• Kan ik je helpen met je tekst? Neem even contact met me op, of bel me anders even.

Posts By :

Toni

Lalala doei!
Lalala doei! 620 400 Toni

Lalala doei!

Het Eurovisie songfestival. Heb ik daar een mening over? Tuurlijk heb ik daar een mening over. Die enkele keer dat wij iemand sturen, die ook ècht iets van betekenis kan zijn voor een festival van zulks formaat, is echt op één hand te tellen. Leuk dat een Waylon een leuk liedje kan zingen bijvoorbeeld, maar hij werd te licht bevonden om als finalist de boel binnen te slepen. Ofwel: Lalala doei! 

Corrupte bende

Dat is het. Een corrupte bende. Of liever gezegd, een vriendjespolitiek zooitje ongeregeld. Want wees nou heel eerlijk; die Balkanlanden stemmen altijd voor elkaar, en daar zijn ook vaak -in mijn ogen- onterechte winnaars uitgekomen. Twee jaar geleden won Oekraïne, puur uit piëteit. Dat zou niet moeten mogen als je gaat kijken naar een songfestival van dit kaliber, waar vooral gekeken wordt naar originaliteit en kwaliteit van muziek.

Paul de Leeuw maakte in 1992 al een liedje over het Eurovisie songfestival, waarin hij schetste dat Israël Duitsland nul punten zou geven. Komisch bedoeld, maar wel ook geeft hij daar heel duidelijk mee aan, dat het niet meer alleen gaat om de inhoud, maar vooral ook om de vorm. En dat moet je mijns inziens niet willen voor een internationaal songfestival. En dat neemt niet weg dat er ook regelmatig wèl echt goede inzendingen zijn.

Lalala doei!

Nou ben ik geen expert als het gaat om muziek. Ik kan geen noot lezen, en geen instrument bespelen, dus daar gaat het niet om. Maar de meeste Nederlandse inzendingen zijn toch gewoon tenenkrommend? We zijn gewoon zeven jaar achter elkaar niet eens verder gekomen dan de halve finale. Zeven jaar! Dan vraag ik me oprecht af: hoe dan? Wie kiest die liedjes uit dan? Wie bedenkt een Sieneke in Gods naam? Met haar sjalalie slajala. 

Daarnaast vraag ik me echt af waar dat hele ‘Eurovisie’ voor staat. Oekraïne? Hoort niet bij Europa. Net als Israël, Azerbeidzjan, Australië, Marokko en alle andere landen die niet eens in de buurt van Europa komen. Zelfs Engeland is technisch gezien geen Europees land meer. Net als dat IJsland geen Europees land is. Waarom heet het dan nog langer Eurovisie songfestival. Dan kan het net zo goed mondiaal songfestival noemen. Dan snap ik dat tenminste nog. 

Kansloos

Heel eerlijk, dat nummer van Duncan Lawrence: ik snapte dat nog. Catchy nummer, goeie zanger. Ik zeg verdiend gewonnen. Joan Franka moest het met ‘you and me’ opnemen tegen Loreen met Euphoria. Alsof je een derde klas amateur laat voetballen tegen een Christiano Ronaldo. In 2021 stuurde Nederland Jeangu Macrooy. Wie? Ja, ik had ook nog nooit van hem gehoord. Een zanger die Engelse teksten voorziet van een Surinaamse twist, die niemand begreep, behalve sommige Surinamers zelf. Afgelopen jaar stuurde ze S10. Staat voor Stien. Niet om aan te gluren, noch om aan te horen. En dan dit jaar. Mia Nicolai en Dion Cooper. Heb je ze horen zingen? 

Kan je dat al zingen noemen? Dat was nog valser als de lokale bende straatkatten in het steegje bij ons achter. Verschrikkelijk. Het zag er niet uit, klonk voor geen knaak en zijn dus ook niet door. We hebben er dus eigenlijk ook niet zoveel meer te zoeken. En dit jaar al helemaal niet, omdat de winnaar al vast staat. Loreen doet wederom mee dit jaar met haar nummer ‘tattoo’, en laten we eerlijk zijn, dat klinkt gewoon als een winnend nummer. Haar stem, haar uiterlijk, de melodie, te tekst, alles klopt. Daar kan geen sjalalie sjalala tegenop. Dat is gewoon een dikke Lalala doei! Waar gaat het mis met de inzendingen? Cornald Maas. Daar gaat het mis. 

We hebben in Nederland de beste DJ’s ter wereld. Zet een Armin van Buuren en een Bouke bij elkaar en ga daar mee knutselen. Of sterker nog, stuur Bouke volgend jaar naar het festival met een Elvis pakkie aan desnoods. Wedden dat we verder komen dan waar we afgelopen jaren zijn geweest? 

Paardenlul
Paardenlul 600 400 Toni

Paardenlul

‘Duizend bommen en granaten!’ Bulderde kapitein haddock… 

Sommigen slaan door, de ander doet het zelden en er is zelfs een heuse bond tegen het vloeken. Zelf ben ik heus niet vrij van het vloeken, zeker niet als het een keertje echt goed tegen zit, maar altijd wel met een bepaald moreel besef. 

Godverdomme

Assistent-coach John de Wolf was laatst het mikpunt van een stelletje gereformeerde fatsoensrakkers toen hij, na een aansteker op het hoofd van een voetballer, het woord ‘godverdomme’ uit zijn mond liet floepen. Het woord was bedoeld om een zin kracht bij te zetten, en puur uit zijn emotie, maar het hoge woord was eruit: een stelletje streng gelovigen meende dat John de Wolf niet moest spotten met ‘de doem’ die hij over zichzelf uitriep. Het mocht immers best iets positiever. Ik geloof nooit dat John de Wolf hier wakker van ligt.

