Vorige week werd ik gewezen op een link naar een TikTok van Tommy Dieckmann. Tommy heeft slechts één TikTok opgenomen, en dat is deze: https://vm.tiktok.com/ZGJHhsnyx/. Hierin vertelt hij heel duidelijk dat het prima is dat er mensen zijn die zich anders voelen dan hoe ze geboren zijn. Eigenlijk een beetje in het verlengde wat ik al eerder beschreef in mijn post over LHBTQIA+. Het is prima als je geboren wordt als een meisje, maar je meer een jongetje voelt. Wat niet oké is, is dat het ons nu een beetje door de strot wordt gestuwd, zoals bijvoorbeeld de zogeheten Lentekriebels.

Inhoud versus vorm

Wat Tommy heel goed verwoord is dat het nu langzamerhand heel ernstige vormen begint aan te nemen. Dat we geen flikker meer te vertellen hebben over onze kinderen, dat was me al eerder duidelijk, toen mijn dochter werd ‘verdacht’, van het hebben van ADHD. Zonder pardon werd er een afspraak gemaakt met een bureau dat hier onderzoeken naar deed, en we werden als ouders min of meer gesommeerd mee te doen aan zo’n onderzoek.

Nu heb ik zelf ADHD, en ik had de symptomen zelf ook al wel ontdekt bij haar, maar daar gaat het niet om, het gaat om het principe. IK ben de vader, niet een of andere doorgesnoven meester Ben of gesjeesde juffrouw Margriet. En toch heb je als ouders niets te vertellen over je eigen kind. Zo ook als het gaat over de lesstof die wordt gegeven op een basisschool. En waar er in het verleden geknutseld, getekend of gegymd werd, hebben ze het tegenwoordig over heel ander soort zaken in groep vier.

Lentekriebels

Nu hebben ze het in groep vier al over sex, en over hoe je jezelf moet betasten, en wat je daar dan wel of niet van zou moeten vinden. En over wat voor soort gender je bent. What the fuck. Of je zoontje misschien het gevoel heeft toch meer een meisje te zijn, of je dochter een jongetje. Zo kweken we langzamerhand steeds meer kinderen die niet alleen vroeg rijp zijn voor een psychiater, omdat ze niet meer weten hoe ze zich moeten voelen, maar ook voeden we een pestcultuur, want als zoiets uitkomt, ben je automatisch een mikpunt van spot, en dat heeft verregaande gevolgen.

Daarnaast heb je door de twijfel die gezaaid wordt ook steeds meer onrust in de maatschappij. Want hoe je het ook went of keert, je creëert zo tòch eilandjes. Iedereen hoort bij een groepje. Vroeger had je gewoon alto’s, en skaters. Punkers zelfs, met grote hanenkammen. Ga je nog verder terug, had je nozems en provo’s. Maar nu heb je Homo’s, Lesbo’s, Travo’s en weet ik wat allemaal niet meer. En hoe meer eilandjes we krijgen, hoe meer verdeeldheid er wordt gezaaid.

De andere kant

Waar Tommy het ook over heeft is dat het allemaal té wordt. En daar sluit ik me helemaal bij aan. Tommy en ik zijn allesbehalve homofoob, of transfoob. Het is leven en laten leven. Maar dat werk ook de andere kant op. Hoewel; is dat wel zo? Want je ontkomt er niet meer aan. Voetballers zoals Orkun Kökçü van Feyenoord wordt nieuws. Niet omdat hij een fantastische voetballer is, maar omdat hij geen aanvoerdersband wil dragen met een regenboogafbeelding. Belachelijk. Het hoort een keuze te zijn. Geen verplichting.

Dragqueens op televisie, zoals in het programma van Ru Paul, transgenders tijdens de grammy’s en mannen met rokjes en naaldhakken die de boventoon voeren tijdens modeshows en overal worden afgebeeld in de laatste modetrends. Het begint langzamerhand steeds meer te lijken op een transgenderindoctrinatie. Ik vind het prima dat je je voelt zoals je je voelt, maar hierin is het precies hetzelfde als bij een religie: geloof waar je in geloven wilt, maar dwing het me niet op. En dat is exact wat hier gebeurt.

Leven en laten leven werkt twee kanten op. Respecteer elkaar, en kap met het opfokken van onze kinderen.