gokverslaving

Begrijp me niet verkeerd, ik ga graag met mijn vrouw naar een casino voor een avondje ontspanning, hoewel dat ook soms best spannend kan zijn. Zo heeft mijn vrouw al eens een weekendje Parijs gewonnen. Ik weet alleen wèl het verschil uit te leggen tussen de winst kiezen en weggaan op een hoogtepunt, en het volledig weggeven van alle controle. Sommigen weten die grens niet meer te vinden en slaan  dan soms door. Zo ook in deze situatie. Russisch roulette, om vijf voor twaalf.

Over de grens 

Die grens die je overschrijdt, gaat ten koste van een hele boel. En het is voor sommigen moeilijk om voor zoiets aan een bel te trekken. Al helemaal om te erkennen dat je verslaafd bent. Ik heb zoiets in de heel directe sfeer meegemaakt, binnen het gezin. En de resultaten van het overschrijden van die grens gaat ver. Extreem ver. Zo ver, dat je zoiets het liefst onder het tapijt veegt, want als het zó ver gaat, dan schaam je je daar voor. Niet alleen als ‘verslaafde’, maar ook vooràl als gezin. 

Het ging zelfs zover dat het een eigen leven ging leiden. Een leven van snel geld, geld dat je niet hebt, maar dat je wel uitgeeft. En lenen is geen echte optie. Althans, niet van woekeraars. Want die gaan soms wel erg ver om het geld dan terug te krijgen. Maar hoe ga je dan aan je inleg komen? Dat werd ‘geleend’ uit de kluis van een werkgever, en hoe erg er ook gedacht werd dat dat door flink te winnen, kon worden terugbetaald: dat gebeurde eigenlijk bij geen van de drie werkgevers waar het bij ‘geleend’ werd.

Het verlies nemen

Dan loop je tegen de lamp. Althans, bij de eerste twee werkgevers is het door een familielid opgelost, die kon een som geld vrij maken om het ‘geleende geld’ terug te stoppen in de kluis van de werkgever, voordat ze dat bedrag mistte. De derde keer kwam er een onaangekondigde controle van de financiële afdeling. En daar was geen rekening mee gehouden. Zij begrepen natuurlijk níet dat het een zogenaamde ‘lening’ was. Zij zagen dit vooral als een gevalletje diefstal, en dat betekende ontslag. Op staande voet. En dat geld moest natuurlijk wel gewoon worden terugbetaald. En dat daar een aangifte aan vast zat, was ook wel te verwachten…

Wat extra vervelend en jammer was, was dat het bij de werkgever gebeurde waar mijn moeder en ik ook werkte. Dus dat had wel wat gevolgen. Gevolgen als veel uit moeten leggen aan collega’s, die hoorde wat er gebeurd was, maar denk ook aan extra tussentijdse controles. Dat laatste werd nooit zo nadrukkelijk gemeld, maar je wéét dat het zo is. Inmiddels mocht er binnen de familie natuurlijk met niemand over gerept worden, want dat zou het ideale plaatje natuurlijk behoorlijk verstoren. Dus hielden we onze mond. Zoals was afgesproken.

Russisch roulette

Gokken, met een verslaving-gevoeligheid is Russisch roulette spelen met twee kogels in de kamer van een doorgeladen revolver. Puur om de spanning te verhogen, want daar draait het naast het gevoel dat je krijgt van een endorfine-boost bij winnen, óók om. Om spanning. Alleen de kogel uit de rokende revolver was niet voor de verslaafde in dit geval, maar voor mij. Ondanks dat ik mijn mond had gehouden werd de gokverslaving míj verweten. Het werd míj verweten, omdat ik nou eenmaal ADHD heb. Ik had natuurlijk al die tijd alle aandacht opgeëist. Ik moest en zou volgens hem altijd in het middelpunt van de belangstelling staan. Logisch. 

Daar kon hij zogenaamd niet mee omgaan, en zocht hij zijn troost bij de eenarmige bandieten en de groene lakens van de Russische roulette – tafel. Met zijn poker-face en zijn beste vrienden Jack: Jack Daniels en Black Jack. In plaats van de schuld bij zichzelf te zoeken, was het vooral makkelijker om de schuld te schuiven onder de hoeven van het zwarte schaap van de familie. Ik vond dit vooral jammer. Jammer dat hij het overduidelijk niet bij zichzelf heeft gezocht. Maar als je het nu zou vragen, weet ik zeker dat nog steeds alles zal worden ontkend.

Daar durf ik om te wedden! Oh wacht…