Godverdomme is God verdoem me. En nu sta ik al best bekend om mijn ongelovigheid, want laten we eerlijk zijn, als we echt een God hadden gehad, dan was de wereld vrij van honger, oorlog, ziekte etcetera. Dus in feite verdoemd God ons al. Maar wat hij dan moeten zeggen? ‘Denk potverdriedubbeltjes eens na, jij vlegel’? Nee, dat had echt indruk gemaakt. Hou op hoor. Met de spreekkoren op de tribunes vandaag de dag, was hij met die zin vast het lachertje van het stadion geweest. Hij had gelijk.

Paardenlul 

Als je mij afsnijdt op de snelweg, dan ben je een paardenlul. Ga je op mijn  bumper zitten kleven, dan ben je een… juist. Een paardenlul. Ga je lopen seinen en toeteren achter me, dan ben je helemaaaaal een paardenlul. Want paardenlul is nou eenmaal een favoriet woord voor me geworden. Mijn persoonlijke vloekwoord. Ik gebruik het regelmatig en ik heb hier nog nooit iemand ècht mee geraakt. Ik vloek er namelijk mee. Als ik je geslagen zou hebben met een paardenlul, had je echt recht van spreken gehad.

Het is dus een veilig, en moreel verantwoord scheldwoord. Ik had ook hondelul kunnen gebruiken, maar ook in de ethiek van het vloeken blijkt een hondenlul een dingetje te zijn. Letterlijk. Want size DOES matters. Althans; wel in het vloeken. Ben je echt een extreem gigantische grote lul, dan zou je ook nog het geslachtsdeel van een groter beest kunnen zoeken, maar olifantenpenis smoelt toch echt minder lekker.

Enge ziektes

Daar ben ik dus niet zo van. Dat is niet mijn afdeling als het op vloeken aankomt. Ik. Als ik echt heel erg de ‘pest’ erin heb, dan komt er pardoes wel eens een ‘tering’ of ‘tyfus’ uit. Maar dan moet de situatie wel heul ernstig zijn. Maar nooit het woord ‘kanker’. Dat gaat bij mij altijd gelijk twaalf bruggen te ver. Dat vind ik dus echt een woord waar ik altijd een beetje van schrik op een of andere manier. Kan je nagaan hoe zwaar ik het had toen ik in Den Haag woonde, want daar is het net zo normaal als het woordje ‘en’, ‘de’ of ‘het’.

Een volleerd hagenees is het niet vreemd, maar in Den Haag is dat op een of andere manier ook gelijk een ander soort ziekte. Daar is het geen ‘kanker’, maar ‘kankâh’. En niet raar opkijken als ze het daar vijf tot zes keer per zin uitspreken. En dan niet eens als een zin waarin ze willen vloeken; welnee, het verhaal kan gaan over hoe ze bij de plaatselijke Jumbo een litertje yoghurt zijn wezen kopen. ‘Kankâh-yoghurt’ dus. Nee, Den Haag kan veel beter, maar gaat het er maar eens uitkrijgen. Schelden met ‘Kanker’ is not done.

Maar er is iets dan gewoon nòg erger is. Als jij een ‘Rutte’ of ‘Kaag’ naar je hoofd krijgt, mag je van mij per direct excessief geweld gebruiken. Want laten we eerlijk zijn: daar komt toch niemand meer mee weg in 2023? 

Kaal of kammen
Kaal of kammen 600 400 Toni

Kaal of kammen

Kaal of kammen was een programma van de NPO meen ik, en nog ‘eerderderder’ was het een nummer opgenomen door de Oosterhoutse rapper Extince. Voor mij is het geen van beiden, voor mij is het een waarheidje. Het is het een of het ander. Althans, dat was het en dat zal het ooit weer zijn: ik heb Alopecia Areata. Oftewel, mensen die me langer kennen, kennen me met lang haar, maar ook met een kale kop.

Schrikeffect

Als mensen me de ene dag nog zien met haar en een dag later ineens zonder, dan kan dat best even schrikken zijn. Want je ziet het toch niet even aankomen. Het begint bij een klein kaal plekje, en een uur later kan het al ineens een plek zijn die er niet om liegt. Ik heb alleen de mazzel wel, althans, tot nu toe, dat het bij kale plekken blijft die weer terug komen, maar vele lotgenoten ervaren het geheel anders. 

Mijn eerste aanvaring met Alopecia was toen ik nog in Rotterdam woonde. Ik ging s’avonds met haar naar bed, en de volgende ochtend lag mijn kussen vol met haar. En geloof me, dan knijp je ‘m toch wel een beetje. Zeker als je slaapdronken naar je badkamer loopt en onderweg een spiegel tegenkomt. Ik dacht bijvoorbeeld heel even dat het misschien K kon zijn, seconden later beseffende dat mensen met K kaal worden van de chemo.

Doordringende blik

De beste scheidsrechter ooit, Pierluigi Collina, heeft dezelfde kwaal, alleen veel heftiger dan ik het heb. Wellicht heeft hem dit in zijn vak als referee wel geholpen, want we kennen allemaal de alles doorziende blik als er een overtreding werd gemaakt die hij niet door de beugel vond gaan. De blik. Als je die kreeg, kon je beter je spullen pakken. Bij sommigen, zoals bij Collina, raak je al het haar kwijt. De algehele lichaamsbeharing, maar denk ook aan wimpers en wenkbrauwen. En bij sommigen, zoals bij mij, blijft dit aardig beperkt.

