Een van de leukste dingen die ik vroeger kon bedenken, waren de feestdagen. De feestdagen, wanneer iedereen vrij was, de feestdagen, omdat er dan veel lekkernijen op tafel stonden. Vooral Chocola. Met Sinterklaas had je natuurlijk chocoladeletters, en oehhh… Chocoladekikkers en muizen. Ik was er gek op. Toen kwam de kerst. De kerst met chocolade-kransjes, of merengue-kransjes met chocola voor in de kerstboom. En dan wist je al, met een paar maanden was niet dan ook weer pasen. Pasen betekende chocoladehazen en paaseitjes. Had ik al eens gezegd dat mijn guilty pleasure iets met chocola te maken heeft?

paashaas?

Ik heb alleen nooit echt begrepen wat de paashaas in godsnaam te maken had met Pasen. Ik bedoel, de paaseitjes hebben waarschijnlijk te maken met het voorjaar, althans, dat heb ik er altijd uit begrepen, maar een paashaas? Die eieren verstopt? Een haas kan geen eieren leggen en waarom verstopt die die eieren dan eigenlijk? Om de kippen te neten? 

Wat blijkt? Een van de redenen waarom we een paashaas zien met pasen is dat de figuur van de paashaas ontspringt van een volksverhaal van de Teutonen -een Germaanse stam- over Ostara. Deze godin van de vruchtbaarheid zou een gewond vogeltje veranderd hebben in een haas om het te genezen. Die haas zou ieder jaar terugkomen met eieren als teken om Ostara te bedanken. Zo zijn we aan paaseitjes gekomen en  dáarom hield ik van Pasen.

Het haasje

En toen kwam het onvermijdelijke: ik was het haasje. ik kreeg een chocola-allergie. Dag chocoladekransjes, dag paashazen en paaseitjes, en hallo hoofdpijn! Wat bleek: ik heb een overgevoeligheid voor waterstofcyanide, wat ook wel blauwzuur wordt genoemd. En laat dat nou toevallig ook in chocola zitten… Zodra ik dus chocola eet, kan ik er op wachten en binnen een kwartier tot halfuur kan ik er een bijzonder katerig hoofdpijntje aan over houden.

Maar houdt dàt me tegen? Natuurlijk niet. Ik eet alleen bij uitstek graag Duitse chocola. In Duitse chocola zit minder blauwzuur, omdat dit stofje medeverantwoordelijk was voor de vele doden in de gaskamers in de tweede Wereldoorlog, sindsdien zijn ze in Duitsland voorzichtiger geworden met dit goedje. Dus heb ik daar ook veel minder last van. Ik vind chocola gewoon te lekker om er mee te stoppen.

Dreaming of a white chocolate

Een wit paaseitjes, of nog beter: een witte chocolade paashaas. Make my day. Tuurlijk een bommetje calorietjes en een grote kans dat ik de volgende keer sport voor niks, maar man man man wat vind ik dat lekker. Voor velen is witte chocola geen chocola, maar niets is minder waar. Het is en blijft een cacaoproduct. Alleen wordt het anders gemaakt dan pure- of melkchocolade.

In witte chocola wordt alleen de cacaoboter gebruikt dat wordt gewonnen uit de cacaoboon en niet de cacaomassa, die wel wordt gebruikt in pure- en melkchocolade. Dus ook minder kans op een overgevoeligheid voor mij. En dus makkelijker eten dan andere chocolade-soorten. Witte chocola vallen net als de koetjesrepen daarom volgens de kenners onder de cacaofantasie-soorten.

Boeit me weinig. Ik kan het eten en ben dus niet aan altijd het haasje. Vrolijke Pasen allemaal, en snoep smakelijk!