Posts Tagged :

frankrijk

Frankrijk - Nederland
Frankrijk – Nederland 600 400 Toni

Frankrijk – Nederland

Je zult nu wellicht denken dat ik dit schrijf omdat Frankrijk – Nederland afdroogde in het eerste kwalificatieduel naar het EK, maar niet alleen qua voetbal was Frankrijk beter dan Nederland. Afgelopen week is gebleken dat ze in minimaal één ding nog meer, veel beter zijn dan Nederland. 

Vive la France

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt, ik vind Frankrijk een geweldig land, maar ik vind Fransen an sich geen geweldige mensen. Ik schreef in mijn column ‘Paris, je’taime’ al over mijn haat-liefde verhouding met Frankrijk, en hoe anders Parijs is ten opzichte van Frankrijk bùiten Parijs. En toch vind ik Frankrijk soms een beter land dan Nederland.

Want als een Fransoos iets vindt, steekt die het in ieder geval niet onder stoelen of banken. Een Fransoos is in veel gevallen passioneler dan ons nuchtere ‘Òllanders’. En ook nu weer; wat dat betreft kunnen we toch bijzonder veel leren van onze Franse zuiderburen. Nederlanders zijn veel makker. In Frankrijk lachen ze er om.

Poldermodel

In Nederland hebben we het consensusmodel, wat in de volksmond het poldermodel wordt genoemd. Polderen houdt in dat werkgevers, vakbonden en de overheid met elkaar in gesprek zijn om bepaalde besluiten te nemen voor de werknemers. In Frankrijk zeggen ze daar ‘Putain ça’ tegen. Letterlijk vertaald: fuck that.

In Frankrijk is het staken een deel geworden van het onderhandelen. In Nederland gaat men eerst praten en dan staken, waar een fransoos eerst gaat staken, en daarna pas gaat praten. Dat maakt wel het grote verschil. In Frankrijk polderen ze namelijk niet. De Fransozen hebben ‘Staken’ in hun DNA, en zijn daar -geheel terecht- trots op.

Stakingsrecht

In Nederland mag gestaakt worden, waar het tegelijkertijd niet mag. In de grondwet staat bij artikel 9 dat iedere Nederlander mag betogen of vergaderen in het openbaar, mits er wordt voldaan aan bepaalde voorwaarden. En bij vooral dat laatste gaat het soms mis. Want waar er geprotesteerd, gedemonstreerd en gestaakt wordt, daar hebben we in alle gevallen te maken met emoties.

Wij hebben dus een artikel in de grondwet, wat specifiek gaat over datgeen we eigenlijk niet doen. We zijn schapen geworden. ‘Want als ik het doe sta ik daar straks alleen.’ We laten ons te makkelijk als lammeren leiden naar de slachtbank. In Frankrijk zijn de lammeren voorzien van een behoorlijke dosis anabolen steroïden. Want zij hebben precies die schijt aan het systeem, die wij in Nederland missen.

Frankrijk – Nederland

Waar de Fransozen honderdachtentwintig stakingsdagen hadden per duizend werknemers tussen 2010 en 2019 hadden de Nederlanders er slechts 16. Een grote demonstratie in Nederland telt rond de vijftien- tot twintigduizend betogers. Een schril contrast tegen de laatste èchte grote demonstratie in 1983, waar ruim vijfhonderdvijftigduizend mensen op de been waren. 

Waar Frankrijk nu op het moment van schrijven de straat opgaat om te protesteren tegen de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd, met miljoenen mensen tegelijk, daar hebben ze in Nederland de pensioengerechtigde leeftijd onlangs verhoogd, en er is letterlijk niemand de straat op gegaan. 

Orale bevrediging door het volk

Nederlanders lijken het allemaal maar gewoon te pikken. De regering kan omver geworpen worden, maar niemand schijnt het iets te kunnen schelen, hoe Nederland door de politiek verandert in een totalitaire staat, waarin we straks helemaal niets meer te zeggen hebben. We nemen alles maar ‘for granted’. 

Nederlanders vinden het schijnbaar prima, hoe je straks een tientje moet betalen voor een brood, of waar de boeren straks alleen nog maar voorkomen in geschiedenisboekjes, omdat het land dat al generaties lang in de familie was, nu opgeslokt wordt door de staat om op die manier Schiphol tegemoet te komen met de stikstof quotum.

Wellicht overschrijdt ik hier een morele grens, maar in Nederland wordt de politiek kennelijk al jaren onderdanig op de knietjes gepijpt door het volk, want wij Nederlanders slikken al jaren alles. 

We moeten wakker worden. Opstaan tegen de gevestigde orde, want als we nu niet echt iets gaan doen, is het straks echt te laat. Het is immers twee voor twaalf. Wie weet is Frankrijk toch niet zo’n gek land om in te wonen, want over de Fransozen kan je zeggen wat je wil, maar daar gebeurt er tenminste íets. 