Ik heb heel af en toe een kale plek die klein begint, en als ik dat zie, gaat mijn haar er gewoon af. Das een eigen keuze. Ik ga er niet bijlopen als Kalibaba met de veertig haren. Dus scheer ik de rest ook kaal. Soms heb ik het in mijn baardhaar en zelden tot nooit heb ik het in mijn wenkbrauwen of wimpers. En toegegeven: het kan best lastig zijn. Je vergeet weleens waar je wimpers en wenkbrauwen voor zijn, en als je dan in de zomer met een kale kop loopt en je wenkbrauwen en wimpers zijn ook nog eens weg, dan lopen je ogen vol met zweet, en geloof me, dat is niet grappig.

Kaal of kammen

Bij mij is het dus kaal of kammen. Hoewel ik nu al geruime tijd Alopecia-vrij ben, kan het dus altijd weer een keer terug komen, omdat het iets is dat nooit uit mijn systeem zal gaan. Twee op de honderd mensen hebben er last van en in tachtig procent van de gevallen zal het haar binnen zes maanden weer gewoon terug groeien. Wat de precieze oorzaak is, weten ze niet precies, maar hoogstwaarschijnlijk is alopecia areata een auto-immuunziekte. Dat betekent dat mijn afweer mijn eigen lichaam aanvalt.

Gelukkig kan ik er net zo goed honderd mee worden omdat het geen blijvend effect heeft op mijn gezondheid. De mazzel dat ik heb, is dat ik een man ben. Voor een vrouw lijkt het me een heel stuk minder grappig, omdat een vrouw met een kaal hoofd toch net even iets anders is. Daarbij komt ook nog eens dat ik gelukkig een kale kop heb zonder deuken of butsen en mijn hoofd netjes rond is. Het nadeel wel is dat ik naar zeggen van anderen vaak gelijk een criminele harses krijg zonder haar…

En dat terwijl ik altijd heel beschaafd en netjes ben gebleven… 😉

Sinterklaas
Sinterklaas 600 400 Toni

Sinterklaas

‘Ga je in mei al beginnen over Sinterklaas?’, ik hoor het jullie denken. En ja, inderdaad, ik ga het hebben over Sinterklaas. Of nou, eigenlijk indirect, maar de titel is al genoeg om te weten waar ik naar toe wil. De hele discussie, die normaliter begint zo rond de zomer, is door de groen linkse burgemeester van Amsterdam eigenhandig, op een niet zo heel snuggere manier naar voren gehaald. Dat had ze beter kunnen laten…

Racisme

Ik ga gelijk met de deur in huis vallen, ik had met gemak een racist kunnen worden. Ik ben ooit door drie Surinaamse gasten aangepakt en heb ook weleens een paar klappen gehad van een groep Turkse jongens. Maar hey, ik ben kleurenblind. Het hadden ook prima Nederlanders kunnen zijn. Ik scheer geen mensen over één kam om iets dat nou eenmaal gebeurd is. Waarom zou ik? Ik heb al eerder geschreven dat het me niet uitmaakt waar je vandaan komt, of wat je achtergrond is. Ook niet welke religie je hebt of wat je geaardheid is. Het boeit me gewoon niet. Ik heb vrienden van over de hele wereld en dat vind ik  iets moois. Ik vind dat oprecht een voorrecht. 

We zijn allemaal wereldburgers. Ik ook. Net als mijn Turkse, Surinaamse, Marokkaanse of Antilliaanse broeders en zusters. En ik denk dat de hele diversiteit tussen de soorten mensen iets moois is. Maar inderdaad, daar dachten ze in de ‘gouden eeuw’ heel anders over. En daar kan je als land allesbehalve trots op zijn. De ‘gouden eeuw’ staat niet voor niets tussen haakjes, want de slavernij is allesbehalve goud te noemen. Een inktzwarte pagina. Dat is het. En dat daar excuses voor gemaakt zijn vind ik helemaal prima. Maar de excuses zijn niet gemaakt namens onszelf, maar door de natie uit naam van het koninkrijk. Wij waren er immers zelf niet bij, en ik heb altijd geleerd: Wie staart naar het verleden, staat met zijn rug naar de toekomst.

Tradities

Onze Sint komt al ruim zevenhonderd jaar in Nederland. Het is ter nagedachtenis aan Sint Nicolaas uit Mira, Turkije, die een Moorse helper had. Een moor, om een idee te geven, kwam uit Noord-Afrika. Doordat de ‘zwarte Piet’, meermaals is beschreven door volledig debiele dichters die hem meer kwaad toeschreven dan verdiend was, zitten we nu in een situatie die ineens is omgeslagen in een ridicule versie van een louter discriminerend iets. En dat is volledig onterecht. Kindertjes zien de piet, ongeacht zijn of haar kleur, als een superheld. Een superheld met een grote zak pepernoten en cadeaus. Om een idee te geven: Piet was mijn mattie. 

En daar ging het in 2014 mis toen een kunstproject van Quinsy Gario escaleerde in een protestgroep dat als doel had om het kinderfeest waar duizenden kinderen naar uit keken, te verstieren. En deze groep ging ver. Heel ver. Zelfs zo ver dat kinderen werden bedreigd omdat ze zich hadden geschminkt als zwarte Piet. En dat kan niet. Ze hadden mijn kind niet moeten bedreigen. Beter van niet. Een van de grondleggers van die ‘Kick Out Zwarte Piet’, Mitchell Esajas, is afgelopen week behangen met een koninklijk lintje. Een lintje, waardoor vele lintjesdragers, per direct hun lintje hebben teruggegeven, en hebben aangegeven er niets meer meer maken willen hebben. Geen slimme zet.

