at your service

Vandaag zou Pim 75 zijn geworden. Pim Fortuyn, wellicht een van de grootste politici die Nederland ooit heeft gekend, werd helaas maar 54 jaar oud, toen hij werd vermoord in Hilversum op 6 mei 2002. Pim was ergens voor, en ook ergens tegen. Hij was de meest flamboyante, uitgesproken politicus die Nederland in jaren gekend heeft, en we kunnen nu, ruim twintig jaar later, nog steeds zien wat hij voor Nederland betekend heeft. At your service. Maar waarom moest hij dood?

Politieke relnicht

Ik bedoel deze uitspraak in de meest positieve zin. Want dat was hij. Openlijk homofiel, en schopte zo’n beetje tegen alles waar tegenaan te schoppen was. Links, Rechts, Liberaal, het maakte hem niet zoveel uit. Hij had een mening, en die stak hij niet onder stoelen of banken. Hij zei immers wat hij dacht en hij deed wat hij zei. Maar wie Pim in een hoekje wilden duwen, kwam toch al snel thuis van een koude kermis. Want hij hoorde overal en tegelijk nergens bij…

Velen zullen denken dat Pim een extreem rechtse politicus was, maar niets was minder waar. Pim was bijzonder hoogleraar sociale wetenschappen aan de Erasmus Universiteit, en was enige tijd docent Marxisme. Marxisme is nauw verbonden aan het communisme. Pim heeft zelfs gepoogd om lid te worden van de CPN (Communistische Partij Nederland), maar hij werd niet toegelaten. Pim was dus niet rechts, maar in eerste instantie zelfs zeer links. Ook is hij lid geweest van de Partij van de Arbeid, en ik vraag me wel eens af of links Nederland dit wist voor ze hem demoniseerden.

Pim deed ook best linkse uitspraken, verhuld onder een dun laagje rechts. Hij maakte zich zorgen om bijstandsgezinnen, die nog maar nauwelijks rondkwamen. Hij maakte zich zorgen over de ouderen, die niet meer de zorg kregen die ze eigenlijk verdienden. Hij kwam op voor de rechten van anders geaarden, en hij was een voorvechter voor het homohuwelijk zoals we die vandaag de dag kennen. En nee, hij was niet rechts, zei zelfs dat alle asielzoekers die nu in Nederland woonden, hier ook rustig mochten blijven, maar dat het land nu wel op slot moest, omdat we anders niet meer voor ons eigen volk konden zorgen. At your service

Volkert van der Graaf

Op 6 Mei 2002 kwam er dus een abrupt einde aan het einde van het leven van Pim. Hij werd buiten de studio’s in Hilversum doodgeschoten door Volkert van der Graaf, een links-extremist. Volgens Volkert van der Graaf omdat hij een gevaar zou vormen voor de toekomst van dit land. Immers, de verkiezingen zouden geen 10 dagen meer weg zijn van dat moment en Pim had ‘by far’ de meeste stemmen van allemaal. Hij zou gevaarlijk zijn. Alsof je niet gevaarlijk bent als je met een vuurwapen op zak loopt om iemands leven te beëindigen. Niet gevaarlijk als er bij jou thuis allemaal grondstoffen worden gevonden waarmee je een explosief kan maken.

Volkert heeft hier maar 16 jaar voor gekregen, en werd in de gevangenis behandeld als een prins. Nederland was in rouw. Niet alleen omdat het een eerste politieke moord was, maar ook omdat het een graag geziene gast was, die de stem had van het volk. Het volk zou nooit meer zoveel stemrecht hebben als in de tijd dat Pim nog leefde. Toentertijd werd er beweerd dat de kogel van links kwam. En ik wil zeker niet wijzen, maar het is wel verdacht dat Melkert na de moord snel was verdwenen van het politieke podium. Frappant is dat Melkert in 2022 nog eens een trap nagaf aan Pim door hem te vergelijken met Donald Trump. Pim zou zich omdraaien.

At your service

Wat nou, als Pim nog had geleefd? Ik denk dat het hele politieke landschap er behoorlijk anders zou hebben uitgezien. Pim heeft al heel veel veranderd vandaag de dag, zonder dat hij dat weet. Maar ik denk dat er nog veel meer veranderd zou zijn. Misschien was Mark Rutte nooit Minister president geweest. Pim had Rutte met de vloer gelijk gemaakt. Het zou de politiek een heel stuk leuker hebben gemaakt. ‘Never a dull moment’, daar zorgde hij toen al wel voor. En hij had aanhangers in alle lagen, en nog veel bijzonderder: van allerlei afkomsten.

Politiek was stoffig, en vooral muf. Politiek was ook iets voor leugenaars, die je allerlei mooie meuk verkocht, en hun zogenaamde principes overboord zetten als ze eenmaal waren gekozen. Pim was ondanks zijn geleerdheid, iemand die geen genoegen nam met alleen beloftes. En hij hield overduidelijk niet van schijnheil-politiek, dus het had er sowieso anders uitgezien, want dat is het vandaag de dag wèl weer. Een antiek, stoffig, muf nest vol leugenaars, die je naar de oren praten om ze in hun team te krijgen, die hun beloften weer intrekken als de verkiezingen voorbij zijn.

Was Pim er nog maar. Dan had ik er zin an gehad. Ik dagdroom naar een wereld met Pim, die salueert. At your Service!