Maar: daar moet je dingen voor doen èn voor laten. Zijn dag bestaat bijvoorbeeld in de bulk-periode vooral uit eten en sporten. Ruben’s bulk is niet per definitie een dirty bulk, want het eten wat hij consumeert is wèl gezond, alleen zorgt hij er wel voor dat hij gemiddeld achtduizend calorieën binnenkrijgt.

Zijn plan is om zijn gewicht naar 115 kilo te krijgen, om dan vervolgens te cutten zodat hij droog op 100 kilo uitkomt. Een doel zonder plan blijft een droom, dus heeft hij van tevoren zijn plan uitgewerkt om daar te komen. Uiteraard gebruikt hij naast zijn voeding ook nog supplementen en die haalt hij bij body & shapestore. Hun producten als bijvoorbeeld de Applied Nutrition Critical Mass en Quamtrax Nutrition Premium Massive Gainer helpen je wel om kilo’s aan te komen om die vervolgens om te zetten in spiermassa, en zo verander je dus van bulk tot Hulk! Dus hou Ruben zeker in de gaten, want hij is hard omderweg om een hele grote te worden.

Hoe bulken?

Je kan op twee manieren bulken, maar je zou je eerst eens af moeten vragen of je wel zou móeten bulken. Het is namelijk lang niet altijd nodig! Als je een vetpercentage hebt van meer dan 24% is het sowieso een beter plan om te gaan cutten in plaats van te bulken. Maar als je wèl wilt gaan bulken, zijn er twee verschillende manieren: Dirty bulken en Lean bulken. Bij beiden is het in ieder geval de bedoeling om je vetpercentage omhoog te brengen, zodat je dit om kan gaan zetten naar spierweefsel. De manier waarop je dat doet bepaal je natuurlijk wel zelf.

Het verschil tussen lean- en dirty bulken zit hem in de energieconsumptie. Ieder lichaam heeft een bepaalde hoeveelheid calorieën nodig per dag. Een lean bulk is 250 tot 400 calorieën extra consumeren per dag, voornamelijk op een verantwoorde en gezonde manier. Je kan hierbij gebruik maken van een uitgebalanceerd dieet, waardoor je niet alleen in lichaamsgewicht aankomt, maar ook wat betreft spiergroei toeneemt. Dus eigenlijk win je in spiergroei en raak je vetpercentage kwijt. Zo anders is een dirty bulk: bij een dirty bulk let je minder op wat je eet, en is het de bedoeling dat je een maximaal overschot aan calorieën binnenkrijgt. Handig is het niet, want je creëert hiermee veel meer vetmassa, waardoor je langer moet cutten.

Kutten met Cutten

Na het bulken komt het cutten. Cutten is een ander woord voor het zogenoemde ‘droogtrainen’. Cutten is het verlagen van je vetpercentage, en als je dit op een verantwoorde manier doet, behoudt je je spiermassa, die je in je bulkpercentage hebt verworven. De juiste balans hierin ligt in het creeren van een calorie-tekort, krachttraining en cardio. De truc ligt hem in het eten van voldoende eiwitten (belangrijk voor de spiergroei: gemiddeld 2mg eiwit per kilo lichaamsgewicht per dag), het verhogen van je dosis cardio op je training, krachttraining te blijven doen voor spiergroei, voldoende water te drinken en voornamelijk voldoende rust te nemen.

Wees vooral erg geduldig, want cutten kan soms best lang duren om daar te komen waar je wilt zijn. Cutten is niet altijd even makkelijk, maar it wìll pay off. Keulen en Aken zijn ook niet op één dag gebouwd. Wat vooral belangrijk is, is dat je volhoudt en je doel voor ogen blijft houden. Zorg er vooral voor dat je een plan hebt om je doel te bereiken. Ruben heeft dat ook, en zie waar het hem gaat brengen. Op zijn instagram account staat letterlijk ‘Watch me turn pro’. En zijn consistentie gaat hem precies dáár brengen. Hij gaat letterlijk van Bulk tot Hulk!