Racisme-creatie

Ik ben dus van mening dat racisme in de hand is gewerkt. En dat het ook nog steeds gebeurt. Want laten we eerlijk zijn, na de tweede wereldoorlog zijn er heel wat arbeiders naar Nederland gekomen omdat er in Nederland teveel werk was / er bepaalde werkzaamheden waren die niet werden gedaan omdat Nederlanders dat niet wilden doen (Blijft ook een discussiepuntje). De arbeiders werden met elkaar in een (achterstands-)wijk gepropt, en konden op die manier hun eigen taaltje blijven praten. Als daar dan ook nog iemand een eigen supermarkt begint die de artikelen uit het land van herkomst gaat verkopen, is het allemaal ineens een heel stuk aantrekkelijker. En zo worden ‘ghettos’ geboren.

Als ze die arbeiders gewoon tussen de nederlanders hadden laten wonen, waren ze wellicht allemaal veel sneller geïntregeerd, en was er naar alle waarschijnlijkheid veel minder aan de hand geweest. Ik moet ook heel eerlijk zeggen dat ik het hele woord racisme al een rotwoord vind, want laten we eerlijk zijn, er is maar 1 ras, en dat is het menselijk ras in dit geval. Er zijn meerdere soorten binnen het menselijk ras. Maar dat is ook zo bij beren, tijgers, wolven etcetera.

Door deze Mitchell Esajas nu een lintje te geven, terwijl de hele pietendiscussie net weer een beetje is gaan liggen, ga je de kampen wakker maken, waardoor de spanningen gelijk weer op scherp staan. Hier moeten we toch uit kunnen komen? Het lijkt er steeds meer op dat de politiek hoopt op spanningen tussen meerdere kampen, waardoor ze uiteindelijk meerdere kleine groepen makkelijker in bedwang kunnen houden dan één grote massa. Divide and conquer. Verdeel en heers. Laten we het niet doen. Laten we ons niet verdelen. Vinden jullie zwarte piet discriminatie en gaan we een einde maken aan de discussie? Prima. Maar dan ook gelijk kappen met het kwakoe-festival. Want dan kunnen we over en weer ook daar over zeuren. Dan trekken we de hele santenkraam gelijk en dan zeuren we nergens meer over. Deal?

Vrijheid
Vrijheid 712 430 Toni

Vrijheid

Vrijheid. Het leven in vrijheid zou een normaal iets moeten zijn, maar deze hele zin verraadt al dat dat het dus niet is. Vrijheid is een recht. Een recht dat velen hebben opgegeven voor een hoger doel, soms met succes, en soms tevergeefs. Vrijheid vieren we op 5 mei. Omdat dat de dag is, dat de Duitse bezetters de capitulatie tekenden. Ze gaven zich over, nadat we waren bevrijd door de Engelsen, Amerikanen en Canadezen. Zij waren onze helden die de Duitse onderdrukker versloeg, na vijf zware jaren oorlog. Maar wat is die zwaar bevochten vrijheid waard?

Dagboek

In een dagboek dat ik las omtrent de laatste dagen van de oorlog in 1945, stond het volgende: “Nu is het dan toch echt waar en terwijl ik dit schrijf probeer ik me te realiseren wat het betekent. Het is echter zo moeilijk die betekenis in woorden uit te drukken. Vijf jaar lang onder het juk van een niets ontzienden vijand te hebben geleefd, vallen zo in een paar minuten niet weg. Maar wat ik wel kan beseffen is, dat er spoedig voedsel zal komen, er weer gas, licht en water zal zijn en er weer brandstof komt, straks de trein en de tram weer zal rijden, onze mannen weer uit D terug zullen keren, waar ze nu reeds jaren als dwangarbeiders leven. Ook onze krijgsgevangenen en studenten zullen terugkeren ik op ieder ogenblik van de dag of de nacht de straat op kan overal het verduisteringspapier verwijderd kan worden…”

De waarde van vrede is mondiaal van onschatbare waarde, en een oorlog kent alleen maar verliezers. Waar machtswellustelingen alleen maar kunnen dromen van nog meer macht, land, geld of andere zaken waar een dictator nooit genoeg van kan krijgen, gaat deze letterlijk over lijken om te trachten zijn doel te behalen. De oorlogen zijn er alleen in de loop van tijd alleen maar harder op geworden. Ik bagatelliseer nu de tweede Wereldoorlog niet hè, want we weten allemaal wat die kampartsen deden met hun proefkonijnen. Naar mijn weten is dat sindsdien nooit meer gebeurd. Maar denk even aan de gifgasaanvallen, en dingen als biochemische wapens die nu ‘gewoon’ worden gebruikt? Maakt het dat beter? 

vrijheid

De witte pagina na de capitulatie van de Duitsers, in dit dagboek is dan weliswaar een ongeschreven pagina, maar dat wil niet zeggen dat er geen inhoud is voor deze pagina. Want we zijn dan weliswaar oorlogsvrij gebleven, maar vrij zijn, wat betekent dat dan eigenlijk? De vrijheid die toen werd beleefd, is dat inherent aan de vrijheid die we nu beleven? Ik denk dat dat te betwijfelen valt. En misschien was het gevoel van vrijheid wel anders qua beleving na 5 jaar onderdrukking. Maar dat zou dan betekenen dat het op dat moment de perceptie was van vrijheid. Nu in de 21e eeuw, voelen wij, als mensen die nooit een oorlog hebben meegemaakt, die vrijheid toch anders.

Vrij is in de dikke van Dale omschreven als volgt:

Vrij (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)

1 onafhankelijk van de macht of wil van een ander: 

2 niet beperkt:

Ik denk dat we steeds meer in een beperkende rol leven. Een beperkende rol waarin we dus afhankelijk zijn geworden van de macht of wil van een ander. En dat is niet door een buitenlandse onderdrukker, maar gewoon door onze eigen maatschappij. De veteranen die gisteren in de erecouloir stonden voor hun gesneuvelde strijdmakkers. Zij worden nu door onze eigen regering gekort op inkomsten en hulpverlening. En die hebben daar dus keihard voor gevochten. Zonder hun onverzettelijkheid, spraken we waarschijnlijk nu allemaal Duits.

