In mijn vorige columns –België en Zorgelijk– sprak ik al eerder over de zorg, en hoe slecht dit is in Nederland. De zorg schiet tekort. De reden waarom ik dit schrijf is het volgende. In ‘België’ schreef ik al over het IVF traject waar we in zitten. Na talloze IUI pogingen zijn we een IVF traject ingeslingerd. Uiteraard graag, want we hebben een kinderwens. We waren onder behandeling bij het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp, waar we werden behandeld door dr. De Vries. En laten we gelijk maar met de deur in huis vallen: Ik was al vanaf dag één geen fan van deze dame. In tegenstelling tot Baukje en Monique, die vanaf de eerste dag toppers zijn geweest.

Fout op fout

Bij de eerste punctie in december 2020, heeft deze dr. De Vries uit het Alrijne ziekenhuis, gepoogd om eicellen te oogsten met een eerste  punctie, en heeft hierbij een  cyste geraakt, die  hierdoor is gaan ontsteken. Van 2 cm doorsnede groeide deze in twee maanden naar  10 cm doorsnede, en moest  operatief  verwijderd worden, waardoor mijn vrouw twee weken op  een quarantaine-kamer moest blijven, in verband met corona.

De cyste  was  verkleefd  aan een darm en aan een eierstok, waardoor er een gedeelte van deze eierstok óók werd verwijderd. Dus dat liet onze kansen verder slinken.  Deze fout werd door dr.  De Vries weggezet als ‘pech’. Lekker makkelijk om te zeggen, maar sorry? Ho maar. Ze had op z’n minst haar fout mogen erkennen. Maar ook dat bleef uit. Had ik al gezegd dat ik niet zo’n fan was van  dr. De Vries? Zij zou haar vak helemaal niet meer uit mogen oefenen, als je dit soort  fouten maakt, en daar vervolgens geeneens je fouten van inziet, of ze ook erkent.

Three strikes, and you’re out?

Met twee loodzware en vermoeiende puncties in ons rugzakje, kregen we te horen dat er maar drie puncties vergoed zouden worden door de zorgverzekering. Lekker op tijd ook. Hadden ze dit echt niet eerder kunnen melden? Maar nee, terwijl we inmiddels al wèl 19 eicellen naar z’n gossiemijne hadden zien gaan. 19 potentiële kinderen. Uit die 19 bevruchte eicellen, hadden op z’n minst 15 goed ontwikkelde embryo’s moeten komen. Vier kwamen er niet goed uit de cryogene. Wat denk je dat dat doet met de psyche van een mens? 15 keer teleurgesteld worden omdat je weer ongesteld werd, en je dus weer opnieuw kon beginnen?

Na dit nieuws, en de veronderstelling dat ze in Nederland alles hadden gedaan, wat in hun mogelijkheden lag, gingen we voor de allerlaatste poging naar  België. En wat bleek: we konden net op tijd overstappen naar een zorgverzekeraar die wèl een vierde punctie zou vergoeden. Aan een ieder die ook in dit dilemma terecht is gekomen: stap over naar UMC verzekeringen (onderdeel van VGZ). Die bieden je een extra kans. 

Onderzoek eens of je onderzoeken moet

In België zijn ze niet zo dom als wij Hollanders weleens roeptoeteren. In Nederland zijn ze wèl gierig, zoals ze in België wel eens gekscherend zeggen. Want zo gek zijn ze dus niet, en om het volgende: Hier in Nederland betaalt iedereen tussen de € 150 en de  € 200  euro. En dan heb je daarnaast ook nog een eigen bijdrage van minimaal € 385. En wat krijg je daarvoor? He-le-maal niks. In Nederland is het letterlijk:’We dronken een glas, deden een plas, en alles bleef zoals het was.’ In Nederland zijn er in 4 jaar IUI / IVF / ICSI twee hele buisjes bloed afgenomen voor onderzoek. Bij UZ Gent werden er 18 buisjes bloed afgenomen. Wel een verschil, niet?

De laatste keer is er een weefsel afgenomen bij mijn vrouw en een week later weten we al dat mijn vrouw een chronische ontsteking heeft in haar baarmoeder-slijmvlies, waardoor alle pogingen die in Nederland waren gedaan (weet je nog? Vijftien ontwikkelde embryo’s?) gedoemd waren om te mislukken, omdat ze onschadelijk werden gemaakt door deze ontsteking. Nog voor ze überhaupt in konden nestelen. Als de hooggeleerde sukkels hier in Nederland iets verder hadden gekeken dan hun neus lang waren geweest, hadden ze dit in een zeer vroeg stadium óók kunnen ontdekken. Maar nee joh, dat is bij ons in Nederland toch niet nodig? Wij rotten het geld hier liever over de balk voor andere -veel nietszeggende- onzin.

De zorg schiet te kort

Even  resumerend: Als de titeldragers in onze Nederlandse ziekenhuizen iets meer hun best zouden doen, had mijn vrouw ten eerste, waarschijnlijk al lang zwanger zijn geweest. Daarna hadden we, ten tweede nooit onder de onbekwame handen van dr. De Vries gekomen. Hadden we ten derde waarschijnlijk nooit een cyste weg hoeven te laten halen, waardoor mijn vrouw dus nog gewoon twee  gezonde eierstokken had gehad. En hadden we ten vierde geen vier kostbare jaren weggegooid, waarin we beiden er ook niet jonger op worden. Kortom: de zorg schiet te kort, en niet zo’n beetje ook.

Je betaalt je dus blauw aan zorgverzekeringen, waar je al niet al te veel voor hoeft te verwachten, terwijl je als Nederlands staatsburger wèl verplicht wordt om je te verzekeren. Àls je je dan al blauw betaalt aan zorgkosten, doen ze er niks voor. Hier zeggen ze op de gynaecologie-afdeling ‘dat de natuur zijn ding moet doen’. In België lachen ze de artsen in Nederland gewoon uit om deze belachelijke manier van denken. Daar zijn ze -in tegenstelling tot Nederland, heel transparant. In België gaat de zorg failliet, omdat ze letterlijk alles uit de kast zullen trekken om mensen ook ècht te helpen. In Nederland houden de hoge heren van de ziekenhuizen en zorgverzekeraars gewoon de hand op. Voor zover is dat wel duidelijk.

Zorg!

Mensen, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik heb niks tegen doktoren (behalve die de Vries, die zou lekker moeten gaan tuinieren ofzo), maar waar betalen we iedere maand nog voor? Voor deze shitshow? Hoe vaak nog de bemoedigende woorden:’slik maar een paracetamolletje’, terwijl er toch ergens een gezwel in je groeit? Hoeveel dwalingen moeten we nog meemaken in dit steeds meer bekrompen kutland? Ja ik zeg het. Kutland.

Want ik krijg nu – net als vele anderen- steeds meer het gevoel dat het alleen maar gaat om de knaken, en niet meer om ons. Noch om onze gezondheid. De regering in dit land maakt zich steeds vaker onterecht zorgen om allerlei andere shit. Waar is onze verzorgingsstaat gebleven? En alsjeblieft: zorg ook weer eens wat beter voor elkaar, omdat de cententrekkers in ons land ons kennelijk allang zijn vergeten. Want als we al niet meer ècht voor elkaar kunnen of willen zorgen, is er dan straks überhaupt nog iets om voor te zorgen?