René Bogaart is een man waar je tegenop kan kijken. Een man met een hart voor zijn zaken, maar nog een groter hart voor zijn personeel. En dat straalt ieder personeelslid van hem ook uit. Ze lopen net even wat harder voor zo’n baas. Ze zijn net even wat gastvrijer dan gemiddeld. En de verschillen zijn groot. Héél groot. Horecatastrofe

Corona

Met Corona in ons kielzog zie je en merk je die verschillen. De verschillen zijn zichtbaar en nog erger: voelbaar voor de gast. Waar René enorm verschil gemaakt heeft is dat hij in het Corona-tijdperk vastgoed heeft verkocht omdat om al zijn personeel te kunnen behouden. En dat resulteert in ongelofelijke dankbaarheid. Want goed personeel is goud waard en is moeilijk te vinden. Zo blijkt wel weer: alle personeel van deze horeca-grootheid is tevreden, en werkt keihard. De dankbaarheid spat er vanaf. 

En hoe anders is dat elders… Vorige week maakten mijn vrouw en ik een wandeling met Shila, onze husky. We hebben een meer naast ons huis, en aan dat meer is de horecagelegenheid ‘Wet ‘n Wild’ gesitueerd. Een plek waar we wel vaker stopten voor een colaatje of een bakkie. En ze hadden daar ook zo’n schaal met nachos, met jalapeños, cheddar cheese, guacamole en crème fraîche uit de oven. Deze kostte voorheen rond de acht euro en tot onze verbazing kost die nu dus tussen de veertien en vijftien euro. Een klein glaasje ingeschonken cola, met grote blokken ijs: rond de vier euro. En roken op het terras (buiten dus) was verboden. Daarnaast is de sfeer en de gastvriendelijkheid ver te zoeken. Het noemt zich een ‘social club’ maar dat valt zwaar te betwijfelen. Best zonde. We komen daar dan ook niet meer terug. Horecatastrofe

Vaste prik

Wij gaan soms een hapje eten bij la Payuca in Woerden, want aan een ieder die het horen wilde: daar heb je de lekkerste spare-ribs van Nederland. We aten daar altijd met veel plezier. De bediening was top, het eten was goed en de prijs was prettig. Met de nadruk op wàs. Het eten is nog steeds goed, maar de bediening… man oh man, tenenkrommend. Het begon al bij het reserveren. We wilden om half zeven aan tafel, en bij de reservering werden we min of meer gesommeerd om een half uur eerder te komen. In mijn optiek kan je dat al niet maken.

Toen we aan tafel kwamen, moesten we nog wachten op een van onze tafelgasten, die vastzat in het verkeer. Die kwam om tien voor zeven aan. Nog steeds geen nood aan de man, want de keuken sluit om tien uur. De borden werden onder je bakkes vandaan getrokken terwijl je vork nog in je mond zat. Ook werd er extreem veel gevraagd of er nog kon worden bijgeschonken. Vier keer aan tafel komen om te vragen of het smaakt. Dat laatste is niet erg, maar wel als je dat doet terwijl je gasten in gesprek zijn. Dat is catastrofaal. Een Horecatastrofe dus.

Horecatastrofe

Gasten merken dit. Gasten komen terug om het lekkere eten, maar ook zeker om de beleving. Kijk, spare-ribs en een nachoschaal kan ik prima zelf maken. Daar gaat het niet om. Het gaat om een stukje vertier dat je hebt. Er even uit kunnen zijn. En daar willen we best wel wat voor betalen. Maar als het dan misgaat op de exorbitante verhogingen qua prijs, of de vernietiging van het vertier-gehalte, dan mag je van mij je zooitje houden en dan komen we dus ook niet meer terug. 

Wat René (en zijn hele familie eigenlijk) dus heel goed doet is een bepaald mate van consistentie houden in zijn formules. En of je nou bij Pavarotti komt (er zijn er meerdere, maar het is overal dezelfde formule), of bij Clooney, of bij Volle Maan, je proeft het plezier en merkt het in de bediening. En ook al wil ik daar eventueel best iets meer voor betalen, het zijn ook  of eens restaurants waar je met een kleine beurs ook prima kan eten en drinken. Never change a winning team, or formula. En als je als horeca-ondernemer eens wilt zien hoe je het zou móeten doen, ga dan eens eten in een van de restaurants van René Bogaart. Het kan je helpen. Op meerdere manieren.

Wie weet komen we dan nog een keer bij je terug.