En sinds Corona is het daar allemaal niet beter op geworden. De vrijheid om te bepalen of je gevaccineerd wilt worden hoef ik niet te beschrijven. Je kreeg als niet gevaccineerde nog net geen herkenningsteken op je jas gespeld. Na Corona kwam dat hele Oekraïne-debacle, waardoor we nu allemaal alleen nog maar meer in de schulden worden gejaagd. En hoe ga je dat nu dan doen, met je AOW-tje en je pensioen dat alleen maar minder wordt? Nee, vrij zijn we al een tijd niet meer.

Kortom: We vieren Bevrijdingsdag zonder dat we tegenwoordig de echte vorm van vrijheid kennen. En dat maakt Bevrijdingsdag gewoon een dag in mei. Een dag dat we de vrijheid vieren die na de oorlog gevoeld is. Maar een vrijheid die deze generatie niet meer terug kan vinden in de fundering van het bestaan.

Twee minuten 712 430 Toni

Twee minuten

Je ziet en hoort het ieder jaar: ‘vandaag ben ik twee minuten stil’. Maar wie doen dat nog echt? En waar doen we het voor?  We gaan er vanuit dat we stil staan bij de gevallenen van de tweede Wereldoorlog, maar niet is minder waar, omdat we stilstaan bij álle oorlogsslachtoffers. Onder deze slachtoffers zijn ook veel gevallenen die hebben gestreden voor de vrijheid en de veiligheid van onze natie en daar mogen we best wel bij stilstaan.

Tweede Wereldoorlog

De tweede Wereldoorlog roept jaarlijks nog steeds pijnlijke herinneringen op bij velen. In de vijf jaar waarin deze oorlog zich afspeelde, vonden ruim tweehonderdtachtig duizend mensen de dood. Velen in concentratiekampen, maar ook zeker veel mensen in het verzet, en bij de soldaten die onverzettelijk door gingen met de strijd tegen de agressor vanuit Engeland, Indonesië en Australië. 

Mensen die hun leven gaven voor de strijd tegen dictatoriaal bewind, met als bedoeling om bevolkingen te bevrijden tegen de onderdrukker. Mensen uit Europa, Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Canada en Australië streden dapper voor de vrijheid, die uiteindelijk kwam in 1945. Voor hen staan ook vele veteranen uit die tijd nog stil bij die verliezen. 

Veteranen

Niet alleen staan de veteranen stil bij de slachtoffers uit de tweede Wereldoorlog, maar ook bij oorlogen die na 1945, waar Nederland als onderdeel van de Verenigde Naties en de NAVO  bij betrokken is geweest, zoals de Koreaanse oorlog (1950-1953), de Golfoorlog (1990-1991), de Iraakse Nofly-zones (1991-1993), de Irakoorlog (2003-2011), de oorlog in Afghanistan (2001-2021), de opstand in Libië (2011) en de interventie tegen de Islamitische Staat (2014-2019). Hierin vonden rond de 150 militairen de dood.

De veteranen vormen een belangrijk onderdeel bij de dodenherdenking. Tijdens de Nationale Herdenking op de Dam in Amsterdam wordt een erecouloir, een erehaag van het Paleis op de Dam tot aan het Nationaal Monument gevormd. Die bestaat uit 60 veteranen en 40 actief dienende militairen van de landmacht, marine, luchtmacht en marechaussee. In de erecouloir staan veteranen symbool voor de inzet voor internationale vrede, vrijheid en veiligheid.

Twee minuten

We moeten naar mijn idee meer bewustwording creëren bij de jeugd als het gaat over de inspanningen van onze krijgsmacht. Zo ook mag er meer geïnformeerd worden over de gebeurtenissen tussen 1940 en 1945. Vrijwel niemand van de jeugd weet iets over de slag bij Arnhem, of over de stoottroepen. De geschiedenis is belangrijk. Belangrijk om te begrijpen waarom er verdriet is rond de dodenherdenking, maar ook om respect te hebben voor diegenen die het leven lieten voor de vrijheid waar wij vandaag de dag in kunnen leven.

Vrijheid is niet vanzelfsprekend, ook al kan nagenoeg niemand zich hier iets bij voorstellen. Want het is normaal dat je boodschappen kan doen, in plaats van leven op rantsoen, je boodschappen kopen via een bonnensysteem. Het is normaal dat je s’ochtends wakker wordt en naar buiten kan kijken, in plaats van af te wachten of er nog wel een morgen voor je is. 

Misschien moeten we hier wat meer bij stilstaan. En daarom hangt de vlag vandaag halfstok en ben ik om 20:00 twee minuten stil.

Buurvrouw
Buurvrouw 600 400 Toni

Buurvrouw

De buurvrouw. Een onderwerp waar wij, mijn vrouw en ik, ‘een dingetje’ mee hebben. Dit omdat we nu al een aantal keren tegen een muur van verongelijking zijn aan gemarcheerd. En dit omdat je nou eenmaal naast elkaar woont. Je hebt ze niet echt voor het uitkiezen, en dan zit je soms met de gebakken peren. Soms is gechargeerd. Maak daar vaak van, met de uitzondering op de regel. En we gedragen ons. Geen harde muziek, geen aso-gedrag, en toch moeten we hier mee dealen.