Enige handige links voor handige supplementen: 

https://xxlnutrition.com/nl/catalogsearch?q=bulken

https://www.bodyenshapestore.nl/shop/applied-nutrition-critical-mass-original/

https://mbnutrition.com/collections/muscle-building

Het bericht Van Bulk tot Hulk verscheen eerst op .

Throwback Wednesday

Voor mij, als Delftenaar, was het vandaag vooral een weerzien van vrienden en kennissen die ik -eerlijk gezegd- te lang niet meer had gezien. Allemaal ouder geworden, allemaal wat grijzer geworden, en vooral volwassener geworden. Ook heb ik nieuwe mensen leren kennen, zoals Fallon Poorter, de rots in de branding voor Charo en zijn zus Charlaine. Zij zette een crowdfunding op voor Charo en zijn zus om de begrafeniskosten te dekken, omdat Charo geen uitvaartverzekering had; hij was immers gezond en in de kracht van zijn leven, toch?

Het leven van Charo, werd in grote lijnen aan ons afgespeeld. Zoals de geboorte van zijn zoon Delano, of zijn ‘Johnny Bravo’-kapsel uit vervlogen tijden. Ook zijn haast iconische rode Peugeot Rapido-scooter die hem zo typeerde. Foto’s van vroeger, en foto’s van vlak voor hij ziek werd. En wéér een afbeelding van die tekst uit zijn woonkamer: Enjoy the little things in life. Vier het leven. En zo blijkt, vier het leven zoveel als je kan, want het kan ook zomaar ineens over zijn. Mijn vrouw is nu 28 weken zwanger en ik wil hier ‘best nog wel een tijdje’ blijven, maar het leven heeft wèl een houdbaarheidsdatum. En soms haal je die houdbaarheidsdatum niet eens. Dus vier het leven nu het nog kan.

Zwaar beladen vloekwoord

En dames en heren, jongens en meisjes: laat me eerlijk zijn: ik kan vloeken als een bootwerker. Stap bij me in de auto en je wordt getrakteerd op een kakofonie van vloekwoorden waarvan je de helft waarschijnlijk zelfs nog nooit gehoord hebt. Paardelul is -by far- mijn favoriet. Maar ook een ‘tering’ passeert ook heus regelmatig de revue. Het enige woord wat ik alleen nooit gebruik om mijn retirades zogezegd kracht te geven, is het woord kanker. We zien nu hoe een fysiek gezonde kerel het af heeft moeten leggen tegen een vijand die nauwelijks bestrijdbaar blijkt te zijn in sommige gevallen.

Dus waarom gebruiken we dat woord eigenlijk nog? Laten we eerlijk zijn: iedereen kent wel iemand in zijn omgeving die de strijd tegen deze ziekte heeft verloren. De meesten kennen zelfs meerdere mensen die hier aan onderdoor zijn gegaan. Waarom zou je een ander kwetsen met zo’n zwaar woord, als je weet hoeveel pijn en verdriet er achter dit woord schuil gaat? Ik denk dat je retirade geen kracht krijgt van deze uitgesproken rotziekte, maar dat het zelfs laat zien hoe zwak je retirade eigenlijk is. Kanker is een gewetenloze sluipmoordenaar, en kent geen genade noch onderscheid.

Geen zorgen

Charo, ik weet dat je dit niet meer leest, maar na vandaag is overduidelijk dat Charlaine, Fallon en Delano op een bijzondere hoeveelheid mensen om zich heen kunnen rekenen, waar ze bij terecht kunnen. Ze zijn niet alleen, en een ieder zal ze helpen waar ze kunnen, dat weet ik zeker. Je hebt drie maanden lang alles gegeven, gestreden als hoe we je kenden, en je laatste reis is begonnen. Geen zorgen om wie je hebt achtergelaten. Want zoals je zelf vaak genoeg zei:’komt goed’. Rust zacht vriend. Until we meet again…

Het bericht Vier het leven verscheen eerst op .

