Je zult nu wellicht denken dat ik dit schrijf omdat Frankrijk – Nederland afdroogde in het eerste kwalificatieduel naar het EK, maar niet alleen qua voetbal was Frankrijk beter dan Nederland. Afgelopen week is gebleken dat ze in minimaal één ding nog meer, veel beter zijn dan Nederland. 

Vive la France

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt, ik vind Frankrijk een geweldig land, maar ik vind Fransen an sich geen geweldige mensen. Ik schreef in mijn column ‘Paris, je’taime’ al over mijn haat-liefde verhouding met Frankrijk, en hoe anders Parijs is ten opzichte van Frankrijk bùiten Parijs. En toch vind ik Frankrijk soms een beter land dan Nederland.

Want als een Fransoos iets vindt, steekt die het in ieder geval niet onder stoelen of banken. Een Fransoos is in veel gevallen passioneler dan ons nuchtere ‘Òllanders’. En ook nu weer; wat dat betreft kunnen we toch bijzonder veel leren van onze Franse zuiderburen. Nederlanders zijn veel makker. In Frankrijk lachen ze er om.

Poldermodel

In Nederland hebben we het consensusmodel, wat in de volksmond het poldermodel wordt genoemd. Polderen houdt in dat werkgevers, vakbonden en de overheid met elkaar in gesprek zijn om bepaalde besluiten te nemen voor de werknemers. In Frankrijk zeggen ze daar ‘Putain ça’ tegen. Letterlijk vertaald: fuck that.

In Frankrijk is het staken een deel geworden van het onderhandelen. In Nederland gaat men eerst praten en dan staken, waar een fransoos eerst gaat staken, en daarna pas gaat praten. Dat maakt wel het grote verschil. In Frankrijk polderen ze namelijk niet. De Fransozen hebben ‘Staken’ in hun DNA, en zijn daar -geheel terecht- trots op.

Stakingsrecht

In Nederland mag gestaakt worden, waar het tegelijkertijd niet mag. In de grondwet staat bij artikel 9 dat iedere Nederlander mag betogen of vergaderen in het openbaar, mits er wordt voldaan aan bepaalde voorwaarden. En bij vooral dat laatste gaat het soms mis. Want waar er geprotesteerd, gedemonstreerd en gestaakt wordt, daar hebben we in alle gevallen te maken met emoties.

Wij hebben dus een artikel in de grondwet, wat specifiek gaat over datgeen we eigenlijk niet doen. We zijn schapen geworden. ‘Want als ik het doe sta ik daar straks alleen.’ We laten ons te makkelijk als lammeren leiden naar de slachtbank. In Frankrijk zijn de lammeren voorzien van een behoorlijke dosis anabolen steroïden. Want zij hebben precies die schijt aan het systeem, die wij in Nederland missen.

Frankrijk – Nederland

Waar de Fransozen honderdachtentwintig stakingsdagen hadden per duizend werknemers tussen 2010 en 2019 hadden de Nederlanders er slechts 16. Een grote demonstratie in Nederland telt rond de vijftien- tot twintigduizend betogers. Een schril contrast tegen de laatste èchte grote demonstratie in 1983, waar ruim vijfhonderdvijftigduizend mensen op de been waren. 

Waar Frankrijk nu op het moment van schrijven de straat opgaat om te protesteren tegen de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd, met miljoenen mensen tegelijk, daar hebben ze in Nederland de pensioengerechtigde leeftijd onlangs verhoogd, en er is letterlijk niemand de straat op gegaan. 

Orale bevrediging door het volk

Nederlanders lijken het allemaal maar gewoon te pikken. De regering kan omver geworpen worden, maar niemand schijnt het iets te kunnen schelen, hoe Nederland door de politiek verandert in een totalitaire staat, waarin we straks helemaal niets meer te zeggen hebben. We nemen alles maar ‘for granted’. 

Nederlanders vinden het schijnbaar prima, hoe je straks een tientje moet betalen voor een brood, of waar de boeren straks alleen nog maar voorkomen in geschiedenisboekjes, omdat het land dat al generaties lang in de familie was, nu opgeslokt wordt door de staat om op die manier Schiphol tegemoet te komen met de stikstof quotum.

Wellicht overschrijdt ik hier een morele grens, maar in Nederland wordt de politiek kennelijk al jaren onderdanig op de knietjes gepijpt door het volk, want wij Nederlanders slikken al jaren alles. 

We moeten wakker worden. Opstaan tegen de gevestigde orde, want als we nu niet echt iets gaan doen, is het straks echt te laat. Het is immers twee voor twaalf. Wie weet is Frankrijk toch niet zo’n gek land om in te wonen, want over de Fransozen kan je zeggen wat je wil, maar daar gebeurt er tenminste íets.