Stofzuiger

In onze eerste gezamenlijke woning hadden we een buurvrouw met smetvrees. Niet mijn probleem dat zij haar balkon iedere dag wil stofzuigen omdat ze niet kon handelen dat er boomblaadjes op haar balkon neerdwarrelden (koek-koek), maar wel mijn probleem als je mij gebiedt om het gedeelde portiek eens per week te stofzuigen. Dan ben je volgens mij niet helemaal lekker. Deze dame claimde ook de parkeerplaats voor het portiek op, zonder dat deze was toegewezen, en daar ging ze heel ver in, tot het continu verplaatsen van haar fiat panda toe.

Ik moet toegeven dat het af en toe sowieso op een open psychiatrische afdeling leek in die straat, omdat er best wat gekkies rondliepen in onze straat. Zo hadden we ook een buurman die maar volhield dat dat hij uit de zeventiende eeuw kwam en dat mijn vrouw en ik over driehonderdachtenvijftig jaar zouden gaan scheiden. Best in de war zeg maar. 

Geluidsallergie

Bij onze volgende woning hadden we een buurvrouw die kwam klagen omdat ik een verfkwast liet vallen in de avond. Je mocht daar klussen tussen zeven uur s’ochtends en zeven uur s’avonds, dus na zeven uur was er ook een legitieme reden om te klagen. Zij klaagde om het klagen. Op een gegeven moment kwam ze aan de deur omdat mijn schoonmoeder met haar schoenen onze inpandige trap opliep, en of ze haar schoenen even uit kon doen. Debieltje.

Dit liep uiteindelijk zo hoog op dat er een wijkagent en buurtbemiddeling bij moest komen op het op te lossen. Zij was dus allergisch voor geluid èn de Story, Privé en Weekend tegelijk van de gang waar we op woonden. Ze wist alles van iedereen en bemoeide zich ook met alles. Nu was dit sowieso een rare galerij-gang, want naast deze buurvrouw woonden twee  mannen, en prima als je op hetzelfde geslacht valt, maar dit waren echt twee relnichten van het eerste uur, die overal wel een scène wisten te schoppen. Dat viel prima met de bemoeizuchtige VvE-voorzitter en de schizofrene buurvrouw iets verderop in de gang. 

Anti-rokerende allesbepaler

Nu wonen we aan een mooie weg, met hoge bomen. Heerlijk. En weer hebben we te maken met een speciaal gevalletje. We hebben een buurvrouw, die er een heel drama van maakte dat er een asbak bij onze deur stond, want zij vond dat niet uitnodigend voor haar visite. Hé? Ja. Dat dus. Haar voortuin is net een veldje kniehoog onkruid, maar wèl zeiken over onze asbak. ‘ja, want ik ben anti-rook’, terwijl haar dochter de ene joint met de ander opsteekt als ze zelf niet thuis is. Kappen nou hoor! 

Ook mogen we van haar de hedera niet snoeien die tegen de schutting opklimt. Leuk, maar als die nou aan haar kant zou staan, zou ik het begrijpen, maar dat ding begint aan onze kant van het schutting. Wat denk je zelf? De schaar er in. Zij denkt te kunnen bepalen wat wij wel of niet doen in onze eigen tuin. Ben je in de war dan? Ze klaagt aan een stuk door, maar als er bij hun een feestje wordt gevierd, liggen haar gasten dronken over het fietspad te dweilen. Dus tja. Kijk maar even wat je doet.

Nu hebben we aan de rechterkant wel toppers wonen. De buren van mijn buren, zijn aan beide kanten ook toppers, dus daar zijn we maar wat blij mee. Maar over de speciale nutcases die we al hebben meegemaakt, heb ik een aangepast spreekwoord: liever een verre vriend dan een goede buur in dit geval…

LHBTQIA+
LHBTQIA+ 712 430 Toni

LHBTQIA+

Klinkt zo langzamerhand steeds meer als een soort vage, wiskundige formule, of niet? Het is in ieder geval een formule waar ik geen antwoord op kan geven. Het is een formule waardoor een bepaalde hoeveelheid mensen zichzelf maar ook vooral elkaar vanaf een bepaalde hoek belichten, zonder dat ze dat kennelijk in de gaten hebben, noch dat ze zien wat voor effect die uitkomst op hen zal hebben en op de LHBTQIA+ community zelf.

Overbelichtings-effect

Een ieder die ooit een foto-hobby heeft gehad voor de komst van de spiegelreflex camera, weet dat als je iets overbelichtte, dat dat een nadelig effect had op het eindresultaat wanneer je je fotorolletje weg bracht om het te laten ontwikkelen. Een overbelichting had zelden een positieve uitkomst. De reden dat ik deze metafoor aanhaal is simpel uit te leggen. Alles wat je overbelicht, gaat een nadelig effect laten zien. LHBTQIA+

Zo ook met dit hele gebeuren. Alles waar je heel vele de nadruk op legt, gaan mensen voer geven om daar een oordeel over te hebben. En dat is letterlijk in alles zo. Kijk naar bijvoorbeeld Black Lives Matter. Natuurlijk zijn de levens van gekleurde mensen net zo belangrijk als de levens van niet gekleurde mensen, maar door dàt extreem over te belichten, leidt dat ook tot meer weerstand tegen zo’n organisatie en haar aanhangers. En dit is natuurlijk een voorbeeld, maar die kan met gemak worden doorgetrokken.

Geen haat

Persoonlijk maakt het me niet uit waar je vandaan komt, of wat je achtergrond is, of wel geloof je aanhangt, en dus ook niet op welk geslacht je valt of waar je mee naar bed gaat. Of in dit geval, hoe jij je in je lichaam voelt. Dat vind ik allemaal niet zo boeiend. Wat ik wel boeiend vind is wat je er mee doet. Ik heb een aantal kennissen die op hetzelfde geslacht vallen. Prima toch? Lekker doen, zolang je mij er niet mee lastig valt, heb ik daar alleen maar respect voor, maar er is meer dan dat in die LHBTQIA+-formule en zodra je mensen dat gevoel gaat proberen op te leggen, dan zou je dit dus kunnen overbelichten. 

