Gisteren, 12 Mei, was het de dag dat Florence Nightingale -de bekendste verpleegster ooit waarschijnlijk- werd geboren. Vandaar de dag van de zorg op deze dag. Het zou een dag moeten zijn waarop we met z’n allen stilstaan bij de zorg. Om hoeveel ze voor ons betekenen. En toch is hier niet nauwelijks bij stil gestaan. Is dit omdat het ons niet boeit, of is dit omdat we het vanzelfsprekend vinden dat deze zorg er nou eenmaal gewoon is?

Zorgstelsel

We zijn misschien ook wel een beetje verwend. Verwend omdat we ten alle tijden kunnen vertrouwen op de zorg. Verwend omdat we het normaal vinden dat de zorg er is als we haar nodig hebben. En omdat we vinden dat we nou eenmaal recht hebben op die zorg omdat we er nou eenmaal flink voor betalen. En dat is ook zo. Zeker voor ons, die in de jaren tachtig opgroeiden, lijkt de zorg haast onbetaalbaar naast het ziekenfonds zoals wij dat vroeger kenden.

Maar niets lijkt minder waar. De zorg is duur omdat we niet betalen aan de verplegers, maar aan de grote graaiers van verzekeringsbedrijven en aan de nog grotere graaiers van de farmaceutische industrie. Want die slokken vrijwel het meeste geld op. De verplegers die het moeten toedienen, krijgen namelijk gewoon een schamel salaris, waar ze nauwelijks van rond kunnen komen, zeker in vergelijking met het bizarre aantal uren dat ze staan te bikkelen om ons burgers zo goed mogelijk te helpen.

Nachtzuster

‘Nachtzuster, waar ben ik zonder al jouw zorgen, nachtzuster, haal ik de morgen’, hoor ik wijlen Henny Vrienten zingen in mijn achterhoofd. En ik zie in mijn gedachten de zakken geld vertrekken naar de mannen met dollartekens in hun ogen met een haast duivelse grijns op hun gelaat. En de politiek doet hier ook aan mee. Onderhandse dealtjes zijn niet weg te denken uit de maatschappij waar ook de zorg het onderspit in delft. Want een salarisverhoging is er dan wel, maar in mijn ogen is het een druppel op de gloeiende plaat.

In tijden van Corona, hoe hard hebben deze helden moeten buffelen? In 2020 kreeg de zorg er geen geld bij, maar ook geen collega’s, want daar was geen geld voor. Een applaus voor de zorg was duidelijk hoorbaar, maar de middelvinger vanuit de politiek was nog duidelijker voelbaar. Want, de €1000 netto bonus die ze was beloofd, kon zogenaamd niet worden uitgekeerd. In 2021 en 2022 was er dan wel een salarisverhoging, maar dat is mosterd na de maaltijd voor alle uren zware arbeid die ze hebben geleverd. Velen zijn dankzij deze malaise uit de zorg gestapt en een aantal daarvan ‘plukken daar nu nog steeds de zure vruchten van’ omdat ze in een burn-out zitten.

Dag van de zorg

Nee. De dag van de zorg is stilletjes aan ons voorbij gegaan. Ook vanuit de politiek is er niets gevierd. En ook op het nieuws is er nagenoeg niets over gerept. De dag van de zorg is een mooi bedoelde dag, maar voor de meesten was het gewoon vrijdag. Een dag voor het weekend. Voor velen een dag waarbij er een vrijmibo is. Een dag die grenst aan een weekend, waarin weer uitgegaan kan worden. Misschien een drankje werd het gedaan, of een pilletje wordt geslikt. En weet je, als ze er dan weer staan omdat het ergens fout is gegaan in dat weekend, dan staan ze daar. De helden van de zorg.

Ze staan er gewoon weer om jou en mij te helpen. Met alle middelen die er voor handen zijn. Om er weer voor te zorgen dat we er weer bovenop komen. Want dat is wat ze doen. Ondanks een kutsalaris, in vergelijking wat ze ervoor moeten doen. Ik ben altijd benieuwd hoe de graaiers het zouden vinden, als hun moeder of hun zelf niet de zorg kunnen krijgen die ze zouden willen hebben, puur omdat er jaren beknibbeld is op deze ondergewaardeerde uithoek van de maatschappij. Kijken of de dag van de zorg dan nog steeds een dag is waar we aan voorbij hollen.

Zorgers van Nederland. Dank jullie wel voor alle goede zorgen. Ik hoop dat de dag van de zorg volgend jaar beter zal zijn!