Wolf

Wij mensen zijn maar rare zoogdieren. Buiten het feit dat we -als een van de weinigen- op twee benen lopen, hebben we onszelf aangeleerd dat we superieur zijn aan elke andere soort. We zijn de gevaarlijkste van alle soorten. Dat klopt, maar zeker niet superieur. Superieur betekent overtreffend of beter dan, en we zijn verre van beter dan. Eerder dommer dan. Wolf in schaapskleren

Roodkapje

Ik snap het. De wolf is doodeng. Net als dat de haai doodeng is. Maar jullie begrijpen toch wel dat dit allemaal door verhaaltjes komt hè? Scherpe tanden, grote ogen en grote oren… Roodkapje wordt opgevreten door een wolf, evenals de drie biggetjes. Of wat dacht je van de wolf en de zeven geitjes?  Of nog erger: van die horrorverhalen over weerwolven. Mensen die in ze veranderen bij volle maan…

Jongens en meisjes, het is allemaal niet zo heftig als dat er wordt verteld. Wolven zijn over de regel banger van ons dan dat wij hoeven te zijn van hen. Een wolf, laat zich zelden zien en zal eerder eieren voor zijn geld kiezen dan dat hij de mens zal benaderen. Maar de sprookjes hebben de wolf z’n reputatie behoorlijk naar z’n grootje geholpen, net zoals de film Jaws, de haai  z’n reputatie behoorlijk kapot heeft gemaakt.

Spiritueel kracht- en totemdier

De wolf staat bij de indianen hoog aangeschreven als totemdier. De wolf zou volgens de indiaan staan voor sluipen, onzichtbaarheid en gezinsbescherming. Als je de wolf hebt als totemdier, ben je gezegend. Als wij dan zo hysterisch zijn geworden van de wolf, dan maakt dat ons klaarblijkelijk gelijk aan ezels. 

Spiritueel gezien staat de wolf symbool voor trouw, sympathie, intuïtie, loyaliteit en vrijheid. We zouden dus van dit prachtige dier kunnen leren. 

De indianen zagen de wolf als een gelijke, of nog beter, als een beschermer van de geest. Zo zie je maar, de wolf heeft zeker niet alleen een negatieve wanklank, maar je zou deze zelfs als iets heel positiefs kunnen zien. Wij, mensen hebben niets te duchten van dit mooie beest.

Welkom thuis

We kunnen de natuur wel willen stoppen, maar is dat niet hetzelfde als de natuur naar z’n klote helpen? Laat de natuur zijn ding maar doen. Wij mensen hebben de aarde in de afgelopen eeuwen al genoeg kapot gemaakt. Persoonlijk ben ik blij dat de wolf weer in ons land te vinden is. De wolf heeft een dikke honderd jaar geen poot meer op Nederlandse bodem gezet, nadat het in  de 19e eeuw zo bruut uit ons land is verjaagd, of dat het werd gedood. Toen was de ‘mensch’ kennelijk al van mening dat deze superieur was aan elke andere soort in de natuur.

De wolf hòòrt bij ons. Het is een deel van ons ecosysteem, hoewel de meningen daar inmiddels al weer dik over zijn verdeeld. De terugkeer van de wolf heeft Nederland in twee kampen verdeeld, de pro’s en de con’s, maar terwijl er over en weer wordt gesteggeld, heeft het land inmiddels meerdere diersoorten welkom geheten, zoals de goudjakhals, waar er inmiddels al meerdere van rondlopen, de zeearend, die hier al meerdere nesten heeft voortgebracht, de lynx die ons land al een aantal keren heeft bezocht, en de komst van de Europese bruine beer is stiekem ook al aangekondigd.

Wolf in schaapskleren

Ik snàp de hele toestand met de boeren. Ik kàn me zo voorstellen dat je alle dieren die je bezit, of het nu koeien  of schapen zijn, kent bij naam, en dat het meer zijn  dan alleen maar consumptieve dieren, maar tòch vind ik dat de wolf en de mens maar naast elkaar moet leren leven. We kunnen onmogelijk wolven maar afschieten omdat mensen zich in hen vrijheden voelen beperkt. Gelukkig zijn de wolven nu ook beschermd.

Ik vind  het zelfs wel een beetje hypocriet, dat de wolf geen schaap mag doden om  te eten, terwijl wij s-avond’s wel een stuk vlees op ons bord verwachten. Doen wij dan niet eigenlijk gewoon hetzelfde als de wolf? Eten om te overleven? En kunnen de boeren hun vee dan niet op een andere manier beschermen tegen een mogelijke aanval van de wolf?

Want als we ons als mensen zo goed voordoen, terwijl we het eigenlijk niet zijn, omdat we onszelf als top van de voedselketen zien, vind ik dat bijzonder huigelachtig. En daarmee zijn we zelf die gevreesde wolf in schaapskleren geworden. Hoe ironisch!