Waarom zou je dit doen? waarom zoveel de nadruk leggen op geaardheid in dit voorbeeld. Je gaat jezelf tentoonstellen, waardoor je jezelf alleen maar meer ‘in the picture’ zet. Ben je geboren met een piemeltje maar denk jij:’Nou, nee hoor’? Helemaal prima. Dat kan. En dat mag ook. Maar door jezelf heel erg ‘in the picture’ te zetten, mag je ook verwachten dat er mensen zijn die daar vandaag de dag een oordeel over hebben. en die daar iets mee zouden kunnen doen. De wereld wordt met de dag harder, en je wéét gewoon dat zoiets vandaag de dag een reactie uitlokt. 

Non binair gedoe

Als jij je een jochie voelt, terwijl je geboren bent als meisje, en je zou dit laten veranderen, dan wordt je een jochie. Prima. Dat non-binaire gedoe maakt het er niet makkelijker op. Want je wil graag een man zijn, waarom zou je je dan ‘hen / die’ laten noemen, in plaats man? Je bent nog steeds niet meer dan één persoon, dus om je dan als ‘hen’ te laten betitelen klinkt in mijn oren ook nog eens als grootheidswaanzin met een hint naar schizofrenie.

Waarom zou je het moeilijker maken dan dat het eigenlijk is? Het is eigenlijk ook wel een beetje apart. Je bent een man óf een vrouw. Maar niet allebei tegelijk. Behalve als je hermafrodiet van geboorte bent. En dat komt niet heel veel voor. Dan mag je je hen noemen, omdat je dat dan ook echt bent. Een hermafrodiet heeft van nature beide geslachten, dus dat vormt voor mij dan wel een uitzondering. 

Maar als je jezelf transformeert, neem je ‘de sekse’ aan van je keuze. En dan nog gaat die niet helemaal op. Want een vrouw die transformeert naar man, kan geen vrouw bevruchten, net als dat een man die transformeert naar vrouw, niet ongesteld kan worden of een baby kan baren. Dus het blijft wel bij het uiterlijke vertoon. En laat het je partner wel weten wat je bent in het echie. Lijkt me wel handig. 

LHBTQIA+ 

Terug naar het overbelichten. Gaypride? Prima, maar daar zou men het bij moeten laten. Met de pride zet je jezelf al genoeg in het roze licht. Leuk om er naar te kijken, en prima om zo een dag te vieren. Hoewel er ook geen hetero-pride is. Maar prima. Die hele LHBTQIA+-protestmarsen met regenboogvlaggen etcetera, dat zou niet moeten gebeuren. Het trekt alleen maar mensen aan die daar juist niet van gediend zijn. En dan heb je de poppen aan het dansen, want net als alle andere protesten, heb je altijd twee kampen. 

Nogmaals: ik heb niets tegen homo’s of lesbiennes,  net als ik niks heb tegen transgenders of travestieten, maar door mee te lopen met allerlei protesten, ga je niets bereiken in dit geval. Het enige wat je verwijtbaar dat mensen je niet begrijpen. En als ze je niet begrijpen, dan hebben de mensen hier een mening over. En die mening zal waarschijnlijk niet ook jou mening zijn en ben je dus niet voor, dan ben je vanzelfsprekend gemakkelijk tegen. 

LHBTQIA+ zouden ze moeten veranderen in RESPECT, want dat zou de lijn breed trekken, en dat is iets waar we allemaal verantwoordelijk zijn. Maar als we dan toch dat non-binaire gedoe doorzetten, dan ben ik vanaf vandaag een Maserati. Deal? 

Een eerste indruk
Een eerste indruk 712 430 Toni

Een eerste indruk

Ja dat is wat hè? Een eerste indruk achterlaten? Of een eerste indruk krijgen? Hoe belangrijk is dat! Gek wel, als je bedenkt dat een eerste indruk slechts dertig seconden duurt… Deze is dus al gevormd binnen een halve minuut, dus beter zorg je ervoor dat deze goed is, want zo’n eerste indruk kan allesbepalend zijn. En deze heb je bijna in alles nodig. Ga maar na…

Solliciteren

Als je gaat solliciteren is zoiets heul belangrijk. Omdat de baan naar keuze hiervan afhangt. De interviewer heeft maar dertig seconden nodig of hij je gaat uitnodigen of niet. Met deze achterliggende gedachte ben ik ooit begonnen met het opmaken van CV’s omdat zo’n eerste indruk ook af te lezen is van een papiertje. Als je uit de toon valt, en je kan iemand positief verrassen, is dat de eerste winst.

Behalve als je wordt uitgenodigd en je fokt de hele boel op. Dan had je een indrukwekkende CV, maar dan heeft je hele performance, of je houding de boel behoorlijk in de war gestuurd. Dat is voor mij altijd de reden geweest waarom ik het liefst iets van een pak aan had tijdens mijn sollicitaties. Dan loop je al voor op die bijgoochems die aankomen kakken in een joggingbroek, of met een petje op, die matcht met hun hoodie…

De eerste date

Op een eerste date is ook zoiets. Je zit met de vrouw van je dromen aan tafel, maar er zit nog een pluk spinazie tussen je tanden. Toedeledokieeee! Zo’n indruk kan gewoon killing zijn. Leuk dat je elkaar leuk vond, en misschien was het wel liefde op het eerste gezicht, tot ze op je afkwam lopen en met een of ander vaag accent aan je vroeg ‘of je hier vaker kwam’. Dat kan al genoeg zijn hè? Terwijl zo’n meid misschien hartstikke tof is, besluit je toch om er niet mee verder te gaan…

Sowieso die openingszinnen… man man man, wat zitten daar afknappers tussen. Mannen, vrouwen zitten daar echt niet op te wachten met je ‘deed het zeer toen je uit de hemel viel?’ Rot op joh. Een openingszin heb je nodig omdat er echt geen enkel zinnig woord uit je broodmuil komt. Oh ja, en om een totaal verkeerde eerste indruk achter te laten. Kap gewoon met die shit. 