Paris je t'aime!
Paris je t’aime! 600 400 Toni

Paris je t’aime!

Afgelopen juni mochten we na ruim anderhalf jaar wachten, uiteindelijk dan tòch naar Parijs. Mijn vrouw had een 4-daagse arrangement gewonnen bij Holland Casino, inclusief vliegreis, hotel en een etentje bij Moulin Rouge. En ik moet eerlijk zijn: ik heb echt een grafhekel aan Frankrijk. Niet mijn land, niet mijn type mens, en naar mijn mening een land waar je nou eenmaal noodgedwongen door heen moet als je naar Spanje wilt met de auto. Maar ik was nog nooit in Parijs geweest, en mag iedereen het weten: Paris je t’aime!

Autonoom Parijs

Vanaf het moment dat we landden op Charles Le Gaulle, bemerkte ik al dat het anders was dan ik gewend was. En ik kan mijn vinger er nog steeds niet op leggen, maar het voelde nou eenmaal zo. Met de taxi vertrokken we naar het hotel, dat na aankomst toch luxer was dan ik had verwacht. Èn: op struikel-afstand van de Arc de Triomfe. Ik kom maar een ding uitroepen: Parijs is géén Frankrijk! Paris je t’aime

Parijs bruist. Parijs trilt en Parijs beeft. In vier dagen kan je onmogelijk alles hebben gezien. Net als dat je Barcelona, mijn ‘thuishaven’ niet in vier dagen kan zien. Trouwens, Parijs deelt wat mij betreft vanaf nu de eerste plek met Barca. Ik kan er nu, ruim een half jaar later nog steeds niet over uit. Très magnifique!

Vergapen op de Champs Elysees.

De Champs Elysees is dan een van de duurste lanen ter wereld, met modehuizen waar je als normale sterveling nog geen onderbroek durft te kopen, maar wat een geweldige laan is dit. En wat een luxe. Tussen de kroegen, restaurantjes en tabakszaken vindt je plotseling toch ineens een winkel van Aston Martin. Leuke winkel, maar ìk kan er nog geen wieldop betalen. Maar dat het er zit, maakt het toch apart. PC Hooftstraat, eat your heart out!

We zijn zo via de Arc de Triomfe, Champs Elysees en allerlei andere leuke, bruisende winkelstraten naar Tour d’Eiffel gewandeld. Ik was dus nog nooit in Parijs geweest en had de Eiffeltoren dus ook alleen gezien in een James Bond -film of op foto’s, laat staan dat ik er ooit in was geweest. Wat een ervaring, en wat een uitzicht! En wat is dat ding alleen-jezus groot! Oké, we waren daarna wel compleet naar z’n getver, maar wat was het de moeite waard. En overal even aardig, iets wat mij toch best vreemd is in Frankrijk, want mijn eerder opgedane ervaringen waren volledig anders. 

Steppend door Parijs

Kijk, ik wilde al een tijdje zo’n elektrische step. Maar in Nederland is, zoals zoveel tegenwoordig, alle leuks verboden. Maar in Frankrijk dus niet. Dus je kan daar gewoon voor twee-knaak-vijftig een step huren langs de kant van de weg, en je reis vervolgen door heel Parijs. Je ziet ze overal, en je kan ze overal zo wegpakken.

Mijn vrouw was daar best wat argwanend over in het begin, maar dat is zij wel vaker, en àls ze het dan eenmaal doorheeft, dan gaat ze er ook vol gas in. Zo ook hier: we wilden graag naar de Notre Dame, en dan kom je ergens halverwege een gigantisch drukke vierbaans-rotonde tegen met kinderkopjes, waar ze scheuren als Franse maniakken op een zondag. Maar mijn vrouw? Die crost gewoon naar de overkant. Die auto’s? Die wachten maar! 

Paris je t’aime!

We hadden dus ook een arrangement voor de Moulin Rouge. Ik had geen idee. Alleen de taxirit daar naartoe was al geweldig; onze chauffeuse was een Ghanese universitair geschoolde, maar had maar één droom: taxichauffeuse worden in Parijs. Als je ziet hoe de auto’s daar kriskras door de straten van Parijs scheuren, zou je haar net als ik, compleet voor gek hebben uitgemaakt. 

Eenmaal binnen werd het al gauw duidelijk, het was extreem sfeervol. Veel rood, gedempte lichten, een gigantisch podium en ik waande me in een andere tijd. Het eten, een vier-gangen menu met een fles Champagne, werd geserveerd en in een mum van tijd startte de show. Begrijp me goed: ik zou een hypocriet zijn als ik ooit zou beweren dat ik nooit naar andere vrouwen zou kijken, maar samen met mijn vrouw naar de blote tetten van andere vrouwen kijken, dàt was absoluut next level.

Wanneer gaan we weer?