down syndroom

Gisteren was het wereld-down-dag. Een dag waarop we  stil staan bij het syndroom van Down. Wel bijzonder dat we er bij stil moeten staan, want hoe je het ook went of keert, het blijven mensen zoals jij en ik, ze zijn alleen een beetje anders. Anders omdat iemand met het Downsyndroom van één bepaald chromosoom geen twee, maar drie exemplaren heeft in iedere cel. Door de aandoening hebben ze een verstandelijke beperking, soms licht, en soms zwaar. Maar Downies blijven natuurlijk wel gewoon mensen, zoals jij en ik.

Vrijwilligerswerk met Downies

Ik heb ooit voor een vrijwilligersorganisatie gewerkt en heb de eer gehad om een seizoen mee te draaien op de afdeling waar veelal verstandelijk en lichamelijk gehandicapten verbleven. Hier zaten ook een aantal mensen bij die het syndroom van Down hadden. Dit maakte het niet moeilijker, maar wel verschrikkelijk veel leuker. Het was een echte toevoeging en ik zal deze ervaring nooit vergeten.

Downies zijn leuk, omdat ze in alles extreem zijn. Extreem lief, extreem behulpzaam, extreem verlegen en soms ook extreem verdrietig of extreem boos. Als ze boos  zijn, mag je je bergen. Mensen met Down hebben minder in de gaten hebben hoe sterk ze eigenlijk zijn, en omdat ze van nul naar honderd kunnen gaan in luttele seconden, lijkt het er soms op dat ze veel sterker zijn dan gemiddeld mens. Niets is minder waar.

ReDa en Jan Willem

Ik heb uit die tijd ook twee ‘vrienden’ gemaakt. Reda en Jan Willem. Reza, een verstandelijk gehandicapte reus, die eigenlijk super verlegen was, en Jan Willem, een downer met een verschrikkelijke grote grijns op zijn bakkes. Altijd in voor een knuffel en altijd goed voor een grap, waar ze voornamelijk zelf het hardst om moesten lachen. Ook twee vrienden, en als je vrienden met hen was, was je vrienden voor het leven.

Reda kwam ik nog regelmatig tegen in Delft, als ik  door de binnenstad liep. En je mag misschien denken dat deze jongens niet heel slim waren, omdat ze met hun beperkingen toch gewoon iets minder snel denkwerk leverden, Reda herkende me jaren later nog steeds en kwam ik hem tegen, kreeg ik nog steeds die warme (en stevige!) knuffel, zoals ik van hem gewend was. Jan Willem kwam ik jaren later ook nog eens tegen en die herkende me ook meteen, hij greep me vast en slingerde me -ondanks mijn gewicht van ruim 90 kg- rond alsof ik een lappenpop was.

Downies

Nu kom ik, beroepsmatig vaak in winkelcentra door het hele land. Zo kom regelmatig een ‘Brownies & Downies’ tegen; Een plek waar je een heerlijke kop koffie kan drinken, of een lekker gebakje of broodje kan eten, en deze worden dan gemaakt en geserveerd door mensen met het syndroom van Down of een andere verstandelijke beperking. Tof om te zien dat zulke mensen ook meedraaien in de maatschappij.

Ik wordt daar altijd enorm vrolijk van. Deze mensen komen je gewoon van buiten naar binnen halen, en je wordt niet door één iemand geholpen, maar je krijgt de hele crew erbij. Ze hebben allemaal een verhaal en ze willen die het liefst allemaal aan je vertellen. Ik mag er dan ook graag komen, om een lekkere kop koffie te halen. Een echte aanrader, je zult er geen spijt van krijgen!

Eigenlijk zouden we allemaal een stukje down moeten hebben, de wereld zou er in ieder geval een stuk mooier uitzien.