Een eerste indruk

Eerlijk? Ik ben geen moraalridder. Ook ik heb een eerste indruk, en ook ik laat een eerste indruk achter. Zoals iedereen dat heeft, èn doet. De eerste indruk die mensen vaak van mij hebben, is dat ik arrogant ben. En geloof me, dat valt reuze mee. Ook krijg ik vaak te horen dat ik boos kijk. Peoples: zo staat mijn gezicht gewoon vaak. En al helemaal wanneer ik ergens mee bezig ben, waar ik mijn absolute focus bij moet hebben. 

En ook ik heb vaak een eerste indruk, maar waar ik dat heb, heb je bij mij wèl altijd een kans om te laten zien dat het ook anders kan. En ik kom ook best vaak terug op mijn eerste indruk van iets of iemand. En geloof me, dat werkt soms fantastisch. Zo kan het soms lijken dat iemand compleet tegenvalt na een goede eerste indruk, of vice versa. Het is niet wat je met die eerste indruk doet, maar wat voor gevolg je er aan geeft.

‘Je krijgt nooit een tweede kans om een eerste indruk te maken’ zeggen ze, maar dat gaat bij mij dus niet altijd op…

Lente
Lente 600 400 Toni

Lente

Als ik nu naar buiten kijk, dan zou ik daar zo vrolijk van kunnen worden. Hoewel ik in mijn gedachte nog een beetje in de winter leef, zie ik het buiten steeds meer lente worden. De knoppen aan de bomen, narcissen, krokussen en tulpen schieten uit de grond, en ik heb zelfs al jonge eendjes, kikkerdril en lammetjes gespot. Het enige dat een beetje tegenvalt is het weer.

Lange dagen licht

Ook zo’n voordeel van de lente: je wordt wakker als het licht is buiten en je ziet dat het ook langer licht blijft. Mooi is dat. We hebben dat nodig. Zo kunnen we ons vitamine D-tekort weer aanvullen, wat we veelal oplopen in de donkere maanden van het jaar. Ook kan je, mits de zon het toelaat, weer een beetje kleur krijgen op je witte bakkes. Ook niet heel vervelend. Zo kunnen we ons langzaam maar zeker opmaken voor de zomer. 

Grappig vind ik wel dat het nu aan de andere kant van deze aardkloot, langzaam herfstig begint te worden. En als wij zomer hebben, hebben ze in Australië en  Nieuw Zeeland dus winter. Aan de andere kant, vieren zij oud en nieuw weer in de zomer. Lijkt me ook wel mooi eigenlijk: met je zwembroek en je kerstmuts op het strand! Dan lijkt zo’n nieuwjaarsduik me ineens best verfrissend zeg maar! Je kerstboom valt alleen zo uit in de hitte!

Om depressief van te worden

In de winter merk je dat veel mensen ook gelijk soberder worden. Of hebben acuut last van najaarsmoeheid. En dat is ook best logisch. Het wordt kouder buiten, de bomen verliezen hun blad, het regent met grote regelmaat. Alleen in Ierland regent het meer dan hier lijkt wel., En voor hetzelfde geld ligt er een pak sneeuw als je wakker wordt. Ik ben er zelf ook steeds vaker gevoelig voor. Ik haat het bijvoorbeeld om in  dat grauwe, saaie kl*teweer in de auto te zitten, terwijl het regen met bakken uit de hemel komt. 

Je merkt dat dat in de lente veelal verdwijnt. Mensen komen weer een beetje tot leven, worden weer wat gezelliger tegen elkaar en som lijkt het er zelfs op dat we ook van elkaar weer wat meer kunnen hebben. Hoewel ik bij sommige mensen ook geen verschil zie. En dan bedoel ik niet dat ik mensen het hele jaar vrolijk zie zijn zeg maar. Mensen die altijd klagen bijvoorbeeld. Het is te warm. Het is te nat. Van die mensen die altijd maar klagen om minst of geringste. 

Lente

Wat nou als we eens een dealtje sluiten met moeder natuur? Laten we voorstellen dat we één week herfst hebben. Een week met alle mooiste kleuren blaadjes, knisperende haardvuren, met de geur van geroosterde dennenappels, en laten we dan ook voorstellen dat we dan één week winter hebben. Bij voorkeur zo rond kerst. Maar dan ook wel een week winter to the fullest, met alles er op en er aan. Temperaturen van min twintig vind ik voor een week niet erg. Sneeuw ook niet.  Ik wil dan zelfs wel schaatsen, en dan later mijn handen warmen aan een kop warme chocolademelk met rum.

De andere vijftig weken verdelen we dan fifty-fifty in vijfentwintig weken lente, en vijfentwintig weken zomer. Zomers met ècht zomerse temperaturen. Het liefst vijfendertig plus. Lekker naar het strand of langs de waterkant. Barbecueweer, korte broeken en zonnebrand. En de lente, met lammetjes, kuikentjes en bomen die weer heerlijk groen uitlopen. Dus: van 13 tot 20 december herfst, van 20 tot 27 december winter en daarna 25 weken lente opgevolgd door 25 weken zomer. 

Lente. Ik hou ervan. Behalve lentekriebels op basisscholen en de lente in de ogen van een tandarts-assistente. Die mag je houden!