Vlokdown

Waar menig Nederlander zijn plezier beleeft op de lange latten in landen als Frankrijk, Oostenrijk of Zwitserland, kijk ik deze dagen argh-wanend naar de lucht. Vorige week werd ik al geheel spontaan verrast nabij Woerden: een spontane sneeuwbui. Deze week was het aangekondigd, en wonder boven wonder hadden onze lucht-tuurders van het KNMI het een keer bij het juiste eind. Persoonlijk ga ik dan het liefst in een sneeuw-lockdown, ofwel een vlokdown, maar dat ben ik.

Koude combi

Ik heb gewoon echt een grondige grafhekel aan kou. De winter sla ik dan het liefst ook gewoon over. En nu mag ik nog niet klagen over deze winter, want die was vrij mild. Eigenlijk iets te mild, want het zou voor de plaaginsecten als muggen en wespen prima zijn geweest als we op zijn minst twee weken vorst hadden gehad. Ook al heb ik de pestpleuris aan kou, ik kan wel een weekje of twee nachtvorst hebben om plaaginsecten te ruimen.

Maar sneeuw is niet mijn ding. Àls ik dan al een gruwelijke hekel heb aan de nare combinatie van nat, koud èn glad, dan staat dat wel gelijk aan de paniek en stress die het de gemiddelde Nederlander oplevert.

Ik reis veel door het land voor mijn werk, dan hoef ik dat denk niet uit te leggen hè? Nederland gaat vol op de rem als er sneeuw valt. En dat kan je soms heel letterlijk nemen. Vlokdown

Sneeuwkinderen

Voor kinderen was het natuurlijk wel leuk als het had gesneeuwd, althans, als er een heel pak lag. Denk aan slee rijden of het maken van een sneeuwpop, of een ouderwets sneeuwballengevecht, maar de laatste keer dat er genoeg gevallen is voor zoiets is alweer jaren geleden. Ik herinner me nog hoe leuk dat was, hoewel sommige buren daar echt anders ober dachten, als ze moesten wegduiken voor mijn ijsballen vroeger.

Nu zijn sneeuwkinderen anders. Kinderen kijken nu naar buiten en posten op social media dat het sneeuwt. En dat posten ze dan massaal, alsof niemand nog naar buiten had gekeken. Kortom; je hele tijdlijn opgefokt met reels en foto’s van een tuin vol sneeuw. En niet alleen kinderen, maar ook veel volwassenen denken dat ze de eerste zijn met dit wereldschokkende nieuws. Mensen, geloof me; je bent niet de eerste, en we wisten allang dat het sneeuwde.

Vlokdown

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd; ik vind sneeuw ook mooi om te zien. Vanaf binnen, warm bij de kachel, al is dat anno vandaag best lastig, want de verwarming aanzetten kost vandaag de dag echt serieus geld. Maar een sneeuwdek, waar nog niemand, op een paar merels en / of eksters na, doorheen heeft gelopen vind ik ook best mooi. Vroeger vond mijn hondje het ook fantastisch, en die was niet supergroot, dus als er echt een pak was gevallen, zag je alleen nog zijn staart. We hebben nu een gelijkgestemde zomer-sledehond, die ook het liefst tegen de kachel geparkeerd gaat.

Maar als er doorheen gebanjerd is, dan verandert het al snel in een grijze, gladde, gore massa. En dan is de lol er als snel vanaf, maar eerlijkheidshalve vind ik het geknisper van de sneeuw onder mijn schoenen ook al niks. Ik mag dan ook geloven dat ik in het verkeerde land geboren ben, om hier van te genieten zoals sommigen anderen dit doen.

Kunnen we niet gewoon afspreken dat het vanaf dit jaar gewoon het hele jaar rond de achtentwintig graden is? Dan mag het van mij rond kerst een weekje sneeuwen. Is dan iedereen blij? 

Dan ga ik, samen met de hond, die week wel in vlokdown. Heerlijk.