Vanavond, 2 maart 2023 hebben we gesport. Wanneer we uit de sportschool lopen, bedenken we ons dat we nog een paar kleine boodschapjes nodig hebben voor we naar huis gaan en draaien onze koers naar aangrenzend winkelcentrum ‘de Baronie’. En  daar treffen we een man op leeftijd aan, op de grond, met een behoorlijk bebloed gezicht. Hij was voorover geduikeld, en we wisten toen nog niet dat het 50 minuten zou duren voor hij geholpen zou worden…

Koude grond

Toen mijn vrouw en ik aankwamen, bleken er al een kleine twintig minuten mensen bij hem te zitten. Een Pools stel, een Aziatische jongen, een Marokkaanse(?) dame, een -naar achteraf gebleken- politieagente in ruste en nog een aantal mensen, hadden zich al over meneer ontfermd, en 112 was al gebeld.

Omdat het al twintig minuten geleden was, heb ik er nog een keer achteraan gebeld, vermeld dat er al eerder was gebeld, en nogmaals de plaats genoemd waar meneer lag. Er waren inmiddels bij de action dekentjes en een kussen geregeld, zodat meneer niet kouder zou liggen dan hij al lag. Strooiwagens reden inmiddels al op en af.

Kwiek en koud

Terwijl de man zijn bebloede gezicht werd gestelpt, en aan de praat werd gehouden, kwam ik er achter dat meneer nog goed bij kennis was, hij praatte veel met de dames die om hem heen zaten. Inmiddels waren we al weer tien minuten verder en lag meneer al een dik half uur op de koude grond. Meneer vertelde me dat hij uit Amsterdam kwam. Toen ik vertelde dat ik uit de Rotterdamse regio kwam, zei hij resoluut en met kracht in zijn stem:”Maar ik ben niet voor Ajax hoor!” Ik glimlachte. Alsof dat nu belangrijk was.

Ik zag dat er alweer werd gebeld en op de website van p2000 zag ik dat er inmiddels melding na melding verscheen, met verzoek om een ambulance. De term prio2 verscheen, dus er was haast achter gemaakt. Mensen liepen druk heen en weer, en mijn vrouw was al naar de rand van de weg gelopen om de ambulance af te wachten, zodat ze die kon aanhouden en geleiden naar meneer. Maar de enige zwaailichten die we zagen waren van de strooiwagens.

Slecht gekleed

Omdat wij, net als meerdere van de bezorgde omstanders, net uit de sportschool kwamen, hadden we niets meer dan dunne, strak zittende sportkleding aan. Had ik al vermeld dat er strooiwagens rondreden? Zo koud was het dus, en als wij het al koud hadden, hoe moest meneer zich dan voelen? Die lag met zijn oude lijf op de klinkers. Hij gaf inmiddels al meerdere keren aan dat hij gewoon naar huis wilde. 

Inmiddels werd er een reddingsdeken gefixt bij de action. Want de ambulance was er nog steeds niet. Meneer lag nu al meer dan veertig minuten op de grond en de omstanders werden steeds geïrriteerder. Wederom werd er -ondanks het advies om niet meer te bellen- gebeld met 112, want hoe was die leus ook alweer? Oh ja. 112, daar red je levens mee. 

50 minuten

Na 50 minuten hoorden we dan eindelijk het verlossende geluid. De ambulance kwam aanrijden. Na 50 minuten gebeurde dat, wat al dertig minuten eerder gebeurd had moeten zijn. Mijn vrouw vertelde de ambulanciers dat ze dáár moesten zijn en wees de plek aan waar iedereen steeds verontwaardigder stond te wachten.

De ambulanciers, niet de meest vriendelijkste overigens, antwoordde met een kort en chagrijnig ‘ja’, en kwamen vervolgens op ons afgelopen. Geen haast, geen versnelde tred, want hey, meneer lag daar al 50 minuten, dus daar konden prima nog een paar minuten bij. Uiteindelijk werd meneer op de brancard geholpen, en cruciale informatie die we hadden achterhaald, werden doorgegeven.

Maatschappijleer

Heel gek, maar toen meneer in de ambulance lag, bedankte iedereen elkaar, en toen besefte ik me hoe bijzonder dit eigenlijk was. Hoe volslagen vreemden, bezig waren met elkaar om deze man te helpen. Ik verwonderde me daarom. Want vanzelfsprekend is dat niet meer tegenwoordig. Alsof meneer het expres had gedaan om weer mensen bij elkaar te brengen. 

Het enige wat ik nu hoop, is dat het goed gaat met deze lieve ouwe baas. Het heeft mij iniedergeval weer een beetje hoop gegeven in de mensheid. Als we allemaal eens iets meer betrokken zouden zijn met elkaar, dan zou dat al een hele berg schelen. Ik ben trots op alle omstanders en blij dat we allemaal een verschil hebben kunnen maken vanavond.

Ik vraag me alleen nu wel af, waar we in Gods naam die zorgpremie voor betalen, en richt me nu toch echt ook naar de verzekeraars: het wordt tijd dat er minder in de eigen zakken- en meer in de zorg wordt gestoken, want vanavond heeft meer dan eens laten zien hoe belangrijk dat eigenlijk wel niet is!