Kaal of kammen

Kaal of kammen was een programma van de NPO meen ik, en nog ‘eerderderder’ was het een nummer opgenomen door de Oosterhoutse rapper Extince. Voor mij is het geen van beiden, voor mij is het een waarheidje. Het is het een of het ander. Althans, dat was het en dat zal het ooit weer zijn: ik heb Alopecia Areata. Oftewel, mensen die me langer kennen, kennen me met lang haar, maar ook met een kale kop.

Schrikeffect

Als mensen me de ene dag nog zien met haar en een dag later ineens zonder, dan kan dat best even schrikken zijn. Want je ziet het toch niet even aankomen. Het begint bij een klein kaal plekje, en een uur later kan het al ineens een plek zijn die er niet om liegt. Ik heb alleen de mazzel wel, althans, tot nu toe, dat het bij kale plekken blijft die weer terug komen, maar vele lotgenoten ervaren het geheel anders. 

Mijn eerste aanvaring met Alopecia was toen ik nog in Rotterdam woonde. Ik ging s’avonds met haar naar bed, en de volgende ochtend lag mijn kussen vol met haar. En geloof me, dan knijp je ‘m toch wel een beetje. Zeker als je slaapdronken naar je badkamer loopt en onderweg een spiegel tegenkomt. Ik dacht bijvoorbeeld heel even dat het misschien K kon zijn, seconden later beseffende dat mensen met K kaal worden van de chemo.

Doordringende blik

De beste scheidsrechter ooit, Pierluigi Collina, heeft dezelfde kwaal, alleen veel heftiger dan ik het heb. Wellicht heeft hem dit in zijn vak als referee wel geholpen, want we kennen allemaal de alles doorziende blik als er een overtreding werd gemaakt die hij niet door de beugel vond gaan. De blik. Als je die kreeg, kon je beter je spullen pakken. Bij sommigen, zoals bij Collina, raak je al het haar kwijt. De algehele lichaamsbeharing, maar denk ook aan wimpers en wenkbrauwen. En bij sommigen, zoals bij mij, blijft dit aardig beperkt.

Ik heb heel af en toe een kale plek die klein begint, en als ik dat zie, gaat mijn haar er gewoon af. Das een eigen keuze. Ik ga er niet bijlopen als Kalibaba met de veertig haren. Dus scheer ik de rest ook kaal. Soms heb ik het in mijn baardhaar en zelden tot nooit heb ik het in mijn wenkbrauwen of wimpers. En toegegeven: het kan best lastig zijn. Je vergeet weleens waar je wimpers en wenkbrauwen voor zijn, en als je dan in de zomer met een kale kop loopt en je wenkbrauwen en wimpers zijn ook nog eens weg, dan lopen je ogen vol met zweet, en geloof me, dat is niet grappig.

Kaal of kammen

Bij mij is het dus kaal of kammen. Hoewel ik nu al geruime tijd Alopecia-vrij ben, kan het dus altijd weer een keer terug komen, omdat het iets is dat nooit uit mijn systeem zal gaan. Twee op de honderd mensen hebben er last van en in tachtig procent van de gevallen zal het haar binnen zes maanden weer gewoon terug groeien. Wat de precieze oorzaak is, weten ze niet precies, maar hoogstwaarschijnlijk is alopecia areata een auto-immuunziekte. Dat betekent dat mijn afweer mijn eigen lichaam aanvalt.

Gelukkig kan ik er net zo goed honderd mee worden omdat het geen blijvend effect heeft op mijn gezondheid. De mazzel dat ik heb, is dat ik een man ben. Voor een vrouw lijkt het me een heel stuk minder grappig, omdat een vrouw met een kaal hoofd toch net even iets anders is. Daarbij komt ook nog eens dat ik gelukkig een kale kop heb zonder deuken of butsen en mijn hoofd netjes rond is. Het nadeel wel is dat ik naar zeggen van anderen vaak gelijk een criminele harses krijg zonder haar…

En dat terwijl ik altijd heel beschaafd en netjes ben gebleven… 😉