Driemaal is militair-recht 

Na de normale rechtsgang, waarin hij al werd bijgestaan door Michael Ruperti, gingen zij ook samen de strijd aan met de landsadvocaat inzake een hoger beroep. De landsadvocaat, dat binnen de muren van het Haagsche advocatenkantoor ruime ervaring had met misdaden en criminaliteit onder de eigen gelederen, had in de ogen van de raad der state toch voldoende argumenten om deze zaak te winnen, ook al snapt ieder weldenkend mens daar niets van.

Sterker: Het was op de dag van de zitting van het hoger beroep wellicht al een gemaakte zaak, omdat de achterkamertjespolitiek nu eenmaal zo werkt. Het is wat dat betreft net zoals in de film. ‘If I scratch your back, you’ll scratch mine’. Ze zullen elkaar niet afvallen, en wat dat betreft is Nederland in mijn ogen niet minder corrupt dan in landen waar je het zou kunnen verwachten. Wat was de reden ook alweer dat Maurice zijn VGB kwijtraakte? Omdat hij eem discussie aanging met een agent, en dat hij handen had geschud met een lid van een motorbende? Hou op hoor.

Stereotype veroordeling

Maurice -ruwe bolster, blanke pit- is geen crimineel, heeft altijd gediend voor volk en vaderland, en staat altijd klaar om een ander te helpen. Voorbeeld: een examenkandidate naar school brengen. Niet in een dikke wagen, of een vette slee, maar op ronkende en fonkelende Harley Davidsons. Drie motoren, en getooid met hun colors. Maar Maurice deed het, om de wens van deze jongedame uit te laten komen. Waarom? Omdat het kon, en niets minder dan dat. 

De colors, de motoren, en de tatoeages. Ja, vooral die laatste. Die heeft hij wel inderdaad. Ik krijg langzaam maar zeker steeds meer het idee dat Maurice een slachtoffer is geworden van het stereotyperende outlaw-uiterlijk. Terwijl een ieder die Maurice ook maar enigszins kent, ziet dat dat slechts de buitenkant is. Het is vooral een opa met een hobby, waarvoor hij door de gevestigde orde wordt veroordeeld. En toen ze het niet meer konden winnen op feiten hebben ze hem via een handje-klap-deal alsnog laten verliezen. Want feiten? Die waren er nauwelijks. 

Snapte

Het typerende snapte was het laatste woord van het bericht dat ik las van Maurice op Facebook. Een bericht dat ik niet zo snel verwacht had, was dan toch eindelijk daar. Het bericht dat het pas over is als er geen opties meer zijn, en dat het minihysterie van defensie zijn landsadvocaat weer van stal mocht gaan halen, omdat Michael Ruperti en Maurice de zaak naar het Europese hof gaan brengen. Een grote grijns was niet van mijn smoelwerk te vegen, want dit is Maurice ook: onverzettelijk, onvermurwbaar en straight to the point. Dit wordt vuurwerk. Dit wordt knallen.

De typerende ‘snapte’ aan het eind van het bericht lijkt een woord te zijn, dat bij Maurice in zijn mond bestorven ligt. Maar hoe het boven de rivieren ook wordt begrepen, nooit zal dit woord doeltreffender zijn dan aan het einde van dit bericht. Laten we ook hier Maurice weer in aanmoedigen, alsof hij letterlijk de champions league gaat spelen: Maurice gaat Europa in. 

Wederom zal de hashtag #ikstaachtermaurice tot dat moment een duidelijk statement zijn. Misschien kunnen we de berichten die zullen volgen, sieren met de hashtag #snapte. Lijkt me vooral erg grappig. 

Snapte? 

Het bericht Snapte?! verscheen eerst op .

