aaien

Ik heb besloten, dat als ik ooit nog eens terug mag komen na mijn dood, dat ik dan terugkom als kater. Niet als poes, maar echt als kater. Waarom niet als poes? Die krolsheid. Verschrikkelijk. Alsof de poes soms een heus luchtalarm heeft ingeslikt als ze zo nu en dan ‘jeuk’ heeft. En dat dat rollen over de grond. Nee dank je. Dan dus maar als kater. En dan wel graag als huiskat, als ik mag kiezen.

Kattensaté

Mijn voorzichtige eis is dan dus ook dat ik niet als kater terugkom in landen uit het verre oosten. Want ik mag dan wel negen levens hebben, maar aangezien er vaak kat op het menu staat in landen zoals China, Korea en delen van Indonesië, ben ik daar zo doorheen denk ik.

Er zijn zo ook zat landen waar katten niet vriendelijk behandeld worden. Dus daar ook liever niet. In Veel landen wordt de kat gewoon op straat gegooid waar het leven dan vooral een zwervend bestaan is. Daar heb ik dan dus ook weinig zin in, maar verder heb ik geen eisen. 

Lui lekker-land

Maar terug naar mijn uitleg waarom. Het lijkt me echt een heerlijk leven. Beetje de hele dag op de vensterbank liggend, naar buiten kijken. Soms een slaapje, waar gesnurk me niet wordt kwalijk genomen, je wordt heerlijk geaaid van tijd tot tijd, wanneer ik daar zin in heb, en je kan eten wanneer je wilt. Heerlijk. 

Heb ik een dwaas uurtje, dan is het geen probleem om even met mijn oortjes in mijn nek te gaan razen door het huis met m’n dikke staart en hoge rug. Wat een feest. Of me uit leven op een krabpaal, als equivalent op de sportschool van nu. Als ik dan ben gestopt met nagelbijten tenminste. 

Deal?

Als kitten wordt ik natuurlijk helemaal dood-geknuffeld en is ook niks te gek. Rennen achter een bolletje wol, speeltjes met een kattebelletje, en dat kan ik -als niet roker- ook lekker lang volhouden. Soms een lekker kommetje melk wanneer ze vrijgevig zijn, en als er gegeten wordt, is er ook vaak gewoon vlees. 

Wat ook zo heerlijk is, dat ik me dan dus ook geen zorgen meer maak om de hedendaagse dingen die me kopzorgen kunnen geven als mens. Geen gezeur om geld, of om maatschappelijke hersenbrekers. Heerlijk. 

Ik zou denk terug komen als een soort Garfield. Lekker de hele dag eten, de hond overal de schuld van geven en voornamelijk slapen wanneer het kan. Dus schepper, wat denk je ervan? Kunnen we hier een deal van maken? 

Maar nu nog niet hè?