John de Wolf

‘Duizend bommen en granaten!’ Bulderde kapitein haddock… 

Sommigen slaan door, de ander doet het zelden en er is zelfs een heuse bond tegen het vloeken. Zelf ben ik heus niet vrij van het vloeken, zeker niet als het een keertje echt goed tegen zit, maar altijd wel met een bepaald moreel besef. 

Godverdomme

Assistent-coach John de Wolf was laatst het mikpunt van een stelletje gereformeerde fatsoensrakkers toen hij, na een aansteker op het hoofd van een voetballer, het woord ‘godverdomme’ uit zijn mond liet floepen. Het woord was bedoeld om een zin kracht bij te zetten, en puur uit zijn emotie, maar het hoge woord was eruit: een stelletje streng gelovigen meende dat John de Wolf niet moest spotten met ‘de doem’ die hij over zichzelf uitriep. Het mocht immers best iets positiever. Ik geloof nooit dat John de Wolf hier wakker van ligt.

Godverdomme is God verdoem me. En nu sta ik al best bekend om mijn ongelovigheid, want laten we eerlijk zijn, als we echt een God hadden gehad, dan was de wereld vrij van honger, oorlog, ziekte etcetera. Dus in feite verdoemd God ons al. Maar wat hij dan moeten zeggen? ‘Denk potverdriedubbeltjes eens na, jij vlegel’? Nee, dat had echt indruk gemaakt. Hou op hoor. Met de spreekkoren op de tribunes vandaag de dag, was hij met die zin vast het lachertje van het stadion geweest. Hij had gelijk.

Paardenlul 

Als je mij afsnijdt op de snelweg, dan ben je een paardenlul. Ga je op mijn  bumper zitten kleven, dan ben je een… juist. Een paardenlul. Ga je lopen seinen en toeteren achter me, dan ben je helemaaaaal een paardenlul. Want paardenlul is nou eenmaal een favoriet woord voor me geworden. Mijn persoonlijke vloekwoord. Ik gebruik het regelmatig en ik heb hier nog nooit iemand ècht mee geraakt. Ik vloek er namelijk mee. Als ik je geslagen zou hebben met een paardenlul, had je echt recht van spreken gehad.

Het is dus een veilig, en moreel verantwoord scheldwoord. Ik had ook hondelul kunnen gebruiken, maar ook in de ethiek van het vloeken blijkt een hondenlul een dingetje te zijn. Letterlijk. Want size DOES matters. Althans; wel in het vloeken. Ben je echt een extreem gigantische grote lul, dan zou je ook nog het geslachtsdeel van een groter beest kunnen zoeken, maar olifantenpenis smoelt toch echt minder lekker.

Enge ziektes

Daar ben ik dus niet zo van. Dat is niet mijn afdeling als het op vloeken aankomt. Ik. Als ik echt heel erg de ‘pest’ erin heb, dan komt er pardoes wel eens een ‘tering’ of ‘tyfus’ uit. Maar dan moet de situatie wel heul ernstig zijn. Maar nooit het woord ‘kanker’. Dat gaat bij mij altijd gelijk twaalf bruggen te ver. Dat vind ik dus echt een woord waar ik altijd een beetje van schrik op een of andere manier. Kan je nagaan hoe zwaar ik het had toen ik in Den Haag woonde, want daar is het net zo normaal als het woordje ‘en’, ‘de’ of ‘het’.

Een volleerd hagenees is het niet vreemd, maar in Den Haag is dat op een of andere manier ook gelijk een ander soort ziekte. Daar is het geen ‘kanker’, maar ‘kankâh’. En niet raar opkijken als ze het daar vijf tot zes keer per zin uitspreken. En dan niet eens als een zin waarin ze willen vloeken; welnee, het verhaal kan gaan over hoe ze bij de plaatselijke Jumbo een litertje yoghurt zijn wezen kopen. ‘Kankâh-yoghurt’ dus. Nee, Den Haag kan veel beter, maar gaat het er maar eens uitkrijgen. Schelden met ‘Kanker’ is not done.

Maar er is iets dan gewoon nòg erger is. Als jij een ‘Rutte’ of ‘Kaag’ naar je hoofd krijgt, mag je van mij per direct excessief geweld gebruiken. Want laten we eerlijk zijn: daar komt toch niemand meer mee weg in 2023?