Combinatie

De kruising op zich is al best een uitdaging. We hebben de husky, wat een echte werk hond is, en gewend is om in de koude een slee te trekken, en we hebben de border collie, wat ook een werk hond is, maar dan meer om schapen te drijven en zo. Als je die dan met elkaar kruist, dan weet je dat deze een drive zal hebben van heb ik jou daar. En dat klopt, want als wij na een rondje meer helemaal afgepeigerd bij de auto aankomen, staat deze zwart-witte bijgoochem alweer te kwispelen om te laten zien dat ze nog wel een rondje kan.

Daarnaast staat deze combinatie garant voor een zeer intelligent wezen. Binnen enkele weken nadat we haar als tien-weken-oude-pup hadden opgehaald, wist ze al hoe ze de bench -met trekveersluiting- vanuit de binnenkant open te maken. En ik de volgende dag op mijn donder krijgen van mijn vrouw, omdat ik de bench niet goed zou hebben afgesloten. Ja, ammehoela! Na een aantal dagen kwamen we er dan toch achter dat dat mormeltje het gewoon lekker zelf deed. Vanaf dat moment is de bench ook niet meer dicht gegaan, want het toch geen enkele nut.

Hondeleven

Onze hond. Had ik al gezegd dat er husky in zat? Je weet wel, van die poolhonden die het heerlijk vinden om door de sneeuw te dartelen? Onze kruising is een soort van kapot zeg maar. Onze husky combinatie heeft een hekel aan kou, regen en alle andere soorten weer op zon na dan. Komt het toch weer uit dat een hond op haar baasje lijkt. In de winter ligt ze dan ook steevast stijf tegen de kachel aan en in de zomer zoekt ze het liefst een plekje in de tuin, waarvan ze zeker weet dat daar de zon het langst schijnt. En dan ongegeneerd hè? Onze Shila doet dan gewoon de zeester na. 

Onze viervoeter heeft dan ook een horloge. Als het tijd is om uit te gaan -wat bij ons dus achterstevoren wordt gezegd, anders verstaat ze het óók nog- dan staat ze al bijna bij de deur. Alsof ze wil zeggen:’Als je nu niet meegaat, mag je het zo zelf opruimen’ en om het feest compleet te maken, heeft ze ook een identiteitscrisis. Ongeacht dat ze rond de dertig kilo weegt, denkt ze dat ze een pommeriaantje is, of een chihuahua. Ze kruipt het liefst bij je op schoot. Een husky staat dichterbij een wolf dan gemiddeld, maar daar merk je dus geen reet van.

Idols

Mijn vrouw heeft een nummer van Omi als ringtone in haar telefoon. ‘Cheerleader’. Zo’n super-irritant deuntje dat wanneer je het gehoord hebt, het gelijk in je hoofd blijft rondzingen. Maar kennelijk vindt Shila dat dus ook. Of niet, en ze vindt het zo geweldig, dat ze het niet kan laten om vervolgens luidkeels mee te zingen. Maar dat doet ze dus. Op z’n husky’s. Vanaf het moment dat we dat dus weten, is er geen ochtend dat we dat nummer dus niet als wekker gebruiken, want als de wekker gaat, zou je dat nog wel eens kunnen missen, maar als Shila haar gouden strontje open gooit, geloof me, dan wordt je wèl wakker.

Shila, een heerlijk beest. We zouden niet meer zonder haar willen. Ook niet kunnen. Ze heeft gewoon teveel om van te houden. Haar antenne, die altijd aan staat als we het even moeilijk hebben bijvoorbeeld, is ook zoiets. Ze voelt ons haarfijn aan, en probeert waar ze kan, altijd te troosten. Ik geloof bijna dat we een hond hebben met een mensen-ziel. Onze hond begrijpt ons. En wij haar. 

We hopen dan ook dat ze nog een hele tijd bij ons mag blijven. We weten dat er een moment komt, dat we afscheid moeten nemen van haar, maar daar zijn we voorlopig nog niet klaar voor, en daar willen we dan ook heel lang nog niet aan denken. 

#hond #husky #menselijk #instinct #huisdieren

Het bericht Hondeleven verscheen eerst op .