Afgelopen juni mochten we na ruim anderhalf jaar wachten, uiteindelijk dan tòch naar Parijs. Mijn vrouw had een 4-daagse arrangement gewonnen bij Holland Casino, inclusief vliegreis, hotel en een etentje bij Moulin Rouge. En ik moet eerlijk zijn: ik heb echt een grafhekel aan Frankrijk. Niet mijn land, niet mijn type mens, en naar mijn mening een land waar je nou eenmaal noodgedwongen door heen moet als je naar Spanje wilt met de auto. Maar ik was nog nooit in Parijs geweest, en dat wilde ik dan weleens zien.

Autonoom Parijs

Vanaf het moment dat we landden op Charles Le Gaulle, bemerkte ik al dat het anders was dan ik gewend was. En ik kan mijn vinger er nog steeds niet op leggen, maar het voelde nou eenmaal zo. Met de taxi vertrokken we naar het hotel, dat na aankomst toch luxer was dan ik had verwacht. Èn: op struikel-afstand van de Arc de Triomfe. Ik kom maar een ding uitroepen: Parijs is géén Frankrijk!

Parijs bruist. Parijs trilt en Parijs beeft. In vier dagen kan je onmogelijk alles hebben gezien. Net als dat je Barcelona, mijn ‘thuishaven’ niet in vier dagen kan zien. Trouwens, Parijs deelt wat mij betreft vanaf nu de eerste plek met Barca. Ik kan er nu, ruim een half jaar later nog steeds niet over uit. Très magnifique!

Vergapen op de Champs Elysees.

De Champs Elysees is dan een van de duurste lanen ter wereld, met modehuizen waar je als normale sterveling nog geen onderbroek durft te kopen, maar wat een geweldige laan is dit. En wat een luxe. Tussen de kroegen, restaurantjes en tabakszaken vindt je plotseling toch ineens een winkel van Aston Martin. Leuke winkel, maar ìk kan er nog geen wieldop betalen. Maar dat het er zit, maakt het toch apart. PC Hooftstraat, eat your heart out!

We zijn zo via de Arc de Triomfe, Champs Elysees en allerlei andere leuke, bruisende winkelstraten naar Tour d’Eiffel gewandeld. Ik was dus nog nooit in Parijs geweest en had de Eiffeltoren dus ook alleen gezien in een James Bond -film of op foto’s, laat staan dat ik er ooit in was geweest. Wat een ervaring, en wat een uitzicht! En wat is dat ding alleen-jezus groot! Oké, we waren daarna wel compleet naar z’n getver, maar wat was het de moeite waard. En overal even aardig, iets wat mij toch best vreemd is in Frankrijk, want mijn eerder opgedane ervaringen waren volledig anders. 

Steppend door Parijs

Kijk, ik wilde al een tijdje zo’n elektrische step. Maar in Nederland is, zoals zoveel tegenwoordig, alle leuks verboden. Maar in Frankrijk dus niet. Dus je kan daar gewoon voor twee-knaak-vijftig een step huren langs de kant van de weg, en je reis vervolgen door heel Parijs. Je ziet ze overal, en je kan ze overal zo wegpakken.

Mijn vrouw was daar best wat argwanend over in het begin, maar dat is zij wel vaker, en àls ze het dan eenmaal doorheeft, dan gaat ze er ook vol gas in. Zo ook hier: we wilden graag naar de Notre Dame, en dan kom je ergens halverwege een gigantisch drukke vierbaans-rotonde tegen met kinderkopjes, waar ze scheuren als Franse maniakken op een zondag. Maar mijn vrouw? Die crost gewoon naar de overkant. Die auto’s? Die wachten maar! 

Vreemde tetten

We hadden dus ook een arrangement voor de Moulin Rouge. Ik had geen idee. Alleen de taxirit daar naartoe was al geweldig; onze chauffeuse was een Ghanese universitair geschoolde, maar had maar één droom: taxichauffeuse worden in Parijs. Als je ziet hoe de auto’s daar kriskras door de straten van Parijs scheuren, zou je haar net als ik, compleet voor gek hebben uitgemaakt. 

Eenmaal binnen werd het al gauw duidelijk, het was extreem sfeervol. Veel rood, gedempte lichten, een gigantisch podium en ik waande me in een andere tijd. Het eten, een vier-gangen menu met een fles Champagne, werd geserveerd en in een mum van tijd startte de show. Begrijp me goed: ik zou een hypocriet zijn als ik ooit zou beweren dat ik nooit naar andere vrouwen zou kijken, maar samen met mijn vrouw naar de blote tetten van andere vrouwen kijken, dàt was absoluut next level.

Wanneer gaan we weer?